Ανταμώνουμε λοιπόν ξανά. Για τον λόγο που είχαμε πει στο περσινό μας άρθρο «Oscars 2009 - Νικητές, Ποιοι και Γιατί». Γιατί ο θεσμός των βραβείων Όσκαρ τραβάει πάντα τα βλέμματα των σινεφίλ κι αποτελεί την ίδια περίοδο κάθε χρόνο το επίκεντρο των συζητήσεων τους, είτε πρόκειται περί σοβαρής κουβέντας ή, κατά κάποιο τρόπο, εμπαιχτικής. Διότι κακά τα ψέμματα ποτέ σε μας τους Έλληνες δεν μας «έκατσαν» καλά αυτά τα βραβεία. Πάντα μιλάγαμε για τις αδικίες και πάντα αναρωτιόμασταν «τι πίνουν» εκεί στην Ακαδημία. Η αλήθεια είναι πως αν θέλουμε να ασχοληθούμε κάπως σοβαρά με αυτά τα βραβεία τότε πρέπει να ερευνήσουμε και ως ένα βαθμό το background του θεσμού και να υιοθετήσουμε, επίσης ως ένα βαθμό, την οπτική του γωνία. Μία οπτική γωνία, που χρησιμοποιώ όποτε αναφέρομαι στα Όσκαρ και την οποία είχα εκθέσει πολύ αναλυτικά στο περσινό άρθρο για τους νικητές.

Μέσα στη δεκαετία που μας πέρασε χιλιάδες κινηματογραφιστές ανά τον κόσμο γύρισαν χιλιάδες ταινίες. Κάποιες εξ αυτών των χιλιάδων βρήκαν τον δρόμο τους στις σκοτεινές αίθουσες και έτσι, επίσης ανά τον κόσμο, εκατομμύρια θεατών είχαν την ευκαιρία να τις παρακολουθήσουν. Ποιες όμως ξεχώρισαν και γιατί; Ποιες ήταν οι πραγματικά σπουδαίες ταινίες από αυτές που παρακολουθήσαμε την δεκαετία που μόλις μας πέρασε; Βασικά κριτήρια για να απαντηθούν αυτές οι ερωτήσεις είναι δύο άλλες ερωτήσεις: ποιες ταινίες ήταν τόσο σπουδαίες που α) έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας και β) τις είδαμε ξανά και ξανά και ξανά;

 

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι ένας σημαντικός κινηματογραφικός θεσμός που κάθε χρόνο την ίδια εποχή τραβάει τα βλέμματα τόσο της διεθνούς κινηματογραφικής κοινότητας όσο και του παθιασμένου σινεφίλ κοινού της σπουδαίας αυτής πόλης της βορείου Ελλάδος. Φέτος θα διοργανωθεί για 50η φορά, γιορτάζοντας έτσι την «χρυσή» του επέτειο. Για αυτό όμως το σπουδαιότερο ετησίως κινηματογραφικό γεγονός της Ελλάδας αντί να βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα εορταστικό προϊδεασμό για αυτή τη «χρυσή επέτειο» που θα ανέβαζε το hype του κοινού και των λοιπών επισκεπτών του, αντιμετωπίζουμε εδώ και μερικούς μήνες την τρόπο τινά βεντέτα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ του Φεστιβάλ και μίας κίνησης ελλήνων σκηνοθετών (με το όνομα «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη»).

Το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Γάνδης είναι ένας θεσμός που μετρά 36 χρόνια ζωής. Τα Παγκόσμια Βραβεία Κινηματογραφικής Μουσικής (World Soundtrack Awards) που δίνονται στα πλαίσια αυτού του φεστιβάλ μετρούν εννέα. Κι όμως, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής κ. Jacques Dubrulle, ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που πάτησαν το πόδι τους στη Γάνδη εξαιτίας του Φεστιβάλ.

Κάποιοι την ξέρουν ήδη πολύ καλά, κάποιοι την έχουν απλά ακουστά, και κάποιοι ακόμα δεν την έχουν ανακαλύψει. Αυτό συμβαίνει βέβαια με τους πάντες και τα πάντα (εκτός από τις μουσικές του Μορρικόνε, που λέει ένας φίλος) αλλά στην περίπτωση της Αθηνάς Ανδρεάδη είναι εντυπωσιακό το πόσοι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο μουσικής παρουσίας της, όχι απλά την έχουν ανακαλύψει αλλά την έχουν βάλει και στην καρδιά τους. Με ένα μόνο άλμπουμ στο ενεργητικό της, με τον τίτλο "Breath With Me", ένα δεύτερο στα σκαριά, αλλά και πολλές ζωντανές εμφανίσεις έχει καταφέρει να κάνει τον ξένο τύπο να ασχοληθεί μαζί της και να την συγκαταλέγει από την αρχή της παρουσίας της στα νέα μεγάλα κι ανερχόμενα μουσικά ταλέντα.

Την Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου η Αθηνά Ανδρεάδη θα μοιραστεί μαζί μας από τη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών το ταλέντο της και τη μουσική της. Το Art magazine θέλησε πριν από αυτή τη συναυλία να μιλήσει μαζί της ώστε να μοιραστεί με εμάς και εσάς, εκτός σκηνής, λίγο από τον τρόπο σκέψης της, τη φιλοσοφία της, τις μουσικές της αναζητήσεις, αλλά και λίγη από την ιστορία της. Στοιχεία που επί της ουσίας συνθέτουν τον πυρήνα που σήμερα την καθορίζει σαν μια τόσο εξελίξιμη καλλιτέχνη, που πέραν του εντυπωσιακού της ντεμπούτου είναι προφανές πως έχει και τεράστιο μέλλον!

Νέα, ευρωπαία (Σουηδέζα για την ακρίβεια) ανερχόμενη στο διεθνές μουσικό στερέωμα και πολλά πολλά υποσχόμενη. Με σελίδα σε MySpace, Facebook, Twitter, online κατάστημα για τους δίσκους της και ασφαλώς τη δική της προσωπική σελίδα, αποδεικνύει άμεσα οτι αυτή η 30χρονη τραγουδοποιός με το αγγελικό πρόσωπο το έχει πιάσει το νόημα. Ταλέντο, σκληρή δουλειά και το ίντερνετ ως ένα εξαιρετικό μέσο προωθησής των κόπων της.

 

Στις αρχές του Απρίλη που μας πέρασε, είχα την τύχη να βρίσκομαι στο Λονδίνο για να παρακολουθήσω την Συμφωνική του Λονδίνου σε μια εορταστική της συναυλία, για τα 75 χρόνια που συμμετείχε στην παραγωγή των κινηματογραφικών soundtracks ταινιών. Πριν από τη συναυλία προηγήθηκε μία ανοιχτή συζήτηση, που συντόνιζε ο ραδιοφωνικός παραγωγός του BBC Τόμυ Πήρσον, με τους συνθέτες Τρέβορ Τζόουνς και Πάτρικ Ντόυλ.

Το περσινό φθινόπωρο του 2008 σηματοδοτήθηκε από διάφορα ιδιαίτερα καλλιτεχνικά γεγονότα, είτε επρόκειτο για κάποιους στάνταρ θεσμούς είτε όχι. Οι Κρόνος Κουαρτέτ και ο Κιτάρο ήρθαν στην Ελλάδα και έκαναν εμφανίσεις στην Αθήνα, ο νέος Τζέημς Μποντ πέρασε και δεν ακούμπησε από τις αίθουσες, οι Νύχτες Πρεμιέρας το Σεπτέμβρη άνοιξαν το κινηματογραφικό χορό των Φεστιβάλ, με αυτό της Θεσσαλονίκης να ακολουθεί 2 μήνες μετά, και τέλος το 48 Hour Film Project μπήκε σφήνα τελευταία στιγμή αναμεσά τους. Ο Φραντσέσκο Βιτάλι ήταν αυτός που έφερε το διεθνές αυτό φεστιβάλ, σχεδόν τελείως άγνωστο μέχρι τότε στο ελληνικό κοινό, και στην χώρα μας.

Το Artmag γνωρίζοντας την υπαρξή του και ζώντας την περσινή του εμπειρία από κοντά ήθελε φέτος να γνωρίσει καλύτερα τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τη διοργάνωση και του 2ου στη σειρά 48HFP, τα κινητρά του, τους στόχους του και το οραμά του.

Τι είναι τα βραβεία Όσκαρ; Τι εξυπηρετούν και σε ποιο αξιολογικό σύστημα βασίζονται τα μέλη της Ακαδημίας όταν φτιάχνουν τη λίστα με τους υποψηφίους και ακόλουθα βγάζουν τους νικητές; Ποια φιλοσοφία κρύβεται πίσω από τις αποφάσεις των άνθρωπων της Ακαδημίας, των ουσιαστικά υπεύθυνων για το μεγαλύτερο κινηματογραφικό «πανηγύρι» του κόσμου, όταν πρόκειται να προτείνουν και να βραβεύσουν ταινίες και τους συντελεστές τους; Εν ολίγοις τι εξυπηρετεί ο θεσμός της τρίτης (με πρώτες δύο το εμπόριο ναρκωτικών και το εμπόριο όπλων) πιο κερδοφόρας βιομηχανίας των ΗΠΑ;

Κάθε χρόνο τα φεστιβάλ και οι απονομές που λαμβάνουν χώρα σε πολλά και διαφορετικά σημεία του πλανήτη τραβούν την προσοχή των φίλων του σινεμά. Κανένα άλλο όμως δεν προβάλλεται, και κατ?επέκταση δεν έλκει περισσότερους ενδιαφερόμενους σχετικά με τις υποψηφιότητες και τους τελικούς νικητές των βραβείων όσο τα βραβεία Όσκαρ. Και φέτος λοιπόν, όπως κάθε Φλεβάρη (ή Μάρτη κάποιες φορές) η κινηματογραφική σεζόν σηματοδοτήθηκε με την τελετή, ετήσιο ορόσημο, της απονομής των βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου Τεχνών και Επιστημών. Ως είθιστε τα μεγάλα χαρτιά άρχισαν κάνουν την εμφανισή τους στις αίθουσες από τα τέλη Νοεμβρίου και συνέχισαν να εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο μέχρι και τα τέλη Φλεβάρη. Μία περίοδος που ορίζεται ως προΟσκαρική περίοδος και διαφοροποιεί κάθε χρόνο την κινηματογραφική σεζόν εξαιτίας της κυκλοφορίας στις σκοτεινές αίθουσες πληθώρας καλών ταινιών.