Το να μιλάς για τα βιβλία σου δεν είναι εύκολο. Καλά καλά ούτε να χωνέψεις το γεγονός ότι τα έγραψες εσύ δεν μπορείς –τα κοιτάζεις, είναι ξένα πια. Πέρασες βέβαια καιρό μαζί τους –τότε που τα έφτιαχνες και σε έφτιαχναν–, στο μεταξύ όμως άλλαξες κι άλλαξαν κι αυτά, αν τώρα συναντιόσασταν πρώτη φορά μάλλον αμήχανα θα κοιτιόσασταν. Σιωπηλά, με απορία αναγνωρίζοντας ο ένας στον άλλον κρυφά σημάδια της δικής του ψυχής.
Η συλλογή Όλο το φως απ' τα φεγγάρια δεν γράφτηκε εξαρχής για να γίνει βιβλίο. Λέω, όταν το σκέφτομαι, πως ήταν για μένα μια μεγάλη μοναχική εκδρομή που με ταξίδεψε σε πολλά καινούργια μέρη, μια εκδρομή ωραία και απρόβλεπτη που κράτησε γύρω στα δέκα χρόνια και της οποίας η κατάληξη, ακόμα και λίγο πριν απ' το τέλος, δεν είχα την παραμικρή ιδέα ποια θα ήταν. Το κάθε ένα από τα εννιά διηγήματα του βιβλίου, η κάθε μία από τις εννιά ξεχωριστές ιστορίες, γράφτηκε για τους δικούς της ιδιαίτερους λόγους και κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που αυτή από μόνη της δημιούργησε. Σε άλλες το έναυσμα έδωσαν οι μνήμες ή τα όνειρα, κάποιες ήταν παραγγελίες στων οποίων το θέμα μπόρεσα να αναγνωρίσω κάτι από μένα και ήταν και κάνα δυο που προέκυψαν περίπου αυθαίρετα, αφού οι ήρωές τους ξεστράτισαν από το μυθιστόρημά μου Του κόσμου ετούτου, μιας και δεν τα κατάφεραν τελικά να βρουν σ' εκείνο τη θέση τους.
Φυλάει λοιπόν μέσα του το Όλο το φως απ' τα φεγγάρια τα μέρη που με ταξίδεψε όλα αυτά τα χρόνια και φυλάω κι εγώ μέσα μου τις στιγμές του, αυτό ξέρω να πω τώρα. Και μπορεί κιόλας, λέω όταν το σκέφτομαι, καλά να κρατάει φυλαγμένο και τον χάρτη για τα μελλοντικά μου ταξίδια, για τους δρόμους που θα περπατήσω στις επόμενες εκδρομές μου. Τους βλέπω καμιά φορά να ξανοίγονται μπροστά μου περιμένοντας, ετοιμάζομαι.