Αποφασιστικός για την εξέλιξη του Environment υπήρξε ο ρόλος του Claes Oldenburg (1929-), γιατί ενώ μας πείθει για την ανεξαρτησία της σύλληψης και τη μορφική πρωτοτυπία, ενός τεράστιου παγωτού πύραυλου ή μιας μαλακής γραφομηχανής, είναι βέβαιο ότι ταυτόχρονα τα βλέπει ως αντικείμενα που μπορούν να συσχετιστούν ώστε να συνθέσουν ένα Περιβάλλον.
Αυτό άλλωστε αποδεικνύουν οι εκθέσεις του μετά το 1960 με άξονες τα τρία κύρια θέματα «Ο Δρόμος», «Το Μαγαζί», «Το Σπίτι», στα οποία αρνείται να κάνει διάκριση ανάμεσα σε πρόσωπα και πράγματα, έμψυχα και άψυχα, υλικά και άυλα, θεωρώντας τα όλα αντικείμενα προς ψηλάφηση.

Ο όρος Environment (Περιβάλλον), αναφέρεται σε μια μορφή τέχνης που γεμίζει μια ολόκληρη αίθουσα, ή εξωτερικό χώρο, περιβάλλει τον θεατή και αποτελείται από παντοειδή υλικά. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το φως, οι ήχοι και τα χρώματα. Πρόκειται για έναν εικαστικά ενεργοποιημένο χώρο στον οποίο ο κάθε επισκέπτης γίνεται μέρος της σύνθεσης. Ιστορικά η αφετηρία του Environment βρίσκεται στα Merzbauten του Schwitters (1887-1948), στις δεκαετίες του '20 και του '40, προσπάθησε να καταργήσει τα υπάρχοντα σύνορα ανάμεσα στις τέχνες και να οδηγήσει την ζωγραφική, την πλαστική και το σχέδιο σε συγκατοίκηση με την ποίηση, το θέατρο και την αρχιτεκτονική.