Η θεατρική σύμπραξη του συγγραφέα Θανάσης Σκρουμπέλου με σκηνοθέτη το Γιώργο Σουξέ και τον ηθοποιό Θοδωρή Προκοπίου έχει ξεκινήσει θεατρικές παραστάσεις από τον Ιανουάριο του 2013 στο Θέατρο Ημέρας και τον Μάιο, για 22 παραστάσεις, στο Θέατρο Βικτώρια, αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές από το κοινό, με τη σύγχρονη θεατρική παράσταση για τη μετανάστευση της νεολαίας με το έργο «Όταν συνάντησα τον Στέλιο»

ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Το «Όταν συνάντησα τον Στέλιο», είναι ένας συναρπαστικός μονόλογος, η μαρτυρία ενός Έλληνα μετανάστη στη Γερμανία, όπου ο μόνος αληθινός σύντροφος στη ζωή του είναι ένα ραδιόφωνο και μια φωτογραφία.
Μια φωτογραφία ενός εθνικού συμβόλου του ελληνικού πενταγράμμου, μιας σπουδαίας φωνής, ενός μοναδικού ερμηνευτή της ξενιτιάς, του Στέλιου Καζαντζίδη.

Η μόνη επαφή του Στάμου, ενός μετανάστη στη Γερμανία, με την Ελλάδα, είναι το ραδιόφωνο και τα τραγούδια του Στέλιου. Μέσα απ’ αυτή τη σχέση περνάει μπροστά μας ολόκληρη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας (ξεριζωμός Ποντίων- κατοχή- εμφύλιος –μετανάστευση- χούντα).

Αναλυτικά: Η δεκαετία του ’60 ήταν το αποκορύφωμα της μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας στη Γερμανία. Χιλιάδες νέοι, με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα, έπαιρναν τον δρόμο της ξενιτιάς, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Κάτι παραπάνω από το τίποτα που είχε να τους δώσει η πατρίδα τους. Μια πατρίδα κατεστραμμένη μετά από έναν πόλεμο, μια τριπλή κατοχή και έναν τρομερό εμφύλιο. Μαζί τους στον δρόμο της ξενιτιάς και ο Στάμος, Έλληνας γκαστερμπάιτερ στην Γερμανία. Μόνη γέφυρα με την Ελλάδα αλλά και τους γονείς και την αδερφή του που έμειναν πίσω, το ραδιόφωνο ,τα τραγούδια και η φωνή του Στέλιου.
Η δύσκολη ζωή του στα ορυχεία και στις φάμπρικες τον οδηγούν να αλλάζει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα – «μακριά από ‘δώ, αδερφέ. Όπου και να κοιτάξεις, αυτή η πατρίδα σε πληγώνει» -και να πάρει μια σημαντική και απρόσμενη απόφαση για τη ζωή του... Ένα έργο επίκαιρο σήμερα, όσο ποτέ. Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Συνοπτικά βιογραφικά συντελεστών της παράστασης.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Θανάσης Σκρουμπέλος

Ο Θανάσης Σκρουμπέλος γεννήθηκε στον Κολωνό το 1944. Σπούδασε Καλές Τέχνες (χαρακτική και αγιογραφία) στην Αθήνα και κινηματογράφο στο London Film School), με υποτροφία της Διεθνούς Αμνηστίας, ως διωκόμενος από τη δικτατορία. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έχει γράψει αρκετά σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση: «Ανατολικός άνεμος», «Τοπική εφημερίδα», «Καλή πατρίδα, σύντροφε», «Η Αριάδνη μένει στη Λέρο» κ.ά.. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία του «Εργατικό παραμύθι», «Μετανάστες», «Τα φίδια στον Κολωνό», «Ο Αϊ Γιώργης των Γραικών». Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τις μεγάλου μήκους ταινίες: «Ο Τζώνης Κελν, κυρία μου», «Χαβάη», «Αλιόσσα», την ομαδική «Νέος Παρθενώνας» και την σπονδυλωτή «Η αυλή με τα σκουπίδια». Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή και τη μετάφραση θεατρικών έργων («Χαβάη», «Μυστικές φωνές», «Γέρμα», «Γέλιο στο σκοτάδι» κ.ά.). Έχει εκλεγεί αρκετές φορές μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Γιώργος Σουξές

