Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος έγραψε μία από τις ομορφότερες ποιητικές συλλογές της χρονιάς που φεύγει: «Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή» (εκδόσεις Πόλις, 2012). Με βλέμμα οξύ και διεισδυτικό, μα και γεμάτο ευαισθησία, καταθέτει στίχους ζωντανούς, ξέχειλους από εικόνες. Τον προσκαλέσαμε να γράψει σε πρώτο πρόσωπο για την ιστορία πίσω από το νέο βιβλίο του.

Ταξιδευτής και περιηγητής της εσωτερικότητας, της προσποίησης, της παραδοξότητας και της περιχαράκωσης, ο Fernando Antonio Nogueira De Seabrex Pessoa είναι ποιητής και μύθος ποιητικός. Ισόβια μόνος , παθολογικά ντροπαλός και ταυτόχρονα αλαζόνας, ντυμένος πάντα στα σκούρα, με το αιώνιο μαλακό καπέλο, το παπιγιόν και την γκρίζα καμπαρντίνα του, κοσμοπολίτης ωστόσο και εθνικιστής, μυωπικός και οραματιστής, αιρετικός και διάφανος σαν σκιά, κουβαλάει το σταυρό του χωρίς να καταθέτει τα όπλα, χωρίς να επουλώνει τα τραύματα της μοναχικής του πορείας, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζοντας άριστα όλες τις διαστρωματώσεις του ανθρώπινου ψυχισμού, περιγράφει και εμβαθύνει στα καθημερινά αθέατα. Αρχή του: ''η αποχή από την πράξη.''

Το τελευταίο βιβλίο μου με τίτλο «Τα φαντάσματα του Δεκέμβρη» διαδραματίζεται στην Αθήνα, τις ημέρες που γινόταν τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008. Παρόλο που το γεγονός της δολοφονίας του 16χρονου νεαρού από τον αστυνομικό είναι από μόνο του πολύ ιντριγκαδόρικο, η βασική ιστορία δεν έχει άμεση σχέση με αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο δεν είχα ως πρωταρχική ιδέα τη δολοφονία, αλλά την εικόνα της φλεγόμενης, αστυνομοκρατούμενης Αθήνας. Το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε λοιπόν στηριζόμενο πάνω στο σκηνικό, ο χώρος και ο χρόνος έδωσαν τη γέννηση της ιστορίας, όλα τα υπόλοιπα ακολούθησαν. Σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία της λογοτεχνίας είναι το σκηνικό που οδηγεί το συγγραφέα. Οι ήρωες κινούνται, αντιπαρατίθενται, πληγώνονται, ερωτεύονται, χάνονται ή βρίσκονται μέσα και, πολλές φορές, χάρη σε αυτό. Τι είναι αυτό που περιλαμβάνει όμως ως έννοια, το «σκηνικό»;

Ο Βασίλης Βασιλικός, πολυγραφότατος και δημοφιλής συγγραφέας, μας παρουσιάζει τρία βιβλία του (8 ½, ΕΑΜ και Όναρ Ημερόφαντον), σε μια σύντομη ανασκόπηση της διαδρομής του στα δύσκολα χρόνια της εξορίας, αλλά και τις δημιουργικές στιγμές της λογοτεχνίας.

Στην περίοδο του Μεσαίωνα, ο όρος auctor σήμαινε τον δράστη μιας ενέργειας και ειδικότερα τον συγγραφέα. Και επειδή ο όρος συγγένευε ετυμολογικά με τα λατινικά ρήματα agere (=πράττω), augere (=αυξάνω), auieo (=δένω) και με την ελληνική λέξη αυθεντία, ο auctor ήταν αυτός που έπραττε τη συγγραφή, δίνοντας τη δυνατότητα ύπαρξης σε κάτι, κάνοντάς το να αυξηθεί, δένοντας με τη μαεστρία του την πλοκή μιας ιστορίας ή τους στίχους που συνέθετε με μετρικές φόρμες. Στο λόγιο περιβάλλον, ο όρος auctor δήλωνε κάποιον που ήταν συγγραφέας, συνεπώς έπρεπε να διαβάζεται, και ταυτοχρόνως αυθεντία, έπρεπε δηλαδή να καθίσταται πιστευτός και αξιοσέβαστος.