Σπύρος Κωτσαλάς ο τοπιογράφος – προσωπογράφος, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της έκθεσης που έλαβε χώρα στην γκαλερί Ευριπίδης από τις 15 Ιουνίου έως τις 15 Ιουλίου 2017.
Ο Κωτσαλάς στην τελευταία του έκθεση καταπιάνεται με τρεις διαφορετικές ενότητες: τα τοπία, τις προσωπογραφίες και τον αστικό χώρο, ένα χώρο με ένα ιδιαίτερο στίγμα καθώς πρόκειται για τα Προσφυγικά του Νέου Κόσμου.

Στις 22 Ιουνίου το Πνευματικό Κέντρο Ραφήνας-Πικερμίου οργάνωσε τη δεύτερη έκθεσή του ζωγραφικής- γλυπτικής, με έργα αυτή τη φορά, των καλλιτεχνών Παντελή Ψαρρά (ζωγράφου), Στέλλας Βαμβακάρη (γλύπτριας) και Βασίλη Τάγκαλου (ζωγράφου). Το Πνευματικό Κέντρο για τη διοργάνωση της συγκεκριμένης έκθεσης συνεργάστηκε με το σύλλογο η Αιολίς.

Henk Van Boekel, ο Ολλανδός ζωγράφος που ύμνησε τη χαρά της ζωής και τον απλό άνθρωπο, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της έκθεσης που εγκαινιάστηκε στις 19 Μαΐου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ραφήνας.

Ο Henri de Toulouse Lautrec αν και ανήκει στη γενιά των μετά ιμπρεσιονιστών, με το ζωγραφικό του έργο κυρίως, σε σχέση με τις λιθογραφίες του, ανέδειξε σημαντικά στοιχεία αξιόλογα ανάλυσης όπως η εξπρεσιονιστική γραφή που διατρέχει όλες τις παραμέτρους του έργου του, από τη θεματογραφία, τη δομή και τη τεχνική του, και επιβεβαιώθηκε διαχρονικά. Μπορεί η χρωματική διαβάθμιση του έργου του να εκπέμπει το φως ιμπρεσιονισμού, και τη χρωματική λαμπρότητα του συμβολισμού.

Την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014 στην ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΓΑΒΡΑΣ θα πραγματοποιηθούν τα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης ζωγραφικής «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ», του Κωνσταντίνου Κερεστετζή, η οποία θα διαρκέσει μέχρι το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014.
Ο Κωνσταντίνος Κερεστετζής μετά την διαμονή του στην Κωνσταντινούπολη και την ολοκλήρωση των έργων εκεί, επισκέφθηκε το Άγιον Όρος σε μια μακράς διάρκειας επίσκεψη, που κρατάει μέχρι σήμερα... Στη νέα του δουλειά, αποτυπώνει στιγμές της μοναχικής ζωής.

Η ζωγραφική του Μπουζιάνη, είναι μια ζωγραφική ολότελα προσωπική. Εντάσσεται βέβαια από μια εποχή και έπειτα στην κίνηση του γερμανικού Εξπρεσιονισμού, που ξεκίνησε με την αρχή της αποδεσμεύσεως του καλλιτέχνη από κάθε μορφολογικό προγραμματισμό, για να μπορέσει να εκφράσει ελεύθερα τα βαθύτερα ψυχικά του βιώματα. Έτσι ο Μπουζιάνης κλεισμένος στον κόσμο του, κατόρθωσε από νωρίς να απαλλαγεί από κάθε εξωτερική επίδραση, ζητώντας μέσα από μια ολότελα εσωτερική αίσθηση της ζωγραφικής και με μια αδιάκοπη πάλη με το υλικό της δουλειάς του, να φτάσει στην ουσιαστική αυτή πληρότητα, που είναι το χαρακτηριστικό του μεγάλου καλλιτέχνη.

