Ο Επιμελητής σημειώνει για το έργο της “Με έργο καθαρά ανθρωποκεντρικό και μερικές εξαιρέσεις με εξαιρετικά τοπία, η Νίνα Μιχαηλίδου εντυπωσιάζει τον θεατή με την εξπρεσσιονιστική γραφές της. Η σειρά, τμήμα της οποίας θα δείξουμε στην έκθεση της, αποτελείται από από ελαιογραφίες και χρονικά τοποθετείται από το τέλος του 2015 μέχρι το 2017. Βασίζεται σε προσωπογραφία και στο θέμα του ανθρώπινου πόνου, του, έρωτα και της κάθαρσης”.

Η καλλιτέχνις εξέδωσε δήλωση (statement) για την έκθεση της στην οποία αναφέρει “Η ζωγραφική μου εξερευνά κυρίως την έννοια της ανθρώπινης φιγούρας μέσα στο τοπίο στην οποία χρησιμοποιώ τεχνική ελαιογραφίας. Τα περισσότερα έργα κυμαίνονται σε χρωματικές κλίμακες του μπλέ και του μώβ. Μέσα στο έργο μου μελετώ την προσωπογραφία με αφηρημένα στοιχεία καθώς με ενδιαφέρει η ψυχολογική κατάσταση του αντικειμένου στην οποία συχνά προσθέτω στοιχεία ρεαλισμού και εξπρεσιονισμού Θεματολογικά εξετάζονται συμβολικά οι έννοιες του έρωτα, του θανάτου και της γέννησης-βάφτισης. Ζωγραφίζω με αφορμή την ασπρόμαυρη φωτογραφία από την οποία εφεύρω στο μυαλό μου τα χρώματα κατά τη διαδικασία δημιουργίας. Τα έργα με το θέμα της βάφτισης δημιουργήθηκαν στην Ιρλανδία, μια καθολική χώρα στην οποία τα αβάφτιστα παιδιά κλείνονταν σε ειδικά ορφανοτροφεία και υποσιτίζονταν έτσι συχνά πέθαιναν και τα σώματα τους τα στοίβαζαν σε ομαδικούς τάφους, έτυχε να περπατάω αμέριμνη πάνω σε έναν από αυτούς του τάφους κατά τη διάρκεια ενός art residency και η συνειδητοποίηση του που βρισκόμουν με έκανε να φτιάξω αυτούς του δύο πίνακες. Το επόμενο χρονικά τοποθετημένο έργο είναι το παιδί στη βρύση το οποίο συντονίζεται με την επιστροφή μου στην Ελλάδα συμβολίζει μια συμβολική ευαίσθητη βάφτιση. Οι δύο μεγάλες προσωπογραφίες είναι δυο συμβολικά πρόσωπα στα οποία η αφαίρεση και ο ανθρώπινος ρεαλισμός κυριαρχούν. 'Κάθε που αγκαλιάζω έναν άνθρωπο, Κύριε, θαρρώ πως κρεμιέμαι από το λαιμό Σου” (Από τη συλλογὴ τοῦ Νικηφόρου Βρεττάκου «Ἡλιακὸς Λύχνος»)'”