Ο Γιώργος Σουξές είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός, με πλούσια καλλιτεχνική δράση τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Στην τηλεόραση έχουν ξεχωρίσει οι εμφανίσεις του στις σειρές «10 εντολή» και «Κόκκινος Κύκλος», του Πάνου Κοκκινόπουλου, «Safe Sex», «Για μια γυναίκα και ένα αυτοκίνητο», «Εργαζόμενη γυναίκα», «Έχω ένα μυστικό», «Η πολυκατοικία», «Καρυωτάκης», «Μίλα μου βρώμικα», «Μαρία η άσχημη», «Μαύρα μεσάνυχτα», «Μη μου λες αντίο», «Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα», «Στο παρά 5», «Τμήμα ηθών», «Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα», «Το τελευταίο αντίο».
Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στις ταινίες: «Paint it black», «Poker face», «Uranya», «Άδικος κόσμος», «Όλα θα πάνε καλά», «Ώρες κοινής ησυχίας», «Ακάλυπτος», «Ακαδημία Πλάτωνος», «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», «Ιλουστρασιόν», «Μια φορά και ένα... μωρό», «Μικρό έγκλημα», «Νήσος 2: Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού», «Ο ανθός της λίμνης», «Πολίτικη κουζίνα», «Τα οπωροφόρα της Αθήνας», «Το έτερον ήμισυ» κ.λ.π

ΠΑΙΖΕΙ ο ηθοποιός: Θοδωρής Προκοπίου

Γεννήθηκε στο Λισβόρι της Λέσβου το 1966. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου το 1987. Παρακολούθησε μαθήματα χορού για τρία χρόνια στη σχολή της Καίη Χόλντεν και παράλληλα σύγχρονο τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο.
Από το 1985 έως σήμερα έχει συμμετάσχει σε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, μεταξύ αυτών το «Παραμύθι χωρίς όνομα», οι «Όρνιθες», η «Ειρήνη», η «Στέλλα Βιολάντη», ο «Φιλάργυρος», «Του Κουτρούλη ο γάμος», «Σφήκες», «Γλυκό πουλί της νιότης», «Δον Κιχώτης» και «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω τίποτα».
Στον κινηματογράφο ξεχωρίζουν οι συμμετοχές του στις ταινίες «Δέσποινα», «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων», «Να μ’ αγαπάς»
<< αύριο θα ξέρουμε>>, << απ’το χιόνι>> και «Ισοβίτες».
Στην τηλεόραση τον είδαμε στις σειρές «Μη φοβάσαι τη φωτιά», «Υπεράνω όλων η πατρίς», «Ερασιτέχνης άνθρωπος», «Άρωμα γυναίκας», «Για μια θέση στον ήλιο», «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», «7 θανάσιμες πεθερές», «Αστυνόμος Μπέκας», «Γιούγκερμαν», << ήρθε κι έδεσε>>κ.ά.
Έχει επίσης δανείσει τη φωνή του σε σειρές κινουμένων σχεδίων, ενώ έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές διαφημίσεις.

• ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Άννα Μαχαιριανάκη
• ΚΙΝΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Βάσια Αγγελίδου
• ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Γιώργος Φωτόπουλος
• ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Κώστας Χατζηδάκης
• ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Ίρις Τσιμπρή

Πληροφορίες
Θεατρική παράσταση
«Όταν συνάντησα τον Στέλιο..»

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016 στις 17:00 και 19:00

Πνευματικό Κέντρο Δήμου Πετρούπολης
Μπουμπουλίνας 59 & Αθανασίου Διάκου

Είσοδος 4 ευρώ
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 7Ο’

Κριτικές κοινού για την παράσταση «Όταν συνάντησα τον Στέλιο»
(Αναρτήθηκαν στο athinorama.gr
και στο www.facebook.com/THEATROMANIA)

«Η ιστορία ενός Έλληνα μετανάστη στη Γερμανία κατά τη διάρκεια της χούντας στην Ελλάδα. Εξαιρετική ερμηνεία! Νομίζω μια παράσταση που θα πρέπει να δουν αυτοί που ετοιμάζονται ή έχουν ξενιτευτεί...».

«Καταπληκτικό! Φοβερή η ερμηνεία του Προκοπίου σε ένα έργο που σε διδάσκει κ σε συγκινεί! Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές για την εξαιρετική δουλειά! Μην το χάσει κανείς σας!».

«Εξαιρετική παράσταση με οίστρο και έμπνευση, μήνυμα και σημασία. Ο Θοδωρής Προκοπίου κυριολεκτικά κεντάει επί σκηνής. Ο Γ. Σκρουμπέλος έχει γράψει ένα μοναδικό κομμάτι ιστορίας και ο Γ. Σουξές, του έχει δώσει ανάσα».

«Δεν λησμόνησα... να ξανασυναντήσω την παράσταση “Όταν συνάντησα τον Στέλιο"... Τι ευτυχία να συναντάς για ακόμη μια φορά ανθρώπους πιστούς στην αληθινή τέχνη του θεάτρου που σε ταξιδεύουν μαγικά... Για ακόμη μια φορά συνειδητοποίησα ότι όσες φορές και να "συναντήσω τον Στέλιο" θα είναι λίγες γιατί αυτή η παράσταση σου αφήνει με το χειροκρότημα την γλύκα του αποχαιρετισμού και την προσμονή της επόμενης συνάντησης...».

