Ενδιαφέρουσα είναι η περιγραφή της εμπειρίας του Εργαστηρίου από τους Ιστορικούς Τέχνης-Επιμελητές του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Αρετή Λεοπούλου και Θοδωρή Μάρκογλου, που επιμελήθηκαν την έκθεση:

«(...) Αυτό στο οποίο εστιάσαμε το ενδιαφέρον μας ήταν τα στερεότυπα της Μεσογείου, όσα έχουν χτίσει το μύθο της, πολιτισμικά, αλλά και προσωπικά για τον καθένα. Γιατί μας απασχολεί η Μεσόγειος τώρα; Μήπως η ιδέα της μεσογειακής κουλτούρας εξυπηρετεί συμφέροντα του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού; Μήπως η ενιαία εικόνα που εστιάζει στις ομοιότητες, μας αποτρέπει από το να δούμε τις διαφορές και να σκεφτούμε πιο παραγωγικά πάνω σε αυτές; (...) Είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε από κοντά τον τρόπο και τη σκέψη που κατευθύνει τη δουλειά του καθένα από τους συμμετέχοντες. Γνωριστήκαμε. Αμφισβητήσαμε, αναιρέσαμε, επιβεβαιώσαμε πολλά: τρόπους σκέψεις, δυνατότητες, ανάγκες, ναρκισσισμούς ή αυτοαναιρέσεις, τεχνικές ή εννοιολογικές δυσκολίες κάθε τύπου. Η γη, η γέννηση, η οικογένεια, η θάλασσα, το αλάτι, τα όνειρα, οι ακρότητες και οι θεότητες ήταν κάποια από τα θέματα που απασχόλησαν τους καλλιτέχνες του Εργαστηρίου θεωρητικά, αλλά και πρακτικά. Η έκθεση που προέκυψε είναι το αποτέλεσμα, η οπτικοποίηση όλων των παραπάνω. Ανταποκρίνεται πλήρως σε όσα προηγήθηκαν, σε όλη την παραπάνω εμπειρία, είναι η εργασία που κατέθεσε καθένας μόνος του -και τελικά όλοι μαζί- σε αυτήν την απόπειρα.»