Ούφ έπηξα στην δουλειά σήμερα...Και δεν λέει να έρθει η ώρα να φύγω πίσω σπίτι...Ωχχχχ
αααααα βρέχει...Κι αρχίζει η ανησυχία όλων εδώ μέσα..."Ομπρέλα πήρες? Αμάν τα ρούχα δεν τα μάζεψα, γαμώτο και μόλις έπλυνα το αυτοκίνητο''...και άλλα πολλά φλύαρα λόγια, ανούσια...
Για εμένα όμως άρχιζε η πιο γλυκιά στιγμή της ημέρας...Θέλω να τρέξω σπίτι να αφήσω την τσάντα μου και να πάρω την ομπρέλα μου. Να βγω έξω βόλτα... Μπορεί και να πάω προς το βουνό που έχει δάσος. Θα είναι μαγικά...
Όταν βρέχει υπάρχει μια ιδιαίτερη σιωπή. Όλα γύρω βρέχονται-ποτίζονται και τα λουλούδια χαίρονται, τα σαλιγκάρια βγαίνουν και πατινάρουν παντού και προπαντός μοσχοβολάει ο τόπος! Ο δροσερός αέρας φλερτάρει...χαϊδεύει τα πρόσωπα μας.
Κλείνω τα μάτια και μυρίζω τ' αρώματα που αναδύει η φύση από την καρδιά της ...
Το πνεύμα ξυπνάει και πεταρίζει....Θέλει να μπει στο μονοπάτι επιτέλους...
Ναι ναι...αυτό το μυστικό δρομάκι που οδηγεί στο όνειρο...στην πιο ελεύθερη στιγμή της ψυχής μου! Να αισθανθώ ότι υπάρχω. Ανασαίνω....χωρίς χρόνο, χωρίς ύλη, χωρίς...χωρίς μυστικά...χωρίς πρέπει και... μόνο εγώ εκεί να υπάρχω στο Φώς. Και αυτό είναι μεγάλο πράγμα...σαν την σωτηρία της Ψυχής της Λίνας....
Κι αν τραβήξεις την ομπρέλα και κοιτάξεις τον ουρανό η ιέρεια-βροχή τραγουδάει...the sound of silence...Άραγε αναρωτιέμαι...θα ξεπλυθεί ο τόπος; Θα καθαρίσει τώρα η βρωμιά; Με το άγιο αυτό νερό θα "σαπουνιστούν" κι οι αμαρτίες μας;
Σκέφτομαι και εσένα αγάπη μου τώρα...Που να είσαι; Να μοιραστούμε την ομορφιά και την στιγμή αυτή, να με φιλήσεις κάτω απ' την ομπρέλα και να σε κοιτάξω βαθειά στα μάτια...να σου πω ότι σ' αγαπάω...Κάτω από την βροχή..

Και κάθε φορά που θα βρέχει θα νιώθω την ψυχή μου να ανεβαίνει...Και πάντα θα σε ρωτάω...Πάμε μια βόλτα?