Ήθελα να ξεκινήσω με ένα άλλο έργο για την περίοδο 2015-16. Όταν συναντηθήκαμε με την Λίλη Λαμπρέλλη, μου γνώρισε κάποια κείμενα, που με μάγεψαν με την τρυφερότητα, την παγανιστική τους δύναμη, τον γοητευτικό τους συμβολισμό, τον ερωτισμό τους και την συμπυκνωμένη τους
σοφία και έκανα μια στάση στα κείμενα αυτά. Θέλησα να μιλήσω για τον σημερινό κόσμο, προβάλλοντας έναν κόσμο διαμετρικά αντίθετό του. Έψαξα και βρήκα πολλές παροιμίες, που ερμηνεύουν τις ηρωίδες, της παράστασης και εκφράζουν, την δύναμη της θέλησης, ως πρωταρχική αξία της ζωής.

Παραθέτω μόνο δυο από τα γνωμικά αυτά.

«Να πέσεις κάτω εφτά φορές, να σηκωθείς οκτώ.
«Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος».

Μαρία Πανούτσυ

'' ..Η συνάντησή μου με τη Μαρία Πανούτσου -κατακαλόκαιρο του 2014, κάτω από το αστραφτερό φως της Κέας- οδήγησε στη θεατρική απόδοση, σε διασκευή από την ίδια, κάποιων ιστοριών "σχέσης" που πηγάζουν από την προφορική παράδοση. Η Μαρία αφουγκράστηκε τις φωνές αυτών των "φωτεινών" γυναικών και μετουσίωσε σε τέχνη τις ζωές τους. Στο κέντρο του λόγου, η Μαρία. Με δικά της λόγια μεταφέρει τα δικά μου που κι εγώ αφηγήθηκα πριν από αυτήν, μεταφέροντας τα λόγια άλλων -μικρός κρίκος σε μια αλυσίδα πολλών πολλών ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) που υπηρέτησαν με πάθος και αλήθεια την παράδοση "από στόμα σε στόμα". Εύχομαι κάποιοι από τους θεατές να παραλάβουν και να πουν με τη σειρά τους αυτές τις σπάνιες ιστορίες. ...'

Λιλή Λαμπρέλλη

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

• ΕΡΕΥΝΑ: ΛΙΛΗ ΛΑΜΠΡΕΛΛΗ, ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ, ΤΑΣΟΣ ΠΕΤΡΗΣ
• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, ΔΙΑΣΚΕΥΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
• ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΕΛΛΑΠΟΡΤΑΣ, Κλαρινέτο, shakuhachi.
• ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: ΗΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
• ΤΕΧNΙΚΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ: ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ
• ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΡΙΤΙΚΟΣ,
• VIDEO: ΝΕΦΕΛΗ ΡΑΠΤΗ

Πληροφορίες
Μαρία Πανούτσου | Άσπρο Φως
Ιστορίες έρωτα και αναρχίας

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2015 ΓΙΑ ΟΧΤΩ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 16 , 17, 18, 23 , 24, 30, 31/2015 &
1/02/2015 ΩΡΑ 21:00
Τιμή εισόδου: 10 ευρώ, Μειωμένο 7 ευρώ

Πληροφορίες – Κρατήσεις: Τηλ.: 210 9214248 - 6944 301678
Ειλισσός μια εταιρία για τον πολιτισμό
Αγλαονίκης 3 και Βουλιαγμένης 40,
Αθήνα (Νέος Κόσμος - Μέτς) www.eilissos.gr

Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Πατάκη, την Λιλή Λαμπρέλλη, τον Ηλία Παπανικολάου, την Τάνια Γιαννούλη, τον Χρήστο Γκίνο, τον Γιώργο Τάξερη, τον Σταμάτη Πολενάκη, Δημήτρη Βλαχογιάννη, Αλίκη Ασβεστά, Τάσο Πετρή, για τις γόνιμες συζητήσεις, και σχόλια για την παράσταση.

Η ΦΥΣΗ, ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ .

Τα κείμενα που θα αφηγηθώ είναι για το ζευγάρι, αγγίζουν τον άνδρα και την γυναίκα, αλλά η αφήγηση εστιάζεται πιο πολύ στην γυναικεία πλευρά.
Αινιγματικά κείμενα που δονούν την ψυχή του ανθρώπου, από την προφορική παράδοση αλλά και τον έντεχνο λόγο, από διαφορετικούς πολιτισμούς, ήθη και έθιμα,που μιλούν για την ψυχή της ερωτευμένης γυναίκας. Οι ιστορίες αυτές, αναφέρονται στην σχέση του ανθρώπου, με τον κόσμο της φύσης και επικεντρώνονται στην ιδιαίτερη σχέση που έχει η γυναίκα με την φύση.

Η Ηθοποιός
Με απασχολούσε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας, αν η τωρινή δουλειά μου θα έφτανε το εύρος και την δύναμη αυτών που προηγήθηκαν. Το θέμα δεν ήταν για μένα να κάνω μια παράσταση ακόμη, αλλά να μπορέσω να ακολουθήσω άλλα μονοπάτια να 'ανοίξω' σαν άνθρωπος και σαν εργαλείο, ακόμη πιο πολύ. Τα κείμενα αυτά με οδήγησαν στο ζητούμενο. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και πως αυτό θα φτάσει στον θεατή, η ηθοποιός ξέχασε τις προηγούμενες δουλειές και στα μάτια της υπάρχει μόνο το 'ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ'.

Η σκηνοθεσία
Στην παράσταση αυτή δεν λειτούργησα ως σκηνοθέτιδα. Αν έγινε με κάποιον τρόπο, έγινε χωρίς να καταβάλω προσπάθεια, αντίθετα το είχα ξεχάσει τελείως το θέμα σκηνοθεσία . Ως ηθοποιός λειτούργησα με το υλικό μου και με τους συνεργάτες που βρίσκονταν στις δόκιμες, άλλα και μόνη μου δουλεύοντας πάντα ως ηθοποιός χωρίς προκατασκευές.

Επιλογή κειμένων, από το βιβλίο της Λίλης Λαμπρέλλη "η γυναίκα με τα χέρια από φως" εκδόσεις Πατάκη και η παράδοση συνεχιζεται και εξελΊσεται, με την παρούσα παράσταση.
Αληθινές ιστορίες η παραμύθια, θα το κρίνετε εσείς .

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ

Κωνσταντακόπουλος, Ηλίας
Γεννήθηκε το 1956 στην Αθήνα. Σπουδές Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών και Σκηνοθεσίας στη Σχολή Σταυράκου. Δούλεψε σαν Διευθυντής Φωτογραφίας στον κινηματογράφο και έκανε φωτισμούς σε θέατρα και μουσεία. Επιλεκτική φιλμογραφία: "Ricordi mi" της Στέλλας Θεωδοράκη, "Without" του Αλέξανδρου Αβράνα (Κρατικό Βραβείο Φωτογραφίες 2008), "Άνεμος στην πόλη" του Πέτρου Σεβαστίκογλου.

Illusion (2013) Κινηματογραφιστής
Ημερολόγια Αμνησίας - Amnesia Diaries (2012) Ηθοποιός
Η Υπογραφή - The Signature (2011) Κινηματογραφιστής
Ricordi Mi (2009) Κινηματογραφιστής
Τρεις Στιγμές - Three Moments (2008) Κινηματογραφιστής
Πέρα από τη Λίμνη - Beyond the Lake (2006) Κινηματογραφιστής
Η Γυναίκα Είναι... Σκληρός Ανθρωπος - Woman Is... a Tough Person (2005) Κινηματογραφιστής
Αληθινή Ζωή - Real Life (2004) Κινηματογραφιστής
Ολο το Βάρος του Κόσμου - All the Weight of the World (2003) Κινηματογραφιστής
Παρά Λίγο... Παρά Πόντο... Παρά Τρίχα... - Close... So Close... (2002) Κινηματογραφιστής
Το Μυστικό του Νοέμβρη - Secret November (2002) Κινηματογραφιστής
Κλέφτης ή η Πραγματικότητα - Thief or Reality (2001) Κινηματογραφιστής
Μ'Αρέσουν οι Καρδιές σαν τη Δική μου (Μάρκος Βαμβακάρης) - I Like Hearts Like Mine (Markos Vamvakaris) (2000) Κινηματογραφιστής
Black Out - Black Out P.S. Red Out (1998) Κινηματογραφιστής
Ηπειρος - Epirus (1998) Κινηματογραφιστής
Πες Πως Μ' Αγαπάς - Say You Love Me (1997) Κινηματογραφιστής
Ανεμος στην Πόλη - Wind Over the City (1996) Κινηματογραφιστής
Με τον Ορφέα τον Αύγουστο - Orpheus Descending (1996) Κινηματογραφιστής
Γλέντι Γενεθλίων ή Μια Βουβή Βαλκανική Ιστορία - Birthday Celebration or a Silent Balkan Story (1995) Κινηματογραφιστής
Σταύρος Τορνές: Ο Φτωχός Κυνηγός του Νότου - Stavros Tornes: The Poor Hunter of the South (1994) Κινηματογραφιστής

