Και αυτό γιατί η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στον γενέθλιο τόπο τους, απο το Βρετανικό Μουσείο όπου βρίσκονται σήμερα, συνιστά περισσότερο μια ιστορική εκκρεμότητα παρά διαχρονικό αίτημα της ελληνικής Πολιτείας. Άλλωστε, ποτέ στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους δεν υπήρξε μια συντεταγμένη, σταθερή και διαχρονική πολιτική διεκδίκησης τους...

    Ωστόσο, το γιατί, αν και πότε θα επιτρέψουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Αθήνα δεν φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα τα εγχώρια και ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία αλλά ούτε και όσους διοργάνωσαν την επικοινωνιακή διήμερη φιέστα της επίσκεψης της νεαρής δικηγόρου στην Αθήνα. Και αυτό γιατί η ίδια η έλευση της κυρίας Αλαμουντίν-Κλούνει υπήρξε το απόλυτο ζητούμενο προς δημοσίευση και μαζική διασπορά του ως είδηση παρά η προβολή του αιτήματος της επιστροφής των Γλυπτών αυτό καθεαυτό.

    Η υστερία των ΜΜΕ για την κυρία Κλούνει δικαιολογείται απο την στιγμή που η δουλειά τους είναι να κυνηγούν την είδηση. Ωστόσο, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το κυνήγι της κυρίας Κλούνει απο θεσμικούς παράγοντες του Υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίοι θέλοντας οι ίδιοι να προβληθούν μέσω της νεαρής δικηγόρου, στο τέλος ξέχασαν οτι ο λόγος της έλευσης της στην Αθήνα είναι για να παράσχει νομικές συμβουλές και όχι για να φωτογραφείται με όποιο πολιτικό βρεθεί μπροστά της...

    Το σημαντικότερο όλων όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι οτι ο τρόπος προβολής της κυρίας Κλούνει απο τα Μέσα υποδηλώνει και τον τρόπο που μια κοινωνία αντιμετωπίζει μια νεαρή, επιτυχημένη στον χώρο της γυναίκα μέσα απο διαχρονικά στερεότυπα και προκαταλήψεις μια κοινωνίας που συνεχίζει να προβάλλει τα συντηρητικά της αντανακλαστικά έναντι της γυναίκας-εργαζόμενης ή της γυναίκας-συζύγου.

     Και γίνομαι πολύ πιο συγκεκριμένος. Αν η κυρία Αλαμουντίν δεν είχε παντρευτεί προ ολίγων ημερών των Τζωρτζ Κλούνει, είναι κάτι παραπάνω απο βέβαιο οτι κανένας Υπουργός Πολιτισμού δεν θα είχε μπει καν στον κόπο να την συναντήσει (το πιθανότερο θα ήταν να την είχε παραπέμψει στον αρμόδιο υφυπουργό...). Κανένα ΜΜΕ δεν θα είχε αφιερώσει ώρες απο την καθημερινή του ειδησεογραφία για να πληροφορεί τους πολίτες για την κυρία Αλαμουντίν και για κάθε της κίνηση. Απο το πότε έφαγε πρωινό, σε ποιο ξενοδοχείο και με ποιους συνδαιτημόνες μέχρι το ποιο είναι το αγαπημένο της νησί και τι είναι αυτό που της έκανε εντύπωση απο την βραδινή της βόλτα στην Αθήνα. Κανένας δημοσιογράφος δεν θα είχε μείνει με τις ώρες έξω απο το ξενοδοχείο της για να της αποσπάσει μια δήλωση σχετικά με την Ελλάδα και τα Γλυπτά. Με άλλα λόγια, κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί μαζί της. Θα ήταν απλά μια αποστολή ρουτίνας, για παροχή νομικών συμβουλών σε μια χώρα που δεν ξέρει ακόμα αν θα πρέπει να θεωρήσει τα Γλυπτά ζήτημα που χρίζει νομικής διεκδίκησης ή όχι...

     Ο τρόπος που ως κοινωνία αλλά και ως πολιτικό σύστημα (συμπεριλαμβανομένου των ΜΜΕ) αντιμετωπίσαμε την συγκεκριμένη γυναίκα υπήρξε κατα τη γνώμη μου άκρως υποτιμητικός τόσο για την ίδια της την προσωπικότητα όσο και για το ζητούμενο της έλευσης της που είχε να κάνει με την επιστροφή των Γλυπτών.

    Δυο είναι τα συμπεράσματα που θα μπορούσαν να εξαχθούν: Πρώτον, οτι η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να εντυπωσιάζεται απο επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και δεν δίνει έμφαση στην ουσία, ενώ τα εγχώρια ΜΜΕ ακολουθούν την τάση των αναγνωστών-τηλεθεατών τους.

    Δεύτερον, οτι η ελληνική Πολιτεία μπήκε στην λογική του celebrity diplomacy με αποκλειστικό σκοπό την αυτοπροβολή. Διαστρέβλωσε την λογική της επίτευξης διπλωματικών στόχων μέσω της προβολής της διεκδίκησης τους από ένα πρόσωπο παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας και προτίμησε τις δημόσιες σχέσεις και τα φωτογραφικά φλας δίπλα του...

      Επομένως, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς οτι το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα αποτελούσε την πρόφαση της ενασχόλησης μας με την κυρία Αλαμουντίν και όχι τον κύριο λόγο. Αντιμετωπίσαμε την συγκεκριμένη κυρία καθαρά ως αντιπρόσωπο του κυρίου Κλούνει στην Ελλάδα. Της "δώσαμε αξία" επειδή είχε την τύχη να παντρευτεί λίγες ημέρες πριν τον γνωστό σε όλον τον κόσμο ηθοποιό. Αγνοήσαμε τα πτυχία, την κατάρτιση, τις γνώσεις της, την εμπειρία της, την προσωπικότητα της. Δεν μπήκαμε στον κόπο να ενδιαφερθούμε για τις νομικές συμβουλές που παρείχε στην ελληνική Πολιτεία.

      Για εμάς το μεγαλύτερο κατόρθωμα της κυρίας Αλαμουντίν ήταν οτι κατάφερε να αλλάξει το επίθετο της σε Κλούνει. Όσο για τα Γλυπτά; Λεπτομέρειες...