Τρίτη, 27 Δεκεμβρίου 2011 17:22
Τα "Χαμένα κορμιά'" του Διονύση Μαρίνου: Αθώος του αίματος ή όχι;
Γράφτηκε από Γιάννης Φαρσάρης
Ο Διονύσης Μαρίνος, νικητής του Γ' Βραβείου στον περυσινό διαγωνισμό "ΛογωΤέχνης 2010" με το διήγημά του "", εξέδωσε πρόσφατα το μυθιστόρημα "" από τις Εκδόσεις Τετράγωνο. Σε πρώτο πρόσωπο γράφει στο Artmagazine.gr για την ιστορία πίσω από το έργο του...
Να μην κολοβωθεί το άτομο από τη μάζα
Αlfred Doblin
Συντάσσομαι με την κυρίαρχη άποψη: η προσπάθεια αποδόμησης ενός μυθιστορήματος, με σκοπό να αναδείξεις τα καίρια ζητήματα που το εξέθρεψαν, είναι απείρως δυσκολότερη από το να προβείς σε μια εξυπαρχής σύνθεση.
Τα πάντα εκκινούν έτσι και αλλιώς από την πρώτη λέξη. Από τη στάλα της πρώτης λέξης και στα «Χαμένα Κορμιά» από την πρωτοφανέρωτη πρόταση στην οθόνη του κομπιούτερ έως και την έσχατη, άκουγα συνεχώς αυτές τις στάλες να πέφτουν.
Γραμμένο πριν από δύο χρόνια, το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ήταν αποτέλεσμα ενδελεχούς παρατήρησης. Τίποτα το καινούργιο: κάθε έργο δεν είναι τίποτα άλλο από μια «συγκόλληση οφθαλμών» πάνω στο ίδιο πρόσωπο. Ενας καμβάς που περιλαμβάνει αδιάκοπα βλέμματα. Εδώ χρειάστηκε, όμως, να μπω στη διαδικασία της πλήρους αποταύτισης. Να γίνω με τη σειρά μου... Χαμένο Κορμί. Να γίνω το βλέμμα και η εικόνα ταυτοχρόνως. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια. Ο άνθρωπος της μετά – νεωτερικότητας βιώνει εκ των θέσεώς του τη διαστρεβλωτική επιβολή των επιμέρους κοινωνικών συνόλων, πάνω στο ατομικό του πετσί. Η απώλεια της συνείδησης, το χάσιμο της ταυτότητας, ο κατακερματισμός της αυτοδιάθεσης του ατόμου είναι κρίσιμα ζητήματα της σήμερον. Αυτά πραγματεύονται τα «Χαμένα Κορμιά», αυτά βιώνουν οι ήρωές του. Χαμένοι στην ανωνυμία τους, πολλαπλά καθημαγμένοι από την ομοιογενοποίηση της κοινωνίας που ζητάει κι άλλο... αίμα για να ζήσει. Ζωτικός χώρος για να αναπτυχθεί το άτομο, δεν υπάρχει.
Κάποιοι εξαφανίζονται, έτσι απλά. Και θα συνεχίσουν να χάνονται ακόμα και μετά το τέλος της ανάγνωσης. Είναι αναπόδραστο. Φευ και αυτοί που επιστρέφουν είναι καταδικασμένοι –με μια σισύφεια εμμονή- να κουβαλούν το βάρος μιας επικείμενης απουσίας.
Ηταν μια απόφαση της στιγμής, η οποία ωστόσο έπρεπε να παρθεί από τη μεριά μου: επέλεξα τη διάβρωση της πλοκής μέσω της ειρωνείας. Το γκροτέσκο πήρε τα ηνία της υπόθεσης φτιάχνοντας μια ιστορία η οποία τη στιγμή ακριβώς που αναπτύσσεται ταυτοχρόνως (και με τρόπο ύπουλο και υποδόριο) καταλύεται εν τοις πράγμασι.
Ό,τι διαβάσει κανείς στα «Χαμένα Κορμιά» είναι αλήθεια ή στο περίπου. Αυτό το χρησμό αποφασίζει η ζωή να μας τον λύσει. Και το κάνει καθημερινά. Είναι το μεταίχμιο που μας ωθεί σε έναν καίριο αγώνα. Να χαθούμε ή να μην χαθούμε. Να μας βρουν ή να μην μας βρουν. Να συμπαραταχθούμε με το μέρος των υποσυνόλων ή να γίνουμε από μόνοι μας ένα... ατομικό σύνολο;
Τα πάντα στο μυθιστόρημα συμβαίνουν μέσα σε μια ημέρα (μια οποιαδήποτε Τρίτη του κόσμου), κι ας φαίνεται εκ πρώτης όψεως πως ο χρόνος έχει για τα καλά ξεχειλωθεί. Όλα τελειώνουν στο σημείο που ξεκίνησαν. Η ζωή άρχεται με μια εξαφάνιση και ολοκληρώνεται με αυτήν.
Η ένδον παρατήρηση (τελικώς) άξιζε τον κόπο, ανεξάρτητα από το λογοτεχνικό αποτέλεσμα του μυθιστορήματος. Είδα πως είναι να είσαι Χαμένο Κορμί. Πως είναι να γράφεις για Χαμένα Κορμιά, να γράφεις δηλαδή για τους καθημερινούς ανθρώπους με τα χάρτινα πρόσωπα. Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι ζεις καλύτερα μαζί με τους άλλους, καλό είναι να αρχίσει να αρματώνεται. Ο «μοριακός πόλεμος» τον περιμένει για να τον ρίξει στην πρώτη γραμμή. Αθώο θύμα της κοινωνικής ζωής; Χμ, ουδείς είναι αθώος του αίματος...