«Εγώ απεικονίζω ό,τι είναι ορατό σε μένα. Το τι είναι ορατό σε μένα είναι μόνο σε μένα. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Πιστεύω ότι ο κόσμος, για να χρησιμοποιήσω μία φράση του Schopenhauer, είναι παράσταση, και ότι ο καθένας μας βλέπει κατά το δοκούν, κατά τη δική του διαμόρφωση. Δε νομίζω ότι βλέπουμε με τα μάτια μας μόνο. Νομίζω ότι βλέπουμε με τα μάτια μας που είναι ένα όργανο για να δει το σώμα μας το ίδιο και το ίδιο μας το βαθύτερο είναι. Λοιπόν εγώ υπ' αυτήν την έννοια ζωγραφίζω όχι ό,τι είναι ορατό τοις πάσι, αλλά ό,τι εγώ μπορώ να δω...»

Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στη Μαγνησία του Σιπύλου της Μ. Ασίας το 1914. Οι γονείς του ονομάζονταν Βασιλική και Σοφοκλής και είχε τρία αδέρφια• τον Κίμωνα, τον Ιωακείμ και την Ειρήνη.

Ο ζωγράφος Μίμης Βιτσώρης γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1902 στη Θεσσαλονίκη. Μετά το θάνατο του πατέρα του, το 1911, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα και το 1919 γράφτηκε στο Σχολείον των Τεχνών, το οποίο όμως εγκατέλειψε πολύ γρήγορα γιατί διαφωνούσε με το ακαδημαϊκό σύστημα διδασκαλίας. 

Ο Χρίστος Καράς (1930) είναι ένας καλλιτέχνης σημαντικών αναζητήσεων σε διάφορες κατευθύνσεις. Μετά τις πρώιμες προσπάθειές του στο κλίμα των παραδοσιακών τάσεων, προχώρησε σε μία ζωγραφική στην οποία συνδυάζονται η χρωματική γλώσσα του Εξπρεσιονισμού με τον προβληματικό χώρο του Σουρεαλισμού, γλώσσα που καταλήγει σε εξαιρετικά εκφραστικά αποτελέσματα. Ουσιαστικά, στις πιο χαρακτηριστικές προσπάθειές του έχουμε μια καθαρά προσωπική σουρεαλιστική ζωγραφική.

Η διεθνοποίηση της νεοελληνικής ζωγραφικής πραγματοποιήθηκε μέσω νέων διατυπώσεων και αναζητήσεων που έκαναν την εμφάνισή τους με τους καλλιτέχνες που γεννήθηκαν στο διάστημα των χρόνων 1923-1940, οι οποίοι έδωσαν τον τόνο μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και σφράγισαν την τέχνη ολόκληρου του 20ού αιώνα.

«Εγώ για τη δουλειά μου δεν μπορώ να πω τίποτ΄άλλο, παρά ότι είναι ζωγραφική που έγινε σ? αυτό τον τόπο από έναν άνθρωπο που αγαπά αυτόν τον τόπο, για τους ανθρώπους αυτού του τόπου». Τα λόγια του Σπύρου Βασιλείου (1902 ή 1903 - 1985) αντικατοπτρίζουν την ύπαρξη συνείδησης και στόχου, που επιβεβαιώθηκε απόλυτα μέσα στα έργα του - φορείς της ζητούμενης για την εποχή «ελληνικότητας».

Η σχολή του Μονάχου ή αλλιώς Ακαδημαϊκός Ρεαλισμός αποτελεί το πλέον σημαντικό εικαστικό κίνημα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, με έντονες επιρροές από την ομώνυμη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. (Λεζάντα φωτογραφίας: Θεόδωρος Βρυζάκης, Η έξοδος του Μεσολογγίου, 1853)