Το 1913 ο Vladimir Tatlin επισκέφθηκε τη Γαλλία και είδε το ατελιέ του Picasso στο Παρίσι και επηρεάστηκε όχι μόνο από τους πίνακες του αλλά και από τις συνθέσεις με τις οποίες ο Picasso ερευνούσε τις συνέπειες της τεχνικής του κολάζ στην γλυπτική. Το αποτέλεσμα, μετά την επιστροφή του Tatlin στη Ρωσία, ήταν μια σειρά ανάγλυφων από ξύλο, μέταλλο και χαρτόνι, με επιφάνειες καλυμμένες από γύψο, γυαλιστερό χαρτί και σπασμένα γυαλιά. Οι συνθήκες αυτές ήταν μεταξύ των πρώτων ολοκληρωμένων αφαιρέσεων στην ιστορία της γλυπτικής.

Τα πρώτα αφηρημένα ανάγλυφα του Tatlin έχουν χαθεί, και η μοναδική μαρτυρία που μένει από αυτά είναι ένας αριθμός αναπαραγωγών όχι ιδιαίτερα καλής ποιότητας. Αλλά, ακόμη και από τις αναπαραγωγές αυτές, είναι δυνατό να διαπιστώσουμε ότι το κύριο ενδιαφέρον του γλύπτη μεταξύ 1913 και 1916, δεν ήταν η μάζα, αλλά ο χώρος. Χωρίς στερεή βάση, τα λεγόμενα «αντί - ανάγλυφα », αιωρούνται με σύρματα στην γωνία ενός δωματίου, εγκαταλείποντας, με τη βοήθεια των πενιχρών τεχνικών μέσων που είχε στη διάθεση του ο καλλιτέχνης, την γήινη παράδοση της γλυπτικής και εκφράζοντας την ιδέα της πτήσης.

Ο Tatlin έγινε ο πατέρας του Κονστρουκτιβισμού και ιδρυτής του κινήματος και των αρχών του. Σύμφωνα με την αρχή του «πνεύματος των υλικών» ή της «αλήθειας των υλικών», κάθε υλικό, ανάλογα με τα δομικά του χαρακτηριστικά, υπαγορεύει συγκεκριμένες φόρμες, όπως το ξύλο την επίπεδη επιφάνεια, το γυαλί την κυρτή και το μέταλλο τον κύλινδρο ή κώνο. Για να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο ένα έργο τέχνης. Η αρχή αυτή πρέπει να γίνει σεβαστή τόσο κατά την σύλληψη όσο και κατά την εκτέλεση του έργου, που έτσι ενσωματώνει τους νόμους της φύσης. Η θεωρία αυτή χάραξε βαθειά και ανεξίτηλα την σφραγίδα της στον χαρακτήρα του Κονστρουκτιβισμού.
Ως φανατικός υλιστής, Vladimir Tatlin δέχθηκε με ενθουσιασμό τη Ρώσικη επανάσταση και καλλιέργησε με ζήλο το φυσικό του ενδιαφέρον για τη μηχανολογία και την αρχιτεκτονική. Το πιο φιλόδοξο αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος αυτού ήταν το μοντέλο ενός Μνημείου της Τρίτης Διεθνούς. Αν το μνημείο αυτό κατασκευαζόταν θα είχε ύψος σχεδόν 400 μέτρων και θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη σε διαστάσεις γλυπτική σύνθεση που σχεδιάστηκε ποτέ από άνθρωπο. Το μνημείο θα αποτελούνταν από ένα ελικοειδές μεταλλικό πλαίσιο που θα υψωνόταν κατακόρυφα σχηματίζοντας μια μικρή γωνία στο επάνω μέρος και περικλείοντας έναν γυάλινο κύλινδρο, κύβο και κώνο. Στα γυάλινα μέρη θα στεγάζονταν αίθουσες συγκεντρώσεων και συνεδρίων, που θα περιστρεφόνταν γύρω από τον άξονα τους με περίοδο ενός έτους, ενός μήνα και μίας ημέρας.

 

Ο Tatlin στα μέσα τις δεκαετίας του 1920 δίδαξε τις θεωρίες του στα ινστιτούτα της Μόσχας και του Κίεβο. Το 1931, τιμήθηκε με τον τίτλο «Art Worker» της Σοβιετικής Ένωσης. Σε αυτή τη δεκαετία ο Tatlin επέστρεψε στην ζωγραφική και την σκηνογραφία οπού αφιερώθηκε μέχρι το τέλος τις ζωής του. Πέθανε στις 31 Μαΐου του 1953 , ως ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Ρωσικής πρωτοπορίας και ως ο πατέρας του Κονστρουκτιβισμού.

 

 

 

 

 

Βιβλιογραφία:
Σημειώσεις Χρήστου Μιχαλόπουλου. Ιστορικός τέχνης.