Δελλαπόρτας Σταμάτης:
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα, έχει σπουδάσει ανώτερα θεωρητικά με τον Δ. Κατσίμπα και κλαρινέτο με τον Γ. Κούφαλη και τον D. Campbell. Ήταν μέλος σε διάφορα σύνολα μουσικής δωματίου, όπως το κουιντέτο TAL, το αυτοσχεδιαστικό σύνολο 4+1, συνεργαζόταν με το Σύνολο Σύγχρονης Μουσικής της ένωσης Ελλήνων μουσουργών, και την ορχήστρα των χρωμάτων. Είναι μέλος της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων και διδάσκει κλαρινέτο στο Athenaeum και στο Δημοτικό Ωδείο Πατρών.

Λίλη Λαμπρέλλη
Πατρίδα μου το Αιγαίο. Σπούδασα νομικά. Δούλεψα μεταφράστρια για χρόνια πολλά. Είμαι παραμυθού.

'Εγραψα το πρώτο δικό μου παραμύθι το 1986 και γράφω ακόμα. Είπα το πρώτο μου παραμύθι από την προφορική παράδοση το 1998 και λέω ακόμα. Παρέλαβα από πολλούς παραμυθάδες, με πιο σπουδαίο στην καρδιά μου τον Ανρί Γκουγκό -του χρωστάω. Συγγενείς μου είναι όλοι όσοι παθιάζονται με το λαϊκό παραμύθι, το κρυφό του νόημα και την αφήγησή του. Μοιράζομαι μαζί τους την παιδική ματιά του σαλτιμπάγκου. Περπατώ μαζί τους χέρι χέρι σ' ένα σκοτεινό μονοπάτι που (άραγε ψέματα ή αλήθεια;) οδηγεί στο φως.

Μαρία Πανούτσου
Η Μαρία Πανούτσου γεννήθηκε στην Αθήνα και υπηρετεί το θέατρο απο το 1979.
Σπούδασε μουσική, χορό, θεατρο, ζωγραφική και φωτογραφία στην Ελλαδα , Αγγλια, Πολωνία. Εχει ταξιδεύσει για σπουδές και για συμμετοχή σε Διεθνη Φεστιβάλ θεάτρου, με το Θέατρο Τομή, στην Αγγλία, Σκωτία, Ρουμανία,Γεωργία, Γερμανία,Γαλλία,Πολωνια,Ιταλία, Κύπρο. Εχει ζήσει στην παιδική της ηλικία στο Ιρακ, στην Κύπρο και στο Λίβανο. Ξεκίνησε πολύ μικρή το χορό και το θέατρο και με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά βραβεύτηκε με πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Ιθάκης. Σκηνοθεσιας, καλύτερης παράστασης, καλύτερης παρουσίασης νεοελληνικού έργου, βραβείο γυναικείου ρόλου και έπαινος ανδρικού. Τωρα μοιράζεται την ζωή της μεταξύ Αθήνας, Κέας και Λονδίνου.

«..Άν θα έπρεπε να αναφέρω μερικές στιγμές απο την δουλειά μου, θα ήταν:

1980 Σπουδες στο Grotowski Loboratorium στην Πολωνία .

1982 ίδρυση της εταιρείας ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΜΉ και συμμετοχή στο Φεστιβαλ Ιθάκης .Πρώτη μου δουλειά σκηνοθετική.
Η παράστσση απέσταπε 6 βραβεία.

