Υπάρχει επομένως εδώ και αρκετούς μήνες η βεβαιότητα μιας πολύ καλής τουριστικής χρονιάς. Η λογική λέει ότι ένα σοβαρό κράτος που θέλει να μεγιστοποιήσει τα οφέλη ενός τόσο θετικού γεγονότος, θα προχωρούσε με συνέπεια και ταχύτητα στην λήψη όλων εκείνων των απαραίτητων συμπληρωματικών μέτρων προκειμένου οι τουρίστες να ικανοποιηθούν τόσο με το τουριστικό προϊόν όσο και με τις παρεχόμενες υποστηρικτικές υπηρεσίες που τους προσφέρουμε.

     Σαν απλός πολίτης νιώθεις από την αρχή ότι αυτό είναι το προφανές, το σωστό, το λογικό. Ανοικτά αεροδρόμια, ανοικτά λιμάνια, απρόσκοπτες μεταφορές μέσα στην πόλη, ομαλές ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, πλήρως στελεχωμένα Μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι. Αλλά κυρίως ανοιχτοί αρχαιολογικοί χώροι...

      Να όμως που κάτι τόσο λογικό μεταφέρεται πολύ γρήγορα στην σφαίρα του παράλογου. Η είδηση ήλθε από τον χώρο του Πολιτισμού: κλειστά Μουσεία και Αρχαιολογικοί χώροι έως τις 19 Μαρτίου! Ο λόγος; Αντιδρούν οι υπάλληλοι στο νέο οργανόγραμμα του Υπουργείου διεκδικώντας ταυτόχρονα αυτόνομο Υπουργείο Πολιτισμού. Σημειώνω ότι μέχρι χθες, οι εργαζόμενοι δεν είχαν καν στα χέρια τους προσχέδιο του οργανογράμματος. Δηλαδή, απεργούν εδώ και τόσες ημέρες και εξαγγέλλουν δεκαήμερες απεργίες χωρίς να έχουν μελετήσει τον λόγο για τον οποίο απεργούν! Κάτι σαν προληπτική απεργία θα έλεγε κανείς...

      Ας δεχθούμε ότι σε όλα έχουν δίκιο. Ότι όντως το νέο οργανόγραμμα «ρίχνει ταφόπλακα στον Πολιτισμό και στην απρόσκοπτη πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου». Ότι το Υπουργείο Πολιτισμού πράττει τα δέοντα για να καταστρέψει το οικοδόμημα του Πολιτισμού και να υποβαθμίσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες. Η λύση σε όλα αυτά άραγε ποια είναι; Να χτυπήσουμε ακόμη περισσότερο τον Πολιτισμό; Και οι χιλιάδες τουρίστες που έρχονται καθημερινά στην χώρα μας για ποιο λόγο θα πρέπει να υπόκεινται στο μαρτύριο της σταγόνας επειδή κάποιος αδιάβαστος (ως προς το οργανόγραμμα) συνδικαλιστής αποφάσισε ότι ο προσφορότερος τρόπος διεκδίκησης των εργασιακών του δικαιωμάτων είναι τα λουκέτα στα Μουσεία λέγοντας «I am sorry, today strike»;

Το στάδιο του παραλογισμού

     Μοιραία φτάνουμε στο στάδιο του παραλογισμού. Εκεί δηλαδή που συνήθως οι πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις καταλήγουν. Το πρόβλημα πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το πού θέτουμε τα όρια ενός εργαζόμενου προκειμένου να διεκδικήσει το δίκιο του. Αν αυτά τα όρια ξεφεύγουν στο χωράφι του συμπολίτη, του ιδιωτικού υπαλλήλου, του καταστηματάρχη, του ελεύθερου επαγγελματία, του τουρίστα κ.ο.κ., τότε ορθώς μιλάμε για παραβίαση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του άλλου και κατ'επέκτασιν του κοινωνικού συνόλου. Μιλάμε για ασέβεια εις βάρος του συμπολίτη που και αυτός στο ίδιο καζάνι βράζει και από τον ίδιο τουριστικό κλάδο περιμένει να επιβιώσει.

