Το αίτημα για μια έκφραση «ελληνικότητας» στην τέχνη της Ελλάδας, διατυπωμένο ήδη στις αρχές του αιώνα από τον Περικλή Γιαννόπουλο, βρήκε έναν από τους πιο αξιόλογους ερμηνευτές του στο πρόσωπο του Σπύρου Βασιλείου (1902-1985). Ο καλλιτέχνης, ως γνήσιο τέκνο της επονομαζόμενης «Γενιάς του '30», τόλμησε με μεγάλη αποτελεσματικότητα να συνενώσει την παράδοση και το μοντερνισμό, δίνοντας το δικό του στίγμα στον καμβά της νεοελληνικής τέχνης.