Το "INNERVORTEXTA" μαγεύεται απο τη γνωσιολογία του Επίκουρου ακολουθώντας ένα οδοιπορικό στο "σενσουαλισμό" που φαίνεται να δέχεται ως αλήθεια μόνο ό,τι βασίζεται στις αισθήσεις και τα συναισθήματα και στο γεγονός ότι τίποτε δεν μπορεί να ανασκευάσει τις αισθήσεις. Η ετεροσυνθετική λέξη διασταυρώνει της έννοιες Inner (έσω, εαυτός) και Vortex (δίνη) και επιχειρεί να εκφράσει τη διττή πραγματικότητα της ύπαρξης και την ένταση μεταξύ της εσωτερικής (αισθητηριακής) και της υλικής εμπειρίας του σύγχρονου ανθρώπου. Ο καλλιτέχνης εμπνέεται απο την αμφισημία της σωματικότητας επιχειρώντας να ανακινήσει νέες σχέσεις μεταξύ των αισθήσεων και της πραγματικότητας και νέες μορφές πρόσβασης στη γνώση.

Η έκθεση ενσωματώνει διαφορετικά καλλιτεχνικά μέσα (φιλμ, φωτογραφία, κατασκευές) και στοιχεία όπως μεταφυσικές κάρτες και βοτανολογία σε μια αινιγματική εμπειρία αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης μέσα απο ήχους, φώτα και εικόνες. Οι φωτογραφίες και τα τρισδιάστατα στοιχεία που παρουσιάζονται προκύπτουν σε σχέση με τον πυρήνα της έκθεσης που είναι η ταινία INNERVORTEXTA, η οποία γυρίστηκε στο Βερολίνο το 2011. Η ταινία αποτελεί την πρώτη συνεργασία μεταξύ του γερμανού κινηματογραφιστή Julian Landweer και του Griffin, η Κλεοπάτρα Δημητρίου επιμελήθηκε το ιδιαίτερο μοντάζ της ταινίας τονίζοντας τη θηλυκή ευαισθησία και αντίληψη μέσα απο την εκτυφλωτική παρουσία της πρωταγωνίστριας Masha Rudenko.

Ο καλλιτέχνης παρακολουθεί τους θεατές καθώς οδηγούνται στην «αλήθεια των αισθήσεων» και καθώς προσλαμβάνουν τα υλικά ερεθίσματα της έκθεσης μέσω της όρασης, της ακοής, της όσφρησης και της αφής αλλά και των εσωτερικών αισθήσεων όπως της ισορροπίας, της διέγερσης και του πόνου. Οι αισθήσεις άλλωστε, κατα τον Επίκουρο, δεν μας απατούν ποτέ: δεν υπόκεινται στο λόγο, δεν χρησιμοποιούν τη λογική, άρα δεν υπόκεινται σε διάψευση. Σε διάψευση υπόκεινται οι κρίσεις και οι γνώμες που σχηματίζει η νόηση με τον τρόπο που επεξεργάζεται τις πληροφορίες που παρέχουν οι αισθήσεις. Το "INNERVORTEXTA" αμφισβητεί τη σχέση των αισθήσεων με τη μνήμη και τη λογική όπως αμφισβητεί την ορθή γνώμη αφού οι αισθήσεις δεν μπορούν να την στοιχειοθετήσουν, εστιάζει όμως στην φαντασία, στο αισθητηριακό αποτύπωμα στην συνείδηση, των αντικειμένων και φαινομένων της υλικής πραγματικότητας που χαρακτηρίζεται απο τον Επίκουρο ως «επαίσθημα» δηλαδή αίσθηση της αίσθησης. Η έκθεση απευθύνεται στη φαντασία και στο επαίσθημα του θεατή με στόχο την υπέρβαση πραγματισμού.