Συμμετοχή σε προγράμματα θεατρικής παιδείας στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού 1984-85

Συμμετοχή μου το 1997 με την παράσταση 'Ιστορία με τέλος' στο Φεστιβαλ Γυναίκες Δημιουργοί των δύο Θαλασσών, UNESCO Θεσαλονίκη, Πολιτιστική πρωτεύοσα της Ευρώπης.

1999 Τρίτη εκδοχή της Αντιγόνης με τίτλο: 'Η Λατρείατων Νεκρών' Edinburgh fringe festival Περιοδεία στην Ευρώπη.

2001 Διδάσκαλία σε σεμινάριο, 'Προσέγγιση στην Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας' στο Πανεπιστήμιο Edinburgh University και Glasgow University.

2007-2014 A project in progress House of flesh by Yussuf Idris.
2015-2016 Είμαι ηθοποιός και συνέχεια βρίσκομαι σε μια αναζήτηση των δυνατοτήτων μου, άλλα και της τέχνης αυτής που υπηρετώ. Θέλω να συνταιριάσω την έρευνα και το λαϊκό στοιχείο, το αυθόρμητο και την μελέτη,στις παραστάσεις μου από τώρα και μετά. Θα έδινα τον τίτλο: Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ, Ο ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ. Ξεκινώ αυτήν την εργασία με την παράσταση, 'ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ ιστορίες έρωτα και αναρχίας'.
Για την περίοδο 2015-2016
'Ιστoρίες έρωτα και αναρχίας' Κείμενα προφορικής παράδοσης.Αφηγήσεις για ενήλικες. Ιανουάριος 2015. Συνεργασία με τον μουσικό, Σταμάτη Δελλαπόρτα.
'Foyer' Φεβρουάριος 2015 Μουσικη παράσταση βασισμένη στο διήγημα του Yussuf idris 'House of flesh'.Συνεργασία με την μουσικό και συνθέτρια, ΤΑΝΙΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ.
Νίκα Μαρτοπούλου. Μαρτυρία της Δ. Μ Μιχαλακέα. Μάιος - Νοέμβριος 2015. Συνεργασία με την σοπράνο και performer ΒΙΒΙΑΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΗ.
Προγραμματιζονται:
'Πεταλούδες στο Πηγάδι' του Β. Χατζηγιαννίδη 2015 – 2016
'Με λένε λένε Άννα Φράνκ' του Σταμάτη Πολενάκη 2015
«Αυτό που μ' ενδιαφέρει πρώτιστα στην τέχνη του Θεάτρου είναι η σχέση του ανθρώπου με αυτό που επιμελώς κρύβει βαθιά μέσα του και που εκφράζεται για λίγο σε κάποιες οριακές στιγμές, για να ξανακρυφτεί και πάλι πίσω από λόγια δισταχτικά και αδέξια σαν τ'αχνάρια ενός πληγωμένου ζώου πάνω στο χιόνι... Το Θέατρο μας δίνει, κατ'αρχήν τη δυνατότητα να μακρύνουμε το διάστημα αυτής της αποκάλυψης και στη συνέχεια να έρθουμε σε επαφή με τους συμπολίτες μας μέσα από αυτήν. Μια επαφή που μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητη»
Μ.Πανούτσου

Λιγα λόγια για την δουλειά της Μαρίας Πανουτσου ( Αποσπάματα από κριτικές )

Μια Ιστορία Με Τέλος ( Νέος τίτλος, 1948 )

«...Το πρώτο μέρος είχε στιγμές συγκλονιστικής ειλικρίνειας, ερμηνευμένες με εκπληκτική ωριμότητα και απλότητα σχεδόν κατορθώνει να αποδώσει μέσα στο χώρο και το χρόνο μιας μόνο κίνησης ή μιας σειράς κινήσεων, καθοριστικές ερμηνείες του έρωτα και της μητρότητας. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό που απεικονίζεται εδώ είναι μια -ιερό -ποίηση αυτών των εννοιών ή μάλλον μια ολοκάθαρη αντίληψη τής " από τη φύση" ιερής φύσης.
Συμπερασματικά, το έργο αυτό έχει καταλάβει ζηλευτή θέση στο δικό μου λεξικό εννοιών ως η αρχέτυπη αναπαράσταση της ελληνικής θηλυκής φύσης, ένας αληθινός ύμνος στον έρωτα και το θάνατο- πρόκληση».

