Η βροχή είναι αντι-τέχνη, η βοή του πλήθους είναι αντι-τέχνη, το φτάρνισμα είναι αντι-τέχνη, το πέταγμα μιας πεταλούδας ή οι κινήσεις των μικροβίων είναι αντι-τέχνη. Αντι-τέχνη είναι η ίδια η ζωή, η φύση, η πραγματικότητα. Κι όμως, όλα αυτά είναι το ίδιο όμορφα και άξια αναγνώρισης όσο η ίδια η τέχνη. Αν οι άνθρωποι κατάφερναν να αντιληφθούν τον κόσμο που τους περιβάλλει με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνονται την τέχνη, τότε δεν θα υπήρχε πια ανάγκη για αυτήν, θα ήταν περιττή... (George Maciunas)

«Κατ' αρχήν, πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο. Θέλουμε την πλέον απελευθερωτική αλλαγή της κοινωνίας και της ζωής, στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι. Γνωρίζουμε ότι η αλλαγή αυτή είναι εφικτή μέσω κατάλληλων ενεργειών» (Guy Debord). 
Η Καταστασιακή Διεθνής (Καταστασιακοί ή Σιτουασιονιστές) ήταν μία κίνηση ριζοσπαστών καλλιτεχνών και θεωρητικών που έδρασαν στη Γαλλία την περίοδο 1957-1972. Η ομάδα περιελάμβανε στους κύκλους της περισσότερα από πενήντα άτομα από διάφορα πεδία, καλλιτέχνες, ζωγράφους, θεωρητικούς, φιλοσόφους, συγγραφείς, αρχιτέκτονες κ.ά.

«Πρέπει άραγε ένας Ολλανδός ποιητής να γνωρίζει Ελληνικά και Λατινικά;[...] Ο Παρνασσός μας πέφτει κάπως μακριά, δεν έχουμε εδώ Ελικώνα, μόνο αμμολόφους, άλση και ρυάκια. Το θέμα μας είναι αυτού του τόπου τα λιβάδια, οι χείμαρροι, τα ποταμάκια∙ κι ακριβώς αυτά είναι που αγαπάμε τόσο απεγνωσμένα»

Με αυτό το ποίημα, ο Ολλανδός λόγιος, Hendrick Laurensz. Spieghel εξυμνεί τα τοπία της χώρας του, διακηρύσσοντας έτσι την ανάπτυξη της τοπιογραφίας, που βρήκε το απόγειό της στη ζωγραφική της εποχής. Πρόκειται για τις αρχές του 17ου αιώνα, όταν οι Ολλανδοί τοπιογράφοι στρέφονται στο φυσικό κάλλος της χώρας με πρωτόγνωρο ενδιαφέρον και το καθιστούν αυτόνομο θέμα στη ζωγραφική.

Με τον όρο Ashcan School (Σχολή των Σκουπιδοτενεκέδων) χαρακτηρίζεται μια ομάδα Αμερικανών Ρεαλιστών ζωγράφων που δραστηριοποιήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και φημίζεται για τις απεικονίσεις του αστικού τοπίου της Νέας Υόρκης. Στο κίνημα αυτό περιλαμβάνεται το έργο δέκα περίπου ζωγράφων, οι οποίοι στον αντίποδα του καθιερωμένου Αμερικανικού Ιμπρεσιονισμού ζωγράφιζαν καθημερινές σκηνές της μητρόπολης με έναν ρεαλισμό, που όμοιο δεν είχε ξαναγνωρίσει η αμερικανική τέχνη.