«Επειδή τα όρια του ονείρου είναι ρευστά γίνονται ρευστά και τα όρια του πραγματικού, γιατί το πραγματικό βλέπεται από τη σκοπιά του ονείρου».
Παναγιώτης Κονδύλης

Λίγα λόγια για το έργο του Δημήτρη Λάμπρου

Περνά από την αρχιτεκτονική δωρικότητα και αρμονία στην αντιπαράθεση με την κοινωνικοπολιτική δυσαρμονία. Πολλαπλές έννοιες και συμβολισμοί από επιστήμες και τέχνες συνυπάρχουν και απασχολούν το έργο του. Δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα γεγονότα ή τόπους. Το καλλιτεχνικό του αποτέλεσμα προκύπτει από το τυχαίο. Κινείται κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όραμα. Χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές όπως σχέδιο, ζωγραφική, φωτογραφία, εγκατάσταση και βίντεο.

Ο τίτλος της έκθεσης προκύπτει από οτιδήποτε διαιρεί κι ενώνει τις κοινωνικές συμβάσεις. Αυτό συμβαίνει στα πλαίσια μίας οικογένειας, κοινότητας, τάξης, φυλής. Δείγματα των οποίων βλέπουμε ίσως, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στο κέντρο της Αθήνας και ιδιαίτερα στην περιοχή του Μεταξουργείου- Κεραμεικού. Είναι δηλαδή ότι κρύβεται πίσω από το σούρουπο ή πριν το χάραμα. Ο Νικόλας Κάλας το αναφέρει σε ποίημά του ως: "Το μεταχθές και το προαύριο". Είναι μια διαχωριστική κόκκινη γραμμή που μεταθέτει συνεχώς τα όρια της συνείδησης και του ασυνειδήτου. Το πως δηλαδή το παρελθόν υπεισέρχεται στο παρόν και αυτό που παράγει το μέλλον.

Κεντρικό έργο της έκθεσης είναι η πυραμίδα. Εγκατάσταση που φέρει τη μορφή πυραμίδας, η οποία για τον καλλιτέχνη υποδηλώνει τον ταξικά διαμορφωμένο ανθρώπινο πολιτισμό, ο οποίος στηρίζεται στην οικονομία. Ο σκελετός της κατασκευής συμβολίζει τον αδιάσπαστο κοινωνικό ιστό ο οποίος στηρίζει την ανατροπή της κορυφής. Έτσι, προκύπτει η μήτρα η οποία ακούει τον επιθανάτιο ρόγχο ενός κόσμου που καταρρέει και ταυτόχρονα παράγει τον ήχο του κλάματος ενός νέου που γεννιέται.

«Είναι τρομερό να φοβόμαστε κάτι μη συμβεί και ταυτόχρονα να φοβόμαστε μήπως γίνει. Δε μπορεί να υπάρξει γέννηση δίχως ωδίνες. Ας μη ξεχνάμε ότι κάθε νέα γέννα μπορεί να σκοτώσει τη μητέρα. Ας μη λυπόμαστε ό,τι με μανία αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε. Ας αλλάξουμε το παρελθόν και ας μεταμορφώσουμε το μέλλον, ας γεμίσουμε και τα δύο με τις νέες ελπίδες των επιθυμιών μας.»
Νικόλας Κάλας

Το έργο του Δημήτρη Λάμπρου μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολυεπίπεδο και χαοτικό. Περνά από την αρχιτεκτονική δωρικότητα και αρμονία στην αντιπαράθεση με την κοινωνικοπολιτική δυσαρμονία. Πολλαπλές έννοιες και συμβολισμοί από επιστήμες και τέχνες όπως τα μαθηματικά, η αρχιτεκτονική, η φιλοσοφία και η ποίηση συνυπάρχουν και απασχολούν το έργο του. Δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα γεγονότα ή τόπους. Αφήνει έτσι το περιθώριο το καλλιτεχνικό του αποτέλεσμα να προκύπτει από το τυχαίο, να κινείται κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όραμα. Χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές όπως σχέδιο, ζωγραφική, φωτογραφία, εγκατάσταση και βίντεο.

Βιογραφικό καλλιτεχνών που συνεργάζονται