    Και κάτι εξίσου σημαντικό. Γιατί θα πρέπει να κάνουμε εκπτώσεις σε ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής επιβίωσης; Γιατί θα πρέπει το δημόσιο συμφέρον, η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό, οι εθνικές μας επιδιώξεις, να βάλλονται από ανεύθυνες απεργίες και κοντόφθαλμες ιδιοτελείς πρακτικές ανθρώπων που σκέφτονται τα του οίκου τους χωρίς να υπολογίζουν και τον οίκο του διπλανού τους, πόσο μάλλον τον μεγάλο οίκο που λέγεται Ελλάδα; Γιατί θα πρέπει να συνεχίζουμε να καλλιεργούμε την εκβιαστική λογική που λέει «να παραλύσει το σύμπαν αρκεί να περάσει το δικό μου», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον γενικότερο εξευτελισμό της χώρας μας στα μάτια των ξένων επισκεπτών της;

Είμαστε απροετοίμαστοί

     Ο χώρος του Πολιτισμού είναι εμφανώς απροετοίμαστος να καλωσορίσει τα εκατομμύρια επισκεπτών, ξένων και Ελλήνων. Τα ωράρια των Μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων θα συνεχίσουν να είναι ωράρια δημοσίου υπαλλήλου και χιλιάδες τουρίστες που καταφθάνουν μεσημέρια ή νωρίς το απόγευμα με κρουαζιερόπλοιο στην Κνωσό ή στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, θα συνεχίσουν να βλέπουν τους χώρους κλειστούς γιατί η βάρδια ολοκληρώθηκε... Με τέτοια νοοτροπία όμως απλά δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση. Όταν επιλέγουμε μέσω της διαθεσιμότητας να αξιοποιήσουμε μόλις 7 εργαζομένους στον χώρο της Παιδείας και του Πολιτισμού, την στιγμή που σημαντικά Μουσεία και δεκάδες αίθουσες παραμένουν κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού φύλαξης, τότε δεν μου δίνεται άλλη επιλογή από το να σχηματίσω την χειρότερη εικόνα για την προετοιμασία των αρμόδιων φορέων. Και πιστέψτε με, δεν είμαι ο μόνος...

      Η κάκιστη αυτή εικόνα είναι κοινός τόπος όλων μας. Τουριστών και απλών πολιτών. Δεν διέπομαι από κάποια αποικιοκρατική λογική που λέει ότι τα πάντα θα πρέπει να ρυθμιστούν προς όφελος των ξένων που καταφθάνουν στην χώρα μας για να αφήσουν τα χρήματα τους. Πιστεύω περισσότερο στην έννοια του αυτοσεβασμού που απορρέει από την αναγκαιότητα να παράσχουμε άρτιες υπηρεσίες φιλοξενίας και ανάδειξης του Πολιτισμού μας πρωτίστως γιατί το οφείλουμε στον εαυτό μας και δευτερευόντως σε οποιονδήποτε άλλον. Αν λοιπόν δεν τελειώσουμε μια για πάντα με απλά λειτουργικά προβλήματα που έπρεπε να είχαν λυθεί δεκαετίες τώρα, πώς θα μπορέσουμε να ασχοληθούμε με τα ουσιώδη, με την χάραξη πολιτιστικής και τουριστικής στρατηγικής βάθους χρόνου με πολλαπλάσια, σε σχέση με τα σημερινά, οικονομικά και κοινωνικά οφέλη; Ίσως θα ήταν καλό να παραδειγματιστούμε και από την πολιτική των εξ ανατολών γειτόνων μας, για το πώς Πολιτική και Πολιτισμός συνδυάζονται και συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο τουριστικό προϊόν χωρίς προσκόμματα και αγκυλώσεις, προσβάσιμο από όλους οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, χωρίς απεργίες και αφύλακτες αίθουσες Μουσείων. Ίσως έτσι να βρούμε και το κίνητρο που μας λείπει...