Στη νέα θεματική ενότητα της Γεύσως Παπαδάκη, η εμπειρία του ταξιδιού μετουσιώνεται σε ενδοσκοπική περιπέτεια του νου, με όχημα επτά προσφιλείς της Έλληνες ποιητές.

Σε μικρούς ως επί το πλείστον χώρους-κουτιά, που ορίζονται δομικά και πλάθονται ως βραχείς μα μεστοί σκηνικοί μονόλογοι από τη ζωγράφο, κατοικούν οι μικρές χώρες του Καρυωτάκη και του Καβάφη του Σεφέρη, του Ρίτσου και του Ελύτη, του Λειβαδίτη και του Γκανά, οργωμένες από αλλεπάλληλα σημεία στίξης, βουβές παύσεις κι ανοιχτές παρενθέσεις.

Ο υπογραμμισμένος τόπος της ποίησης γίνεται κατοικημένη οδός και αριθμός. Οι ένοικοι των στίχων τρέπονται σε οικείους συζητητές και παλιούς αλλά ωσεί παρόντες γνώριμους.

Μεταγράφοντάς τις με γόνιμη ελευθερία και προχωρώντας σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στην ωριμότερη και πλέον αυτογνωσιακή στιγμή της δουλειάς της, η Γεύσω Παπαδάκη αφηγείται με μέσα λιτά αλλά εύγλωττα τον περιπετειώδη κύκλο της ζωής και της συναίσθησης: την αρχή και το τέλος μιας μέρας, την αρχή και το τέλος μιας σχέσης. Τον αμείλικτο καλπασμό του πανδαμάτορος χρόνου αλλά και τη σοφία που εξ αυτού αποκτήθηκε.

Η Γεύσω Παπαδάκη ζωγραφίζει εντέλει την ανακουφιστική θλίψη της ποίησης ως μοναχική αλλά αναγκαία οδό προς στην αλήθεια. Και το πετυχαίνει.