Σπύρος Δοίκας
Συγγραφέας, μεταφραστής

'Αντιγόνη'

'Το πάλαι ποτέ Ελληνικό μεγαλείο αποκαθίσταται στο ακέραιο με τον τρόπο που ερμηνεύετε αυτό το σπουδαίο έργο του Σοφοκλή από το θέατρο Τομή. Είναι ένας θρίαμβος, ένα έργο γεμάτο πάθος, δονούμενο με τα μυστήρια του σύμπαντος, ένας γιγαντιαίος άθλος '

«Η δόξα που ήταν η Ελλάδα ξαναζωντανεύει ολοκληρωτικά σε αυτό το μεγάλο έργο του Σοφοκλή. Είναι ένας θρίαμβος, γεμάτος πάθος που αντηχεί κοσμικό μυστήριο» γράφει ο κριτικός της εφημερίδας Scotsman και συνεχίζει, «Ο σχεδιασμός της παράστασης, τόσο σημαντικός για την αρχαία τραγωδία, είναι εξαιρετικός. Ο θεατρικός χώρος, μια λιτή μαύρη άβυσσος χρησιμοποιείται τέλεια από την σκηνοθεσία και ο φωτισμός είναι αριστοτεχνικός. Υπάρχουν μάσκες, εντυπωσιακές δραματουργικές εικόνες και μαγευτικό άσμα».
«Η παράσταση πραγματώνει για το κοινό τον φόβο και το έλεος της κάθαρσης. Δείτε το, θρηνήστε και εξέλθετε καθαροί» υπογραμμίζει η κριτική, καταξιώνοντας την ελληνική παρουσία σε ένα από τα σημαντικότερα διεθνή θεατρικά φεστιβάλ στον κόσμο.

Για την «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Μαρία Πανούτσου της εφημερίδας «The Scotsman»

'Αντιγόνη'
«Μέσα σε δύο ώρες αδιατάρακτης και σχεδόν υπνωτικής παράστασης το Θέατρο Τομή από την Αθήνα αποτυπώνει την αέναη σημασία της τραγωδίας πάνω στο κοινό του στο Γουίνσορ. Σε σκηνοθεσία της Μαρίας Πανούτσου, η «Αντιγόνη» είναι μια παράσταση εσωτερικών αντιθέσεων απ' όπου ξεπηδούν αιώνια πάθη και επίμονα (αναπάντητα) ερωτήματα. Οι εικόνες και τα ακούσματα γλιστρούν από το 400 π.Χ. στην σύγχρονη εποχή. Η πλήρης (αγαλμάτινη) ακινησία αντιπαρατίθεται στη ρέουσα χορογραφημένη κίνηση των προσώπων του δράματος.Σ' αυτόν τον ασπρόμαυρο κόσμο στριγκλίζουν την παρουσία τους μια κόκκινη φούστα, μια ασημένια κορώνα, ένα γαλάζιο μαντήλι. Το ίδιο κάνει και η μαυροντυμένη προφήτης Τειρεσίας με το μοναδικό φως της σκηνής να περιστρέφεται μέσα στα πυρόξανθα μαλλιά της.
Το κείμενο, καθώς ξετυλίγεται κυρίως στα αρχαία και τα νέα Ελληνικά, μεταμορφώνεται σ' ένα είδος μουσικής που γεμάτο ρυθμό, τόνους και υποκριτικό χρωμάτισμα υποκαθιστά τέλεια την πλήρη νοηματική κατανόηση που προσφέρει η μητρική γλώσσα. Πότε-πότε ένας γνώριμος ήχος όπως η λέξη «ύβρης» ξεχωρίζει για να συγκεντρώσει το μυαλό στην εξέλιξη του δράματος.
Πρόκειται για μια παράσταση που διεγείρει τις αισθήσεις και αναδεικνύει το δράμα σαν μια μορφή κοινής γλώσσας.

