Σέα Χέμπρεϊ: Πώς έγινα εκατό καλλιτέχνες
Γράφτηκε από την Ειρήνη Κεφαλιανού
Πώς σκηνοθετείς μία διεθνή έκθεση τέχνης με δουλειά από 100 διαφορετικούς καλλιτέχνες; Εάν είσαι ο Σέα Χέμπρεϊ, επινοείς όλους τους καλλιτέχνες και τα έργα τους εσύ - από μεγάλης κλίμακας εξωτερικές εγκαταστάσεις έως μικροσκοπικές ζωγραφιές σχεδιασμένες με ένα απλό πινέλο. Παρακολουθήστε αυτή την αστεία, ψυχεδελική ομιλία για να δείτε την έκρηξη δημιουργικότητας και ποικιλίας ικανοτήτων για τα οποία είναι ικανός ένας και μόνος καλλιτέχνης.
Το έργο που γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και τη Μπέτυ Βαλάση, η οποία επανέρχεται στη σκηνή μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, σε ένα ρόλο έκπληξη.
Αυτή είναι η ιδέα.
Μία πρόταση για οκτώ διαφορετικές δουλειές, οκτώ διαφορετικές γραφές, για ένα θέατρο, όμως, που μας αρέσει.
Είμαστε λίγοι από τους πολλούς ακόμα που υπάρχουν.
Δράσις, Circle, So7, Theaterψιθέα, Βλακlist, Πολυμήχανοι, Nonsense, Splish Splash και ακόμα μία ειδική παράσταση για το τέλος, από όλους μαζί.
Είμαστε πολύ χαρούμενοι που το Backstage Theater Festival, του Πολυχώρου Badminton, κάνει το πρώτο του βήμα και το κάνουμε μαζί.
Ελπίζουμε αυτό το ταξίδι να κρατήσει για πάντα.
Στον αμερικανικό Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό εκδηλώθηκε αντίδραση από τους καλλιτέχνες της Μετά-Ζωγραφικής Αφαίρεσης μετά τα μέσα της δεκαετίας του '50 και βρήκε το ευρωπαϊκό της παράλληλο στο διάλογο της βασισμένης στη γεωμετρία ζωγραφικής με την Art Informel. Ο ρωσικός Κονστρουκτιβισμός, το ολλανδικό De Stijl και το γερμανικό Bauhaus συνέθεσαν ένα στέρεο υπόβαθρο. Η γαλλική Abstraction-Creation, παρά την ετερογένειά της, είχε ήδη παίξει το '30 έναν ρόλο στην διάδοση και εμπέδωση των αρχών του De Stijl και έγινε η γέφυρα μετάβασης από την προπολεμική στη μεταπολεμική Γεωμετρική Αφαίρεση. Ο όρος Συγκεκριμένη Τέχνη (Concrete Art), που είχε προτείνει ο Theo van Doesburg ως υποκατάστατο του Μη-αντικειμενική Τέχνη, αναβίωσε το 1947 στο Salon des Realites Nouvelles, ενώ η γκαλερί της Denise Rene, άνοιξε στο Παρίσι το 1944, έγινε κέντρο προβολής αυτής της τέχνης.
Η ελληνική γλυπτική του 20ού αιώνα ευτύχησε να έχει έναν πραγματικά ταλαντούχο και πληθωρικό γλύπτη, τον Μιχάλη Τόμπρο (1889-1974), ο οποίος στην πρώιμη περίοδο της καριέρας του δοκίμασε τις ικανότητές του στις κλασικές φόρμες, ενώ εν συνεχεία πειραματίστηκε σε καινοτόμες και εξαιρετικά πρωτοποριακές, για την Ελλάδα, μορφές έκφρασης.
