«Άκου πουλάκι μου! Αδιάφοροι οι θεοί για ανθρώπους Αυτοί για θεούς ενδιαφέρονται Άντε ! Πέτα Οι φωλιές είναι Θάνατοι γλυκείς Μήτε γουλιά στο σύμπαν Στάλα θάματος Πτερέ Δεν γράφω να Αποφυλακιστώ Να αποκεφαλιστώ Να μετανιώσεις Ζαλιστώ Ελλάδα Κάμε τη δουλειά σου Μείνε μακριά μου Να μια ανάστροφη». (Ηλίας Τσέχος, ‘Στόμα’).

Δεχόμαστε δεκάδες προτάσεις και δελτία τύπου καθημερινά. Φαντάζομαι ότι ένα μεγάλο και εμπορικό μέσο δέχεται αντίστοιχα εκατοντάδες. Υπάρχει λοιπόν η ανάγκη το δικό σας email, κάπως να ξεχωρίσει έναντι των υπολοίπων. Κάντε το σωστά και ο χρόνος που θα κερδίσετε θα είναι πολλαπλάσιος και τα αποτελέσματα πιο θετικά και ξεκάθαρα. Ακολουθούν μερικές προτάσεις για το πως μπορείτε να δημιουργήσετε ένα Email που θα διαβαστεί και τελικά θα φέρει το αποτέλεσμα που ζητάτε.

Oι εκδόσεις bell εξέδωσαν στις αρχές του έτους ένα πολλά υποσχόμενο ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα. Γυρνώντας τις 273 σελίδες του ο Τζ. Κεντ Μέσσαμ παρουσιάζει ένα παραμύθι – θρίλερ για μεγάλους. Η ιστορία ρέει γρήγορα χάρης στο αφηγηματικό ταλέντο του συγγραφέα και η πλοκή σε καθηλώνει.

Βαγγέλης Γιαννίσης «Το μίσος»
Σκανδιναβικό noir με ελληνική υπογραφή

Τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια έχει προκαλέσει αίσθηση η σκανδιναβική λογοτεχνία παρουσιάζοντας αξιόλογα αστυνομικά μυθιστορήματα. Κι αν κάποτε το είδος του αστυνομικού θεωρείτο ελαφρό κι μόνο ψυχαγωγικό, οι Σκανδιναβοί συγγραφείς κατάφεραν να ανεβάσουν κατά πολύ το επίπεδο προσφέροντας παράλληλα με την ψυχαγωγία κοινωνικού και ηθικούς προβληματισμούς. Η αρχή έγινε με τον Στινγκ Λάρσον και το παγκόσμιο φαινόμενο «μιλένιουμ». Έτσι έφτασαν να λατρεύονται Σουηδοί, Νορβηγοί και Φιλανδοί όπως ο Τζο Νέσμπο, ο Αρνε Νταλ, ο Ιαν Ράκιν, η Καμίλα Λεκμπεργκ και πολλοί άλλοι.

...Έστω και αν ο Marcel Duchamp (Μαρσέλ Ντυσάν) o μοντέρνος αυτός πρωτοπόρος, έφτασε τελικά να δηλώσει ότι προτιμούσε το σκάκι από την τέχνη, η τέχνη δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια, γιατί κατάφερε να την αλλάξει ολοκληρωτικά και κάθε ένας ανεξαιρέτως καλλιτέχνης έκτοτε έχει αναγκαστεί να την αποδεχθεί, όπως εκείνος την καθόρισε.

...10.00 π.μ η ώρα και ο «μουτζούρης», όπως λεγόταν κάποτε το τρενάκι του Πηλίου, για να δηλώσει την ατμοκίνηση και τον καπνό που άφηνε στο πέρασμά του, σφυρίζει δίνοντας το σύνθημα μιας αξέχαστης διαδρομής. Το ιστορικό αυτό τρενάκι κυλούσε πάνω στον σιδηρόδρομο του οποίου την κατασκευή επέβλεπε απ'το 1892 ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο, ο πατέρας του πρωτοπόρου και μέγα μεταφυσικού ζωγράφου του 20ου αιωνα, Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Στα έργα κατασκευής του δικτύου, ο μικρός τότε Ντε Κίρικο ήταν εκεί, παρατηρώντας το μέσο που έμελλε αργότερα να τον εμπνεύσει και να συνοδεύσει σταθερά τις δημιουργίες του.