«Άξιζε το κάθε λεπτό. Εξαιρετική ερμηνεία!».

«Ο Θοδωρής Προκοπίου προσφέρει στους θεατές κάτι πραγματικά αξιόλογο. Εξαιρετική παράσταση!».

«Πρόκειται για μια παράσταση εξαιρετική. Για ένα έργο που μας μεταφέρει πίσω σε δύσκολες εποχές για την Ελλάδα και που έχουν άμεση σχέση και με το σήμερα. Αισθάνθηκα να με σέβονται ως θεατή σε μια παράσταση όπου δεν ένιωσα ούτε δευτερόλεπτο να με κοροϊδεύουν. Η υπέροχη απόδοση από τον ηθοποιό σε μια λιτή φαινομενικά σκηνοθεσία όπου όλα ήταν υπολογισμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, σε συνδυασμό με την σκηνογραφία με μετέφεραν σε άλλες εποχές. Τα βίντεο πολύ καλά ενταγμένα, μου θύμισαν ξεχασμένες εικόνες της πατρίδας μας».

«O Θοδωρής Προκοπίου με εξέπληξε ευχάριστα. Ένας ρόλος που ταιριάζει στο καλλιτεχνικό ήθος αυτού του ξεχωριστού ηθοποιού. Άρτιο το τεχνικό μέρος καθώς και το σκηνικό».

«Ποτέ δεν μου άρεσε ο Καζαντζίδης. Η χροιά της φωνής του με απέτρεπε. Δεν ξέρω γιατί... Η φωνή του όμως ήταν και παραμένει τεράστια. Τεράστια και τα τραγούδια που ερμήνευσε.
Τεράστια και η προσφορά του σε μια κοινωνία που βγήκε από έναν εμφύλιο και έπρεπε να ζήσει διχασμένη. Δύο Ελλάδες. Μια νικήτρια και μια ηττημένη. Ο κ. Θανάσης Σκρουμπέλος ασχολείται με την μία Ελλάδα. Την χαμένη, την ηττημένη. Πιάνει την μετεμφυλιακή Ελλάδα και την περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο. Την ξενιτεύει στα ορυχεία της Γερμανίας και ταυτόχρονα την κρατά ξενιτεμένη μέσα στην Ελλάδα.
Ο γιος θα φύγει. Μετέωρος ως προς την αιτία που φεύγει... Φεύγει για να γυρίσει κάποια στιγμή; Φεύγει για να βοηθήσει την οικογένεια που μένει ξενιτεμένη πίσω; Φεύγει γιατί δεν θέλει να γυρίσει πίσω; Θα γυρίσει, όταν θα καταλάβει... Όταν θα νιώσει.
Σταθερή μορφή ο Καζαντζίδης και το ραδιόφωνο στα βραχέα... Τον κρατά όρθιο. Αυτός και οι φωτογραφίες της οικογένειας... Στο τέλος θα προστεθεί και η φωτογραφία του πατέρα και θα αποκατασταθεί η μορφή του πίσω από τα σίδερα μιας εξουσίας που ήθελε να διδάξει ότι η ζωή έχει σαν όφελος το χωράφι του γείτονα, την γυναίκα του γείτονα... Του ηττημένου γείτονα! Θα θριαμβεύσει στο φινάλε του έργου ο πρωταγωνιστής μέσα από την τραγωδία της ζωής του - όπως ο πατέρας του ακριβώς! Τραγικός θρίαμβος ενός ηττημένου νικητή!
Τα σκηνικά της κας Μαχαιριανάκη, προσαρμοσμένα στον μικρό χώρο, είναι δεμένα αρμονικά με το έργο. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό που ζητά το ίδιο το έργο. Ένα δωμάτιο ενός μετανάστη στα ορυχεία της Γερμανίας.
Η σκηνοθεσία του κ. Σουξέ είναι προσαρμοσμένη απόλυτα στις συνθήκες της εποχής . Καθοδηγεί με δεξιοτεχνία τον πρωταγωνιστή. Προσέχει τις λεπτομέρειες. Η φωτιά στο γκάζι, η σούπα, το καρφί στον τοίχο... Συγχαρητήρια!
Ο κ. Προκοπίου είναι ένας ηθοποιός με πολύ πλούσιο βιογραφικό. Κινηματογράφος, θέατρο, δίπλα σε τεράστιους ηθοποιούς. Ο κ. Προκοπίου πιάνει το αναμφισβήτητο ταλέντο του και το πάει ένα βήμα μπροστά... Είναι ηθοποιός που το υπηρετεί το Θέατρο. Είναι ηθοποιός με το Η κεφαλαίο. Πιάνει τον ρόλο και τον ξεσκονίζει. Έχει δουλέψει πάνω του, έχει σπαταλήσει χρόνο. Έχει σεβαστεί το έργο του συγγραφέα. Έχει ιδρώσει και ιδρώνει πάνω στην σκηνή. Μπράβο του!...».

