“Με εννοιολογική φιλοδοξία, συνδυάζει τη στιλπνότητα με την ευθραυστότητα, και την αξιοποίηση του κενού ως σημαντικού χώρου του έργου του με τη ρεαλιστική αναπαράσταση του τραύματος και της πληγής. Ειδικά ως προς τη διαχείριση του γλυπτικού χώρου, το κενό με τον τρόπο που το χρησιμοποιεί φτιάχνει την οδό της ρευστότητας, αλλά όχι της σχετικότητας: γίνεται το μέσο που προκαλεί τις βεβαιότητες, που δημιουργεί ερωτηματικά, κυρίως για τα μεγάλα θέματα με τα οποία καταπιάνεται και που δεν είναι άλλα από τη διάσταση όψεων του ‘ωμού’ και του ‘ψημένου’ κατά τον Λεβί Στρως, αποτυπωμένα πάνω στους καρχαρίες του. Έτσι, επαναφέρει νοήματα και αξίες μιας διευρυμένης ευρωπαϊκής κληρονομιάς. Όχι πολύ μακρινής με αυτή που συναντάμε στα «ψευδογλυπτά» του Πίνο Πασκάλι, σπουδαίου, πρόωρα χαμένου ιταλού καλλιτέχνη, που έχει παρουσιάσει ήδη από τη δεκαετία του ’60 μια εκδοχή ζωγραφικής σε τρισδιάστατους καμβάδες διαφόρων σχημάτων, τα οποία ανακαλούν ανατομικά στοιχεία, στοιχεία της φύσης, ζώα κ.ά. Αν η Άρτε Πόβερα του Πασκάλι ανασκευάζει ποιητικά την πραγματικότητα, ανακαλώντας συχνά τις αντινομίες των (πολεμικών) παιχνιδιών με τα οποία μεγάλωσε μια ολόκληρη μεταπολεμική γενιά καλλιτεχνών, η ανάπτυξη του ιδιώματος του Γιάννη Μπίζα εδράζεται πάνω σε ανάλογες ουμανιστικές αξίες και πρακτικές: ακόμη κι αν ο πόλεμος έχει σήμερα άλλη μορφή, η ανάδειξη της ανθρώπινης ύπαρξης ως μιας ευάλωτης συνθήκης είναι σε κάθε περίπτωση ζητούμενο”.