Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου 2012 12:13
Β' Βραβείο στον 2ο Διαγωνισμό Διηγήματος "ΛόγωΤέχνης 2011": Στεφανία Ζουρλίδου "Ρούμπικ"
Γράφτηκε από Στεφανία Ζουρλίδου
Η Στεφανία Ζουρλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1981. Σπούδασε Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Τεχνητή Νοημοσύνη (MSc) στο πανεπιστήμιο UCL της Μ.Βρετανίας. Από το 2005 εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Β'/θμια Εκπ/ση.
Συμμετείχε στον 2ο διαγωνισμό διηγήματος "ΛογωΤέχνης 2011" με θέμα "Ιστορίες Διαδικτύου", που διοργάνωσε η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ArtSpot, με το διήγημά της "Ρούμπικ".
Η Κριτική Επιτροπή (αποτελούμενη από τους Εύη Λαμπροπούλου, Δημήτρη Μαμαλούκα, Έλενα Μαρούτσου, Δημήτρη Σωτάκη και Γιάννη Φαρσάρη) την τίμησε με το Β' Βραβείο, καταλαμβάνοντας την 2η θέση στο διαγωνισμό.
Συμμετείχε στον 2ο διαγωνισμό διηγήματος "ΛογωΤέχνης 2011" με θέμα "Ιστορίες Διαδικτύου", που διοργάνωσε η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ArtSpot, με το διήγημά της "Ρούμπικ".
Η Κριτική Επιτροπή (αποτελούμενη από τους Εύη Λαμπροπούλου, Δημήτρη Μαμαλούκα, Έλενα Μαρούτσου, Δημήτρη Σωτάκη και Γιάννη Φαρσάρη) την τίμησε με το Β' Βραβείο, καταλαμβάνοντας την 2η θέση στο διαγωνισμό.
Τίτλος Διηγήματος: "Ρούμπικ"
Φαντάσου έναν κύβο του Ρούμπικ στα χέρια ενός ανυπόμονου ηλίθιου, που τον στριφογυρίζει μανιωδώς, λες και πρόκειται για παιχνίδι δύναμης, και βρίζει, ξεφυσά, παραμιλάει, κάνει θόρυβο. Αυτό το τελευταίο ειδικά. Ο θόρυβος. Θεέ μου.
#Hellas2011. Η ζωή μου ένας κύβος του Ρούμπικ, που αντί να τον κρατώ ευλαβικά στα χέρια μου και υπομονετικά να λύνω τους γρίφους του, βρίσκεται σε χέρια αγνώστου, όχι δικά μου. Εγκλωβισμένη στην ξεθωριασμένη βιτρίνα μου κοιτώ απ' το τζάμι και όλα γυρίζουν. Γυρίζω εγώ, με γυρίζουν. Ναι, είμαι ένας κύβος του Ρούμπικ! Στριφογυρίζει σαν τρελός, πάνω κάτω, άτσαλα, στροφή και τρίξιμο, τα χρώματα του άχρωμα, το κόκκινο με το πορτοκαλί ίδια σχεδόν, το κίτρινο με το λευκό διαφέρουν ανεπαίσθητα.