Όλοι όσοι ζούμε στον ελληνικό χώρο είμαστε οικείοι με τον όρο "αγιογραφία". Αναγνωρίζουμε ως "αγιογραφίες" τις με βυζαντινό τρόπο ζωγραφικές απεικονίσεις των αγίων της ορθοδόξου πίστεώς μας.
Τι σημαίνει όμως η λέξη αγιογραφία; Πότε ξεκίνησε να χρησιμοποιείται; Ποιές ανάγκες εξυπηρέτησε και ποιά η σχέση της με τη στείρα αντιγραφή παλαιών προτύπων που επικρατεί στον ελληνικό χώρο τον τελευταίο περίπου μισό αιώνα;

Το μεταπτυχιακό μου υπάγεται στο κοινωνικό‐ακτιβιστικό design και οπτικοποιείται μέσα από τρία θεματικά μέρη. Η συγκεκριμένη έρευνα αποδίδεται μέσω ενός φωτορεπορτάζ με κεντρικό θέμα τα παπούτσια και είναι ένα από τα θεματικά μέρη.
Αγγίζει το θέμα της ταυτότητας επισημαίνοντας τη σχέση της με τα παπούτσια ενώ θίγεται και το θέμα της μεταμόρφωσης του ατόμου μέσα από αυτά. Παρουσιάζεται με αυτό το τρόπο η διαφορετικότητα, η πολυπολιτισμικότητα, η πολυμορφία και η ποικιλομορφία που συναντάται στους κατοίκους ενός αστικού περιβάλλοντος.

Το άρθρο αυτό είναι απότοκο πολλών και διαφορετικών γραπτών δοκιμασιών, πρωταρχική μορφή των οποίων δεν είχε –τουλάχιστον φαινομενικά- καμία σχέση είχαν με όσα θ' αναπτυχθούν παρακάτω. Αφετηρία αυτού του κειμένου στάθηκε η συμμετοχή μου σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με τίτλο «Όψεις καλλιτεχνικών δράσεων στη σύγχρονη τέχνη: ίχνη και άυλα κατάλοιπα» κατά την οποία αναφέρθηκα δειγματοληπτικά στις «δράσεις» των Νέων Ρεαλιστών κι εκείνες της ομάδας Gutai, στα happenings των Fluxus καθώς και στις δράσεις αντιπροσωπευτικών μελών των Βιεννέζων Αξιονιστών.

Η ρητορική είναι μια παρεξηγημένη έννοια, που στην καθημερινή ζωή, συχνά αποτελεί αντικείμενο δυσμενούς κριτικής. Ως επικοινωνιακή έκφραση πολλές φορές την συγχέουν με την προπαγάνδα, έννοια που, κατά ένα δογματικό τρόπο, θεωρείται ως εξ ορισμού αρνητική, ακόμη και σε περιπτώσεις που μπορεί να κατευθύνεται στην αναμφισβήτητη και καθολική εξυπηρέτηση κοινού καλού. Πολλοί, επίσης, συνδέουν την ρητορική κυρίως με παραπλανητικές τακτικές και δόλια τεχνάσματα.

