Ο τρόπος που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τον περιβάλλοντα κόσμο επηρεάζεται από το τι γνωρίζουμε ή το τι πιστεύουμε. Βλέπουμε μόνο ότι κοιτάμε. Το να κοιτάμε είναι μία πράξη επιλογής και ως αποτέλεσμα μιας τέτοιας πράξης, αυτό που βλέπουμε έρχεται κοντά μας. Ποτέ δεν κοιτάμε ένα και μόνο πράγμα, κοιτάμε πάντα τη σχέση ανάμεσα στα πράγματα και τον εαυτό μας. Η όρασή μας ενεργεί συνεχώς, κινείται συνεχώς, συγκρατεί τα πράγματα σ' έναν κύκλο γύρω της, συνιστώντας αυτό που είναι παρόν για μας όπως είμαστε.
Ella Fitzgerald: "Η πρώτη κυρία του τραγουδιού" είναι ο τίτλος που συντροφεύει αυτή την σπουδαία τραγουδίστρια, τίτλος που επινοήσαν κριτικοί και κοινό, και όχι άδικα. Με μια αξιοζήλευτη καριέρα 60 ετών, εκατοντάδες ηχογραφήσεις, 14 βραβεία grammy και μια σχολή παραστατικών τεχνών με το όνομα της, η Fitzgerald θεωρήθηκε τελικά η σπουδαιότερη γυναικεία φωνή της Jazz όλων των εποχών (αν και αρκετοί μπορεί να υποστηρίξουν και τις επίσης σπουδαίες Sarah Vaughan και Billie Holiday). Ασυναγώνιστη στην scatt Jazz, με μια ευλογημένη φωνή ευρείας κλίμακας και κυρίως με μια άψογη άρθρωση που έδινε την ευκαιρία στο κοινό να καταλαβαίνει λέξη προς λέξη ότι τραγουδούσε, σύντομα έγινε τόσο οικεία και αγαπητή στο κοινό της που απλά την αποκαλούσε "Ella".
Το Σάββατο, 15 Αυγούστου, και ενώ οι περισσότεροι γιόρταζαν σε κάποιο νησί, επισκέφτηκα το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης που έσφυζε από ζωή.
Jean- Baptiste Camille Corot, Γάλλος ζωγράφος που γεννήθηκε στο Παρίσι το 1796 και πέθανε στο Παρίσι το 1875. Μαθήτευσε τρία χρόνια στο εργαστήριο του Ζαν Βικτόρ Μπερτέν και παράλληλα ζωγράφισε στα περίχωρα του Παρισιού, στο δάσος του Φονταινεμπλώ και στη Νορμανδία. Το 1825 έφυγε για την Ιταλία που παρέμεινε σχεδόν τρία χρόνια, μετακινούμενος μεταξύ Ρώμης, Τέρνι, Αλμπάνο, Μαρίνο, Φρασκάτι, Νεαπόλεως και Βενετίας. Το 1827 εξέθεσε στο παρισινό Σαλόν την άποψη της «Γέφυρας του Νάρνι» σε ένα πίνακα που είχε χάσει τη δροσιά των πρώτων σχεδίων, αλλά ικανοποιούσε τις συμβατικές αντιλήψεις των επίσημων κύκλων.
Ζωγραφικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Γαλλία στη δεύτερη πεντηκονταετία του 19ου αιώνα και αντέταξε στους καθιερωμένους κανόνες της ακαδημαϊκής ζωγραφικής, την αξία του δημιουργικού αυθορμητισμού και των εντυπώσεων που προκαλούν τα χρώματα ως εκδηλώσεις του φυσικού φωτός. Πριν από τον Ιμπρεσιονισμό οι ζωγράφοι διατηρούσαν τις γραμμές και τα περιγράμματα ακόμη και στις τοπιογραφίες ή για να πετύχουν χρωματικές αρμονίες ξεκινούσαν από ένα βασικό τόνο και δημιουργούσαν τα ενδιάμεσα ημιτόνια με αναμείξεις χρωμάτων. Το 1863, χρονιά που πέθανε ο Ντελακρουά, θεωρούμε ότι είναι η αρχή της πορείας προς την τέχνη του 20ου αιώνα.