Ετών 30, με διαγνωσμένα σύνδρομα ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα) και καρπιαίου σωλήνα, μυωπία και διαταραχή ύπνου, οφειλόμενα όλα στο διαδίκτυο, που αν πιαστείς στα δίχτυα του γίνεσαι εξαρτημένος. Το παραδέχομαι. Τώρα που γράφω είναι 3:30 π.μ, η δεύτερη φορά που ξυπνώ να ελέγξω το e-mail μου, να κάνω update το status στο twitter, να δω τα σχόλια στο blog μου και επί της ευκαιρίας να ποτίσω τη φάρμα στο facebook. Καμιά απάντηση για δουλειά στο inbox. Και θέμα με τον ύπνο να μην είχα, θα ξυπνούσα με τόση ζέστη στο κουτί που νοικιάζω για σπίτι. Την ίδια στιγμή που ιδρωτήρια ξεφυτρώνουν στο σώμα μου, η δεσποινίς Όπρα διαβάζει στη βεράντα του φτωχικού της ένα "εξαιρετικό" βιβλίο, ο Ρίκι Μάρτιν είναι κατενθουσιασμένος που επιτέλους στη Νέα Υόρκη μπορούν να παντρεύονται ομοφυλόφιλα ζευγάρια και η Ντέμι Μουρ μας ενημερώνει πως μόλις έπιασε ένα τεράστιο ψάρι με τη βοήθεια του δασκάλου ψαρέματος. Ουάου, το ψάρι είναι τεράστιο και η Ντέμι φαίνεται πιο φιτ από ποτέ! Πρέπει να μαζέψω τα κρεμμύδια από τη φάρμα, γιατί θα μαραθούν και θα χρειάζεται να ξανασπείρω. "Happy Friday everybody. It's freaking fry-day here and the sun hasn't risen up". Χρειάζομαι δουλειά. Μόλις βρω θα αλλάξω avatar για να το γιορτάσω, θα το ανακοινώσω στους τοίχους των φίλων μου, θα ενημερώσω τα profile μου, θα το φωνάξω: "AWESOME DAY! OFFICIALY NOT UNEMPLOYED ANYMORE". Θα, θα, αν. Ζαλίζομαι. Να χα τον κύβο στα χέρια μου. Μετά τα 30 ο κύβος γυρίζει πιο γρήγορα, λες και ο χρόνος προπονείται στο άλμα εις μήκος, με πόδια γυμνασμένα πατά στη βαλβίδα των 20 και εκτοξεύεται πέρα από την γραμμή των 30. Αουτς, το άλμα αυτό πόνεσε. Όλα τα μηνύματα διαβασμένα, απάντηση για δουλειά καμία, η φάρμα εντάξει, πάμε για τρίτο ημίχρονο ύπνου.
Κλείνω τα μάτια και ο ξεθωριασμένος κύβος αποκτά χρώματα λαμπερά, και ξαφνικά αρχίζει να γυρίζει σαν πολύχρωμο μπαλόνι που έπεσε σε μαύρη τρύπα, δεν ζαλίζομαι καθόλου, ο κύβος βρίσκεται σε χέρια γνώριμα, πέφτει στην υγρή σπηλιά των ματιών και θρυμματίζεται σε μικροσκοπικά κυβάκια που απ΄ την κρούση πετάγονται έξω από τα μάτια, ακόμα πιο λαμπερά, στροβιλίζονται στον αέρα και σαν να υπακούν σε μαγικό αυλό αρχίζουν να συσπειρώνονται• το κόκκινο δίπλα στο κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε το ίδιο, τα πορτοκαλιά μαζί, αθόρυβα τα λευκά λύνουν τις διαφορές τους με τα πράσινα, κύβος ξανά, στην κορυφή της κεραίας του router, ο καρπός δεν με πονάει πια, βλέπω καθαρά και χωρίς τα γυαλιά που φέρουν ευκρινώς δακτυλικά αποτυπώματα, είναι 3:35 π.μ και θα ξυπνήσω ξανά στις 5 π.μ ακριβώς• ίσως λάβω e-mail, πως η αίτηση βίζας για Αυστραλία έγινε δεκτή, ίσως στις 5:02 κάποιος να πηδά σαν καγκουρό από χαρά σε μια σκοτεινή γκαρσονιέρα, "m gonna miss u #Hellas, but u treat me bad Hell-ass", όσο η Όπρα διαβάζει στη βεράντα και η Ντέμι προσηλωμένη ακούει τις οδηγίες του δασκάλου ψαρέματος, ναι, τα λευκά τα βρήκαν με τα πράσινα, ο κύβος δέθηκε, ο γρίφος λύθηκε, και σαν ηλεκτρονική καταπακτή το ρούτερ καταπίνει τον κύβο που τρέχει ιλιγγιωδώς στην first class πτήση που προσφέρουν τα καλώδια της ADSL γραμμής, συνωστισμένος με μηδενικά και άσσους, μηδενικό και γω, κυλώ γρηγορότερα από τον αέρα και φεύγω μακρυά, πολύ μακρυά, μακρυ-α, α, α, ααααα. Ίσως, i-sos, sos, S.O.S., άσσος, σιωπή, σ, σσ,σσσσ, σσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ.
5:03 Wooohoooo!! m not a Rubik's cube anymore! M gonna miss u #Hellas <3
5:05 Γεννιόμαστε μηδενικά, ξετυλιγόμαστε άσσοι. #1