Κριτική από την συμμετοχή του Θεάτρου Τομή και στο Windsor Fringe Festival

«Η ευκαιρία της ζωής της»

«Η ευκαιρία της ζωής της», ένας μονόλογος του γνωστού μας Άλαν Μπένετ, στο «Πορεία» για λίγες παραστάσεις, μια παραγωγή του δραστήριου Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Κέας και του θεάτρου Τομή, σε μετάφραση Μπελιέ, διασκευή και σκηνοθεσία της Μαρίας Πανούτσου. Το έργο είναι (και) ένα πονηρό μειδίαμα του Βρετανού συγγραφέα, θα μπορούσε να έχει ως ενδεχόμενο τίτλο του: «οι ατυχίες της αρετής μιας νέας, πρωτοεμφανιζόμενης εις το επάγγελμα ηθοποιού». Ως εκ τούτου, δίνει λαβές σε σκηνοθετικές παρεκβάσεις της ελάσσονος και της μείζονος κλίμακος, για να γίνει πιο ελκυστικόν ως θέαμα. Ένας άλλος σκηνοθέτης, λιγότερο ίσως επίμονος και απαιτητικός, θα είχε ολισθήσει σε αυτό το αμάρτημα εκούσια ή ακούσια. Η Πανούτσου όμως όχι• καταφέρνει να διατηρήσει σχεδόν θαυμαστά, με την ικανότητα έμπειρου σχοινοβάτη την τριπλή επικίνδυνη ισορροπία, μεταξύ κειμένου, σώματος της ηθοποιού και θεατρικού ρόλου. Να τα εκθέσει, χωρίς εκάστω, καθένα κατά το δικό του λόγο και συνέπεια, δίχως να τα προσβάλλει. Σε αυτό συντελεί ασφαλώς και η πρωτοεμφανιζόμενη ταλαντούχα νέα ηθοποιός Ειρήνη Αθανασίου, που ανταποκρίνεται τέλεια σωματικά σαν όργανο μουσικό στα «αγγίγματα» της σκηνοθεσίας, και κάτι περισσότερο, τα αφομοιώνει σε φίλτρο σώματος και τα κάνει δικά της. Η διαμόρφωση του χώρου είναι του Μανώλη Ηλιάκη. Έξοχο το κουστούμι της Λέσλι. (Τα κουστούμια συνήθως σχεδιασμένα από την Μαρία Πανούτσου). Οι ουσιαστικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη και οι σωστές μουσικές επιλογές του Τάσου Πετρή.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ Του Λέανδρου ΠΟΛΕΝΑΚΗ

Τ. ΟΥΪΛΛΙΑΜΣ 'κάτι που δεν λέγεται'
(Η ΠΡΏΤΗ ΜΟΥ ΚΡΙΤΙΚΗ)
Από το τρίτο μονόπρακτο το «Κάτι πού δέ λέγεται» αρχίζουν τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα. Κι εδώ όμως, είχαμε λάθος διανομή. Η Κορνηλία Σκώτ είναι από κείνους τους δαι¬μονικούς χαρακτήρες του Ουΐλλιαμς που πυρπολούνται μέσα στο σκοτάδι της μοναξιάς, το σκοτάδι με το συντριπτικό κόμπλεξ της αρχομανίας και το ανεπιβεβαίωτο πάθος του λεσβιασμού. Για να βγει θέλει εκ προοιμίου μεγάλη θεατρίνα. Και η ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, επιχειρούσε μ' ένα εξωτερικό παίξιμο – φορές νατουραλίστικο – να βγάλει απύθμενες εσωτερικές καταστάσεις. Δε γινότανε. Η παράσταση έπαιρνε «ζέ-στα» από την παρουσία της Μαρίας Πανούτσου (Γκραίης Λάνκαστερ) που έδωσε με εκφραστική φινέτσα και δραματική έν¬ταση το ρόλο της. Χρησιμοποιώντας σχεδόν το «υποπαίξιμο» έβγαλε χαμηλές τραγικές νότες ευαισθησίας, κι είχε μια θεατρική διαφάνεια στην ύπαρξή της και την κίνησή της. Δεν ξέ¬ρουμε τί θα κάνει στο μέλλον, αλλά έδειξε ότι ξέρει να παίζει θέατρο.

Καθημερινή Του ΣΤΑΘΗ ΙΩ. ΔΡΟΜΑΖΟΥ