Μπουζιάνης Γιώργος, Έλληνας ζωγράφος (Αθήνα 1885-1959). Γιος εμπόρου, καταγόμενου από την Τρίπολη, εγγράφεται το 1900, ακολουθώντας τις προτροπές του φίλου του ζωγράφου Αργυρού, στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου είχε δασκάλους τον Ροϊλό, τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Γερανιώτη, τον Ιακωβίδη και τον Βολανάκη και συμμαθητές τον Γαλάνη, τον Νικόλαο Λύτρα, τον Τόμπρο και τον Άγγελο Θεοδωρόπουλο. Αποφοιτά παίρνοντας μαζί με τον ζωγράφο Σαντοριναίο, το πρώτο βραβείο και πηγαίνει με υποτροφία του γιατρού Χαραμή στο Μόναχο, όπου εγγράφεται στην Ακαδημία Καλών Τεχνών και ύστερα στο Βερολίνο, κοντά στον μεγάλο ιμπρεσιονιστή ζωγράφο Μαξ Λίμπερμαν, ο οποίος τον δέχεται ως μαθητή, παρόλο που λόγω της προχωρημένης ηλικίας του δεν διδάσκει πια.

Γύρω στο 1540 χρονολογείται η αποκαλούμενη μανιεριστική κρίση του Τισιανού, με τις τοιχογραφίες της Καππέλλα Σιστίνα. Οι πίνακες του Τισιανού χάνουν το χρωματικό σφρίγος τους, την αμεσότητα της παραστάσεως, η φωτεινότητα υποχωρεί για να δωθεί μεγαλύτερη έμφαση στην πλαστικότητα των σωμάτων κατά το πρότυπο του Μιχαήλ Άγγελου. Το περίφημο δέιγμα της νέας αυτής τάσεως είναι ο "Στέφανος εξ ακανθών" του 1542. στη Φερράρα ο Τισιανό, ανέλαβε να εκτελέσει την προσωπογραφία του Παύλου Γ', ολόσωμη και το 1545, ζωγράφισε στη Ρώμη δύο αριστουργήματα, τη "Δανάη" και την προσωπογραφία του πάπα με τους ανηψιούς του Αλέξανδρο και Οκτάβιο, έργα που αντιπροσωπεύουν το ξεπέρασμα της μανιεριστικής κρίσεως και την επιστροφή στον έντονο και δονούμενο χαρακτηριστικό χρωματισμό του, στην εφευρετική ελευθερία, που του επτρέπει να συλαμβάνει με εκπληκτική ψυχολογική οξυδέρκεια, μια ζωντανή στιγμή της ιστορικής πραγματικότητας και των ηθών της ιταλικής Αναγεννήσεως.

Το «Εικονοστάσιο της Μεταστάσεως» 1518, που ζωγράφισε ο Τισιανό για την Σάντα Μαρία Γκλοριόζα των Φράρι στη Βενετία, είναι ένα από τα καλύτερα έργα του και διακρίνονται τα συμπτώματα της τοσκανό-ρωμαϊκής επιδράσεως. Επίσης ο πίνακάς του «Βάκχος και Αριάδνη» (1520-1523), βασίζεται σε ιστορίες των ρωμαίων ποιητών Οβίδιου και Κάτουλου και δείχνει τον θεό του κρασιού Βάκχο, να σπεύδει σε βοήθεια της Αριάδνης, κόρη του βασιλιά Μίνωα, που είχε εγκαταλειφθεί από τον εραστή της, τον Θησέα στη Νάξο. Η σύνθεση εστιάζει στη μορφή του Βάκχου. Η ασυγκράτητη δυναμική της στάσης του, αναδεικνύεται και από την λάμψη των χρωμάτων και το μακρινό ανοιχτό τοπίο. Ο Βάκχος ακολουθείται από την κεφάτη παρέα του. (Φωτογραφία αριστερά: Βάκχος και Αριάδνη, 1520-1523)

Τισιανός Βετσέλλιο (Vecellio Tiziano ή Titian), (Πιέβε ντι Καντόρε 1487-Βενετία 1576). Ιταλός ζωγράφος της ακμής της Αναγεννήσεως. Γεννήθηκε στο Πιέβε ντι Καντόρε, μικρή κωμόπολη στην Ιταλική πλαγιά των βουνών του Τυρόλου το 1487. Ο πατέρας του Γκρεγκόριο, που ανήκε σε παλαιά οικογένεια προκρίτων, ήταν νομομαθείς. Άνθρωπος καλλιεργημένος και νοήμων, δεν αντιτάχθηκε στην πρώιμη καλλιτεχνική κλίση του γιού του. Ο Τισιανό, σε ηλικία δέκα χρονών, στάλθηκε στη Βενετία για να σπουδάσει ζωγραφική. (Φωτογραφία αριστερά: Αυτοπροσωπογραφία, 1567).