Ο γλύπτης Νίκος Γεωργίου, γνωρίζοντας καλά τις πολυσχιδείς απαιτήσεις της λάξευσης ενός ακατέργαστου μαρμάρινου όγκου, δημιούργησε μέσα στην πολυετή εμπειρία του, πολλά γλυπτά αφιερωμένα σε αξιομνημόνευτα πρόσωπα της παλαιότερης και νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Το μάρμαρο έχει τη μοναδική ιδιότητα να αντιστέκεται στις αντιξοότητες του χρόνου. Γλυπτά τοποθετημένα πολλές φορές ακόμα και σε αναπάντεχα σημεία, επάνω σε βουνοκορφές ή σε μικρές νησίδες που βρέχονται από τη θάλασσα, αγναντεύουν τον ορίζοντα και υπογραμμίζουν το κυριολεκτικό και μεταφορικό βάρος της υπόστασής τους μέσα από την καθαρότητα του υλικού όπως π.χ. το μνημείο του «Αφανή Ναύτη», στο Γαλαξίδι.

Η απόδοση «τιμής» συντελείται με τη δημιουργία προτομών, αναμηνστικών ανάγλυφων αφιερωμάτων, ολόσωμων ρεαλιστικών ή αφαιρετικών γλυπτών ΄-άμεσα συνδεδεμένων με το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται, ανδριάντων και ηρώων. Γλυπτά-αναφορές σε ανεξίτηλα «σημάδια» της ιστορίας, τοποθετούνται σε κοινή θέα ως υπενθύμιση και αφορμή διδαχής των γενεών που ακολουθούν του ρου της ιστορίας.

Το κίνητρο απόδοσης του φόρου τιμής, τόσο συναισθηματικό όσο και συμβολικό, ανάγεται στην ανάγκη του αναθέτη να επισημάνει τη σημασία ενός ανθρώπου, του έργου του και της κοινωνικής του προσφοράς.

Μέσα από τη ζωντανή και ανεξάντλητη τέχνη της μαρμαρογλυπτικής, εξαίρονται οι σημαντικότερες ιστορίες του χθες και διατηρούνται ζωντανές, ακίνητες στον χρόνο.

«Ο Νίκος Γεωργίου, γνωρίζοντας τόσο τη «ραχοκοκκαλιά» και τα σπλάχνα, όσο και τα φέροντα σύμβολα, τη ζητούμενη πνευματικότητα και την εσωτερική πνοή του έργου με το οποίο κάθε φορά καταπιάνεται «σώμα με σώμα», αφήνει ανεξίτηλο το ίχνος του σε μια δύσκολη αλλά παντοτινή ύλη που εξακολουθεί ως σήμερα να αφηγείται ιστορίες πανελλήνιων ή και αφανών ηρώων», σημειώνει για το έργο του η Ίρις Κρητικού.