Κήπος της Αιγύπτου ονομάζονταν από παλιά το Φαγιούμ, η περιοχή με την πλούσια βλάστηση και την άφθονη παραγωγή σε ελιές και κρασί. Η αρχαία ονομασία του Φαγιούμ ήταν Σε-ρεσί, που σημαίνει θάλασσα, γιατί ο Νείλος πλημμύριζε κάθε καλοκαίρι και μετέτρεπε το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής σε λίμνη. Στους χρόνους των Φαραώ, το Φαγιούμ ονομαζόταν Περ-Σεμπέκ ή Περ Σομπέκ, που σημαίνει «Κατοικία του Σεμπέκ». Εκεί λατρευόταν ο ιερός κροκόδειλος, ο θεός Σεμπέκ, που είχε τη μορφή κροκόδειλου. Οι Έλληνες ονόμασαν τη μητρόπολη, Κροκοδείλων Πόλη, ενώ αργότερα στους χρόνους των Πτολεμαίων ήταν γνωστή ως Αρσινόη, από το όνομα της γυναίκας και αδελφής του Πτολεμαίου Β΄ του Φιλάδελφου.

Με τον όρο ρωμαϊκή εποχή, εννοούμε την περίοδο από τον 1ο αιώνα π.Χ. και πιο συγκεκριμένα από το 86 π.Χ. που γίνεται η κατάληψη της Αθήνας από τον Σίλα και το 31 π.Χ. που γίνεται η κατάληψη της Αιγύπτου από τον Οκταβιανό έως και τον 2ο αιώνα μ.Χ. με την αρχή της εμφάνισης του χριστιανισμού σε πρώιμο και όχι επίσημο στάδιο.

Στο πλαίσιο των καθιερωμένων διαλέξεων Ιστορίας της Τέχνης για το ευρύ κοινό που παρουσιάζει τα τελευταία έξι χρόνια το Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου, θα γίνει ένα αφιέρωμα στη βυζαντινή τέχνη από την Δρ. Βυζαντινής Αρχαιολογίας Σμαράγδη Αρβανίτη.

Γεννημένος στα Χανιά το 1977, ο Μάριος Τριχάς είναι ένας ζωγράφος ο οποίος, μέσα από τη προσωπική του -συμβολιστικών διαστάσεων- ματιέρα, ενώνει τον κόσμο της Ανατολής με εκείνον της Δύσης δίνοντας έργα όπου το νεωτερικό στοιχείο συνυπάρχει γόνιμα με το παραδοσιακό.

Ο όρος «εικονιστική τέχνη» συχνά χρησιμοποιείται ως αντίποδας της αφηρημένης τέχνης. Πρόκειται για παραστατικά έργα τέχνης, κυρίως στη ζωγραφική και στη γλυπτική, των οποίων η θεματολογία και η πηγές έμπνευσης αντλούνται από πραγματικά αντικείμενα. Με τον όρο «εικονιστική τέχνη», δεν αναφερόμαστε στην τέχνη που αναπαριστά με ακρίβεια την ανθρώπινη μορφή. Αν και οι ανθρώπινες μορφές και οι φιγούρες ζώων βρίσκονται πολύ συχνά ανάμεσα στα θέματά της. 

Όλοι όσοι ζούμε στον ελληνικό χώρο είμαστε οικείοι με τον όρο "αγιογραφία". Αναγνωρίζουμε ως "αγιογραφίες" τις με βυζαντινό τρόπο ζωγραφικές απεικονίσεις των αγίων της ορθοδόξου πίστεώς μας.
Τι σημαίνει όμως η λέξη αγιογραφία; Πότε ξεκίνησε να χρησιμοποιείται; Ποιές ανάγκες εξυπηρέτησε και ποιά η σχέση της με τη στείρα αντιγραφή παλαιών προτύπων που επικρατεί στον ελληνικό χώρο τον τελευταίο περίπου μισό αιώνα;

Μεσοβυζαντινή περίοδος (843-1204). Η περίοδος που ακολουθεί την εικονομαχία συμπίπτει με την άνοδο της Μακεδονικής δυναστείας και χαρακτηρίζεται από έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα και ποικιλία τεχνοτροπιών. Η παράσταση της Θεοτόκου στην αψίδα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, εμφανίζει ορισμένες συγγένειες με την Παναγία στο ιερό του ναού της Νικαίας, κυρίως στο σχεδόν εμπρεσιονιστικό πλάσιμο των προσώπων και της πτυχολογίας και στην αναζήτηση του κάλλους στα πρόσωπα. Παράλληλα η παράσταση του Χριστού ένθρονου δεχόμενου την Προσκύνηση ενός αυτοκράτορα στο τύμπανο του νάρθηκα της Αγίας Σοφίας φαίνεται να σχετίζεται στενά με την παράσταση της Αναλήψεως στον τρούλο της Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης, ως προς το γραμμικό και άκρως εκφραστικό ύφος που τείνει στην αφαίρεση. Φαίνεται ότι είχε καθιερωθεί κατά κάποιον τρόπο στην επίσημη μνημειακή ζωγραφική από τον 9ο αιώνα.

Ο όρος βυζαντινή τέχνη, περιλαμβάνει την τέχνη που αναπτύχθηκε με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, στη χρονική διάρκεια που έζησε το Βυζαντινό κράτος και στις περιοχές που αποτελούσαν την εδαφική περιοχή αυτού του κράτους. Ακόμα στον όρο περιλαμβάνονται τα έργα βυζαντινών καλλιτεχνών που εργάστηκαν σε χώρες που βρίσκονταν μέσα στην περιοχή της άμεσης πολιτισμικής ακτινοβολίας του Βυζαντίου, όπως Ιταλία, Βαλκανικές χώρες και εν μέρει η Ρωσία, αλλά και τα έργα που δημιουργήθηκαν σε κατεχόμενες ελληνικές περιοχές.