«Παρακολούθησα την παράσταση και μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Καταπληκτικός ο πρωταγωνιστής σε ένα πολύ δύσκολο μονόλογο (όπου κάνει κυριολεκτικά κατάθεση ψυχής!) και ευαίσθητο το σενάριο που διανθίζεται με τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη. Όλη η πρόσφατη ιστορία της πατρίδας μας παρελαύνει και σκορπάει στους θεατές ρίγη συγκίνησης. Από τις καλύτερες παραστάσεις που παρακολούθησα αυτή τη σεζόν. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα ιδιαίτερα στους νεώτερους...».

«Εντυπωσιακή παράσταση, εξαιρετική ερμηνεία και όμορφα νοήματα».

«Μια πολύ ανθρώπινη ερμηνεία, σε αγγίζει ως το κόκαλο... Μια ιστορία για τη μετανάστευση, για τις θυσίες, για τα άπιαστα όνειρα που φυλακίζουν, για την Ελλάδα που μας πονάει, που σπάνια αναγνωρίζει την αξία... Κάτι που προσωπικά έχω αντιμετωπίσει αλλά παραμένω εδώ, ίσως γιατί, όπως λέει και ο συγγραφέας, «υπάρχει το χρυσάφι του ήλιου και το ασήμι της θάλασσας, αν και δεν έχουμε όλοι μας ίσα δικαιώματα σε αυτά...».

«Παρακολουθώντας την παράσταση σίγουρα δεν έχασα δύο ώρες απ' τη ζωή μου. Σε ένα θέατρο μικρό, όπως το μικρό δωμάτιο ενός μετανάστη της Γερμανίας που δουλεύει στα ορυχεία, ένας ηθοποιός κάνει κατάθεση ψυχής. Φεύγοντας έζησα και ‘γω για λίγο μαζί του σε εκείνο το σκοτεινό μικρό δωμάτιο. Δε μου αρέσει ο Καζαντζίδης και σίγουρα δεν μπορώ να κατανοήσω εκείνη την εποχή γιατί δεν έχω τέτοια βιώματα, όμως μπορώ να βρω κοινά σημεία με τη σημερινή εποχή. Άλλωστε ακόμα και σήμερα όπου κι αν κοιτάξεις η Ελλάδα σε πληγώνει... Συγχαρητήρια στον κ. Προκοπίου για την ερμηνεία του. Συγχαρητήρια για τη σκηνοθεσία γιατί η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Συγχαρητήρια για τα σκηνικά που δένουν αρμονικά με τη λιτότητα που θέλουν να παρουσιάσουν. Ευχαριστώ την τηλεόραση που με την παρακμή της μας οδήγησε σε τέτοια θέατρα, για να γνωρίσουμε επιτέλους τι σημαίνει “Ηθοποιός”...».

«Η παράσταση αποτελεί ένα εξαίσιο δείγμα ηθογραφίας μιας εποχής που τη χαρακτήρισε η μετανάστευση των Ελλήνων για ένα καλύτερο μέλλον και το σθένος που επέδειξαν έναντι εξαιρετικά αντίξοων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών.
Ο Προκοπίου είναι μια φιγούρα βγαλμένη από την εποχή αυτή και μετουσιώνονται πάνω του όλα εκείνα τα υποκριτικά στοιχεία που απαιτούνται για να δημιουργηθεί η γέφυρα επικοινωνίας ακόμα και με τον μικρό σε ηλικία θεατή. Υπάρχουν στιγμές που θυμίζει Charlie Chaplin από το “The Factory’’. Τα σκηνικά είναι πολύ προσεγμένα και η φωνή του Καζαντζίδη δεν θα μπορούσε να λείπει από την παράσταση όπως και τα πολύ στοχευμένα, εμβόλιμα βίντεο κλιπ. Η σκηνοθεσία είναι άρτια και σε κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση με τις απαραίτητες δόσεις χιούμορ, λύπης ,συμπόνιας και ελπίδας που είναι αναπόσπαστα στοιχεία του Έλληνα, ανεξαρτήτως του τόπου και του χρόνου στον οποίο βρίσκεται. Το εισιτήριο προσιτό ακόμα και για Gesterbeiter...».