Ταξιδευτής και περιηγητής της εσωτερικότητας, της προσποίησης, της παραδοξότητας και της περιχαράκωσης, ο Fernando Antonio Nogueira De Seabrex Pessoa είναι ποιητής και μύθος ποιητικός. Ισόβια μόνος , παθολογικά ντροπαλός και ταυτόχρονα αλαζόνας, ντυμένος πάντα στα σκούρα, με το αιώνιο μαλακό καπέλο, το παπιγιόν και την γκρίζα καμπαρντίνα του, κοσμοπολίτης ωστόσο και εθνικιστής, μυωπικός και οραματιστής, αιρετικός και διάφανος σαν σκιά, κουβαλάει το σταυρό του χωρίς να καταθέτει τα όπλα, χωρίς να επουλώνει τα τραύματα της μοναχικής του πορείας, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζοντας άριστα όλες τις διαστρωματώσεις του ανθρώπινου ψυχισμού, περιγράφει και εμβαθύνει στα καθημερινά αθέατα. Αρχή του: ''η αποχή από την πράξη.''

Το τελευταίο βιβλίο μου με τίτλο «Τα φαντάσματα του Δεκέμβρη» διαδραματίζεται στην Αθήνα, τις ημέρες που γινόταν τα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008. Παρόλο που το γεγονός της δολοφονίας του 16χρονου νεαρού από τον αστυνομικό είναι από μόνο του πολύ ιντριγκαδόρικο, η βασική ιστορία δεν έχει άμεση σχέση με αυτό. Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο δεν είχα ως πρωταρχική ιδέα τη δολοφονία, αλλά την εικόνα της φλεγόμενης, αστυνομοκρατούμενης Αθήνας. Το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε λοιπόν στηριζόμενο πάνω στο σκηνικό, ο χώρος και ο χρόνος έδωσαν τη γέννηση της ιστορίας, όλα τα υπόλοιπα ακολούθησαν. Σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία της λογοτεχνίας είναι το σκηνικό που οδηγεί το συγγραφέα. Οι ήρωες κινούνται, αντιπαρατίθενται, πληγώνονται, ερωτεύονται, χάνονται ή βρίσκονται μέσα και, πολλές φορές, χάρη σε αυτό. Τι είναι αυτό που περιλαμβάνει όμως ως έννοια, το «σκηνικό»;

Το αίτημα για μια έκφραση «ελληνικότητας» στην τέχνη της Ελλάδας, διατυπωμένο ήδη στις αρχές του αιώνα από τον Περικλή Γιαννόπουλο, βρήκε έναν από τους πιο αξιόλογους ερμηνευτές του στο πρόσωπο του Σπύρου Βασιλείου (1902-1985). Ο καλλιτέχνης, ως γνήσιο τέκνο της επονομαζόμενης «Γενιάς του '30», τόλμησε με μεγάλη αποτελεσματικότητα να συνενώσει την παράδοση και το μοντερνισμό, δίνοντας το δικό του στίγμα στον καμβά της νεοελληνικής τέχνης.

Η μελέτη του διαλόγου μεταξύ εμπειρικής πραγματικότητας και Τέχνης κατά τον 20ό αιώνα -υπό το πρίσμα της κυριολεκτικής «προσθήκης» της πρώτης στην καλλιτεχνική δημιουργία- αποτελεί ομολογουμένως ανεξάντλητο επιστημονικό εγχείρημα και συνδέεται σαφέστατα τόσο με την χρήση υλικών διαφορετικών από εκείνα της παραδοσιακής ζωγραφικής και γλυπτικής (σε πρώτο επίπεδο), όσο και με την εισβολή του βιομηχανικού –κυρίως- αντικειμένου στον χώρο της Τέχνης (σε δεύτερο επίπεδο).

Η ετυμολογία της λέξης καλλιγραφία προέρχεται από την ένωση δύο αρχαίων λέξεων κάλλος + γράφω, τις οποίες ενώνοντάς τις δημιουργούν την ωραία γραφή.. και αυτό πραγματικά είναι η καλλιγραφία, μια όμορφη γραφή.

Tην Κυριακή, 12/04/2009, επισκέφτηκα την έκθεση του Κ. Τσόκλη στις εγκαταστάσεις του «Σχολείου» στην οδό Πειραιώς. Παραθέτω, λοιπόν, στοιχεία για την έκθεση και το έργο του Κ. Τσόκλη, καθώς και δικά μου συμπεράσματα κι εντυπώσεις.