Ενώ η απουσία οποιασδήποτε μορφής οθόνης είναι αισθητή, ονόματα όπως ο Sol LeWitt και εγκαταστάσεις όπως το Stepping Down της Hemali Bhuta αποζημιώνουν επαρκώς για ένα ιριδίζων ανοίκειο αίσθημα που ίσως ίπταται. Και ενώ το μυαλό και οι αισθήσεις βρίσκονται στη ρύθμιση βλέπω-έκθεση-σύγχρονης-τέχνης (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) η θέα της αυλής διακόπτει τόσο δικαιωματικά την οπτική αυτή περιήγηση, με μία εγκατάσταση που φαίνεται να μην υπάρχει στο Δελτίο Τύπου.

Ο επισκέπτης, όταν φτάσει πλέον στο βάθος, έρχεται σε επαρκή οπτική επαφή με την αυλή του χώρου, όπου δεκάδες ατσάλινες μπάλες επιπλέουν μέσα σε μία λίμνη. Καθώς καθρεφτίζουν τα πάντα γύρω τους μοιάζουν να συγκεντρώνουν πάνω τους όλο το τοπίο με μοναδικό σκοπό να το φέρουν να επιπλέει μαζί τους. Οι ασημένιες μπάλες είναι σαν το αθώο, μη γραμμικό και ασχεδίαστο στοιχείο που ως ένα απρόσμενο διάλειμμα έρχεται να συμπληρώσει την έκθεση που βρίσκεται στον εσωτερικό χώρο. Το μυαλό ψάχνει μάταια για κάποια ετικέτα να του εξηγήσει τι συμβαίνει καθώς το Δελτίο Τύπου δεν φαίνεται σχετικώς ενημερωμένο. Καμία διευκρίνιση από πουθενά. Ίσως καλύτερα τελικά.

Η έκθεση συνεχίζεται στον πάνω όροφο όπου η γραμμικότητα - με πολλές έννοιες – κυριαρχεί επί των εντάσεων.
Narcissus Gardens, 1966, Yayoi Kusama
Μετά από μία μιρή έρευνα κατά την οποία προέκυπταν σχόλια σε αγγλικά blog όπως «Ασημένιες μπάλες στον κήπο. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να μπουν στη σειρά. Δεν έχω ιδέα ποιανού έργο είναι. Ξέρει κανείς;», κατάλαβα ότι το έργο (Narcissus Garden, 1966) ουσιαστικά ανήκει στη διπλανή γκαλλερί Victoria Miro που έχει κοινή αυλή με το Parasol Unit, και είναι του καλλιτέχνη Yayoi Kusama. Και ενώ πριν το μάθω αυτό θεωρούσα τις μπάλες στη λίμνη το ελεύθερο και απροσδιόριστο στοιχείο που τείνει να γίνει μόνιμο και του επιτρέπεται να αποσπά μια τέτοια έκθεση μόνο σε ένα χώρο τέχνης ανεξάρτητο και ημιδημόσια χρηματοδοτούμενο, όπως το Parasol Unit, οι σκέψεις μου μάλλον ανατρέπονται.

 Στην ουσία το ότι οι δύο χώροι τέχνης δεν χωρίζουν την αυλή τους και το ότι τελικά συνεκθέτουν το έργο που ανήκει στην γκαλλερί, με το Parasol Unit να το εκθέτει σε ένα καθεστώς σχεδόν «ανομίας» (χωρίς να καταγράφεται πουθενά και χωρίς να υπάρχει σχετική ετικέτα), αφήνει μία γνήσια ελπίδα ότι και μέσα στους στυγνότερους θεσμούς η τέχνη βρίσκει τρόπους να εμφανίζεται αναπάντεχα και να μονοπωλεί την ιδιότητά της να εκπλήσσει.


Βιβλιογρφία:
www.parasol-unit.org
www.victoria-miro.com
www.yayoi-kusama.jp
www.blog.egidija.com/2012/03/lines-of-thought-at-parasol-unit-very.html