Καταρχάς, το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε είναι ότι η απόφαση του Συμβουλίου είναι πέρα για πέρα ορθή. Μας λέει ουσιαστικά ότι το πρόβλημα βρίσκεται αλλού και δεν λύνεται με μέτρα προσωρινού χαρακτήρα. Βασίζεται στην λογική που λέει ότι τα ιστορικά κτήρια μιας πόλης θα πρέπει να εντάσσονται στον αστικό ιστό, να επικοινωνούν με τους πολίτες και το περιβάλλον και να μην «γκετοποιούνται» ούτε να περιχαρακώνονται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αισθητικό και λειτουργικό αποτέλεσμα. Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι υπήρξαν φωνές που υποστήριξαν ακριβώς το αντίθετο. Υπήρξαν σοβαροί επιστήμονες οι οποίοι δεν δίστασαν να πουν ότι τα κάγκελα και η περίφραξη είναι η μόνη λύση προκειμένου να σωθεί το μνημείο από την καταστροφή.

       Λυπάμαι που θα το πω αλλά η λογική τους μου θυμίζει την λογική «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», αυτήν την λογική δηλαδή που κατέστρεψε χιλιάδες νεοκλασικά κτίρια και δεκάδες πλατείες στο κέντρο της πόλης μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσαν να ενταχθούν στις νέες πολεοδομικές φιλοδοξίες των υπερφίαλων κρατούντων. Μου θυμίζει την λογική που λέει «άμα δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα τουλάχιστον κουκούλωσε το». Αφού δεν μπορείς δηλαδή ως Πολιτεία να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά την τεράστια διασπορά και συχνότητα των γκράφιτι, αφού δεν μπορείς να βάλεις επί 24ωρου βάσεως αστυνομικές δυνάμεις (ή την Δημοτική Αστυνομία) να περιπολούν στην περιοχή, αφού δεν μπορείς να μεταφέρεις γνώση και ευαισθητοποίηση στους πολίτες για την ανάγκη σωτηρίας αυτών των μνημείων, τότε το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να τα καγκελώσεις μπας και επιβιώσουν για τριάντα σαράντα χρόνια ακόμη...

        Η ίδια λογική πήγε να κυριαρχήσει και λίγους μήνες νωρίτερα όταν και πάλι υπήρξε πρόταση για περίφραξη του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για παρεμφερείς λόγους. Μιλάμε πλέον για μια συγκροτημένη κουλτούρα έναν κατεστημένο τρόπο σκέψης που προτείνει τέτοιου είδους λύσεις και που μόνο εξαιτίας της αρχής της πλειοψηφίας απορρίπτεται οριακά. Μιλάμε πλέον για ανθρώπους που κατέχουν αξιώματα και θέσεις ευθύνης οι οποίοι δεν διστάζουν να προτείνουν την αποδόμηση της ίδιας της φυσιογνωμίας και του χαρακτήρα των κτηρίων ως νεοτέρων μνημείων αλλά και ζωντανών χώρων Γνώσης και Πολιτισμού προκειμένου να προτείνουν μια τσαπατσουλίστικη και πρόχειρη λύση σε ένα πρόβλημα όμως που χρίζει μόνιμης και οριστικής λύσης. Αποφεύγουν να συζητήσουν το ενδεχόμενο να ασκηθούν πιέσεις στις Δημοτικές Αρχές για καλύτερη καθαριότητα, αποφεύγουν καν να σκεφτούν μόνιμη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, ποινικοποίηση του παράνομου γκράφιτι, εισαγωγή μαθήματος περιβαλλοντικής και αστικής αγωγής στα σχολεία. Όλα αυτά φαντάζουν μακρινά, ιδεαλιστικά, ουτοπικά, παράλογα ενδεχομένως, από ανθρώπους που στο τσεπάκι τους έχουν την εύκολη και ανώδυνη λύση, την λύση που δεν λογαριάζει τις αρνητικές επιπτώσεις στην εικόνα, στην θέση και την συμβολική των μνημείων.

         Και μια πρόβλεψη για το μέλλον. Εικάζω ότι σε μερικά χρόνια από τώρα τέτοιες προτάσεις θα αποτελέσουν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Και αυτό γιατί η ελληνική Πολιτεία έχει οριστικά παραιτηθεί από οτιδήποτε θυμίζει προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Έχει υποβαθμίσει σε ζήτημα χαμηλής έως ανύπαρκτης πολιτικής ζητήματα που άπτονται του Πολιτισμού μας. Η σημερινή εικόνα της αθηναϊκής τριλογίας, με τις σκηνές αλλοδαπών στον προαύλιο χώρο, με τα αναρχικά και απολιτίκ γκράφιτι και τα πανό στην πρόσοψη της Πρυτανείας, με τα σπασμένα αγάλματα αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και τα γεμάτο σκουπίδια και περιττώματα σκαλοπάτια της Εθνικής Βιβλιοθήκης, είναι η ρεαλιστικότερη απεικόνιση της συλλογικής κατάντιας στην χώρα μας. Τα τρία αυτά κτήρια αντιπροσωπεύουν την Γνώση, την Παιδεία και την Σοφία στην πατρίδα μας. Η σημερινή τους εικόνα και η ευτελής αντιμετώπιση τους από Πολιτεία και πολίτες είναι τέτοια που μας κάνει να αναπολούμε τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Τότε που καμία περίφραξη δεν ήταν ικανή να αποτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή...