Προσφάτως μελέτησα ξανά το κείμενο «Σαρκικός λόγος» του Γιάννη Ρίτσου που περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή του με τίτλο (Κέδρος, Αθήνα, 1981, σελ. 109-123). Στο κείμενο αυτό διακρίνουμε τη σχέση που αναπτύσσει ο ποιητής τόσο με το αντικείμενο του ερωτικού πόθου του, όσο κυρίως με την ίδια την ποιητική τέχνη.

Είναι δυνατόν η εικονιστική τέχνη να μη διαθέτει σαφείς συμβολισμούς ή ξεκάθαρα κοινωνικά ? πολιτικά μηνύματα; Στην περίπτωση του , φαίνεται πως είναι. Ο καλλιτέχνης που ασχολήθηκε επισταμένα με την απόδοση της μορφής των προσώπων που κυριαρχούν στο έργο του δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τη μεταβίβαση συγκεκριμένων μηνυμάτων, μέσω του έργου του, στο κοινό.

Αναμφισβήτητα, όταν αναφερόμαστε στο χώρο των τεχνών, η συζήτηση περί εμπνεύσεως, ταλέντου και δημιουργικότητας του καλλιτέχνη δεν μπορεί παρά να είναι μακρά. Θέματα όπως η γέννηση της ιδέας ενός έργου τέχνης, η τεχνική και τα στάδια που μεσολαβούν μέχρι την ολοκλήρωση αυτού του έργου αναδύονται στην επιφάνεια, θέτοντας στον εκάστοτε φιλότεχνο ποικίλους προβληματισμούς.

Το πώς λοιπόν διαχειρίζεται ένας καλλιτέχνης το ταλέντο του κατά τη σύνθεση ενός εικαστικού έργου αποκαλύπτεται στο παρακάτω κείμενο του που φιλοξενείται στο βιβλίο του μεγάλου Ρώσου ζωγράφου «Αναδρομή 1901 ? 1913. Σύντομη αυτοβιογραφία» (μετάφραση ? σημειώσεις Γιώργος Κεντρώτης, εκδόσεις Διάττων, Αθήνα 1988, σελ. 42-43).

Διαβάζει ακατάπαυστα, σχεδόν όπως αναπνέει. Γράφει με πάθος, ξορκίζοντας τη μοναξιά της, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Ο λόγος για την , την καταξιωμένη στο χώρο του βιβλίου συγγραφέα και κριτικό της λογοτεχνίας. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η Ελένη Γκίκα αποκαλύπτει την ιδιαίτερη σχέση της με τη συγγραφή, καθώς και τα χαρακτηριστικά της γραφής ενός συγγραφέα, τα οποία αναγνωρίζει ως θετικά. Αναφέρεται στη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία, στο μέλλον της ψηφιακής ανάγνωσης, ενώ για το τέλος, η συγγραφέας προτείνει βιβλία που άφησαν το στίγμα τους στην προσωπική λογοτεχνική της υπόσταση.

Πολλοί είναι οι θεωρητικοί, οι οποίοι κατά το παρελθόν έχουν επιχειρήσει να κατανοήσουν τη σχέση που ενυπάρχει ανάμεσα στην αισθητική εμπειρία, την κατανόηση όσων αναπαρίστανται στα έργα τέχνης και τη γνώση. Η αισθητική εμπειρία που βιώνει ο αποδέκτης ενός έργου τέχνης τού προσφέρει τη δυνατότητα να προβαίνει σε λεπτές διακρίσεις, να σκέφτεται με συμβολικούς τρόπους, χρησιμοποιώντας οπτικά σύμβολα, να ερμηνεύει και να συγκρίνει. Η αισθητική εμπειρία προϋποθέτει μια μορφή κατανόησης, όπου το έργο διαδραματίζει ένα συγκινησιακό και ταυτόχρονα γνωστικό ? γνωσιακό ρόλο.