Η Πολιτεία, παρά τις αρχικές εξαγγελίες του Υπουργείου Πολιτισμού για άμεση οικονομική βοήθεια με σκοπό την συνολική αποκατάσταση του διατηρητέου κτηρίου, δεν έχει αποδείξει ότι μπορεί και κυρίως ότι θέλει να συνδράμει. Έχει αφήσει επι δυο σχεδόν χρόνια τον ωραιότερο και ιστορικότερο κινηματογράφο της Αθήνας έρμαιο κάτω από τόνους κατεστραμμένων υλικών, αδιαφορίας και καθυστερήσεων. Προφανής λόγος ομολογώ πως δεν υπάρχει. Δεν είναι λογικό να μην υπάρχει κρατική ευαισθησία πάνω σε ένα τέτοιο πολιτιστικό ζήτημα που κανονικά θα έπρεπε να γεμίζει ντροπή τους αρμόδιους φορείς κάθε φορά που διασχίζουν την οδό Σταδίου. Δεν είναι λογικό στο κέντρο της Αθήνας να υπάρχει εδώ και δυο χρόνια ακριβώς η ίδια εικόνα εγκατάλειψης χωρίς να έχουν προχωρήσει έστω και μερικώς οι εργασίες αποκατάστασης με το 75% των χρημάτων που έχουν ήδη συγκεντρωθεί. Δεν είναι, τέλος, λογικό να θέλουμε να θεωρούμε την Αθήνα πόλη Πολιτισμού και Τεχνών όταν χρειάζεται τόσος καιρός προκειμένου να αποκατασταθεί ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας των αθηναίων πολιτών που είναι η επίσκεψη και η ψυχαγωγία σε έναν ιστορικό χώρο υψηλής αισθητικής και σημασίας.

   Κατά τη γνώμη μου, ένα ακόμα στοιχείο δεν μπορεί να εξηγηθεί με την απλή λογική. Αφού η Πολιτεία αποδεδειγμένα και με δική της παραδοχή δεν μπορεί (και δεν θέλει προφανώς) να δράσει γρήγορα και αποτελεσματικά σε περιπτώσεις καταστροφής και αποκατάστασης ιστορικών κτηρίων, γιατί δεν προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να απευθύνει ανοικτή πρόσκληση σε ιδιωτικά πολιτιστικά ιδρύματα προκειμένου να συγκεντρωθούν τα χρήματα που απαιτούνται για την τάχιστη ολοκλήρωση των εργασιών; Γιατί δεν αναζητήθηκε από την πρώτη στιγμή το ενδεχόμενο σύμπραξης όλων των μεγάλων πολιτιστικών οργανισμών, που στην περίοδο της κρίσης έχουν εμπράκτως αποδείξει την ευαισθησία τους για τον Πολιτισμό και τις Τέχνες, προκειμένου να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα το μαρτύριο της σταγόνας για τον πολύπαθο αυτό κινηματογράφο; Μιλάμε για μόνο ένα εκατομμύριο ευρώ, όχι για τα δεκάδες εκατομύρια που θα αδυνατούσε ή θα δίσταζε ένας χορηγός να παράσχει. Οι προσωπικές επαφές και μόνο των τριών Υπουργών Πολιτισμού που πέρασαν τα δυο τελευταία χρόνια θα ήταν αρκετές προκειμένου φέτος το σινεμά να ξεκινούσε την νέα σεζόν ανοικτό και με ισχυρή δυναμική. Τίποτα όμως απο αυτά δεν έγινε και τολμώ να πω ούτε και επιχειρήθηκε...

     Αν ακολουθούσαμε αυτόν τον δρόμο, στο τέλος όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι: χορηγοί για το πολιτιστικό τους έργο και την συνακόλουθη εκτίμηση τους στις συνειδήσεις των πολιτών. Το ίδρυμα που διαχειρίζεται το Αττικόν για την γρήγορη έναρξη των εργασιών (και των εσόδων). Ο Δήμος Αθηναίων για την αποκατάσταση ενός ολόκληρου οικοδομικού τετραγώνου που σήμερα παραπαίει μέσα στα σκουπίδια και τα γκράφιτι. Και το Υπουργείο Πολιτισμού για το κλείσιμο μιας εκκρεμότητας μηνών που δημιουργεί πολιτικό κόστος σε όποιον αποφεύγει να την τελειώσει μια και καλή.

    Τα πράγματα, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι πολύ απλά αρκεί να θέλουμε να τα δούμε ως τέτοια. Αρκεί να ξέρεις να κτυπήσεις τις κατάλληλες πόρτες την κατάλληλη στιγμή. Και πολύ φοβάμαι ότι η περίπτωση του Αττικόν είναι παράδειγμα όχι μόνο της συλλογικής μας ελλειμματικής οργάνωσης και συνεργασίας, αλλά και της αδυναμίας να σκεφτούμε λογικά όταν αυτό απαιτείται. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι και για φέτος το «Αττικόν θα παρεμείνει κλειστόν»...

Καλό φθινόπωρο.