Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, παίρνει μέρος το Φεστιβάλ Αθηνών στην χώρα μας. Ανεβάζοντας πολλές θεατρικές, και όχι μόνο, παραστάσεις (μουσικά και εικαστικά δρώμενα). Ανεβάζοντας όμως και τον πήχη ψηλά, φέρνοντας αξιόλογες ξένες αλλά και δικές μας παραγωγές. Παραγωγές, άλλες μοναδικές-οι οποίες παίζονται μόνο στα πλαίσια του Φεστιβάλ- άλλες αξιόλογες, καθώς είχαν εμπορική επιτυχία, δίνοντας έτσι ευκαιρία να την απολαύσει όλο και περισσότερος κόσμος. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι, στο συγκεκριμένο φεστιβάλ (άλλα και σε άλλα πιο παραμεθόρια καλοκαιρινά φεστιβάλ) λαμβάνουν μέρος πληθώρα από αρχαιοελληνικές παραστάσεις. Θέλοντας έτσι με τον τρόπο αυτό να αναδειχτούν τα ποιητικά μας αριστουργήματα, αλλά και να παρουσιαστεί η αξιοθαύμαστη πολιτιστική μας κληρονομιά. Ο τρόπος με τον οποίο τις προσεγγίζει ο κάθε ένας σκηνοθέτης είναι αξιομνημόνευτο και είναι ένα γεγονός το οποίο έχουμε θίξει στο παρελθόν και δεν θα ασχοληθούμε παραπέρα. Διότι, αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο συζήτησης. Προσωπικά, η μανία με την οποία αναφερόμαστε στο αρχαιοελληνικό μας ''παρελθόν'' , είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, στο οποίο θα αναφερθούμε, σίγουρα, στο προσεχές μέλλον. Αυτό το οποίο θα μας απασχολήσει, τώρα, είναι η αρχαία τραγωδία και πιο συγκεκριμένα τι σημαίνει η αυτοκτονία της Ιοκάστης, μέσα στα στενά έμφυλα πλαίσια, φυσικά από το ομώνυμο κείμενο του Οιδίποδα τυράννου, του Σοφοκλή.