Παρόλα αυτά, την ξεκίνησα την Ινδή, αλλά την είχα παρατημένη στην άκρη, με τη σκέψη ότι δεν χάθηκε και ο κόσμος αν δεν συμπεριληφθεί στην έκθεση... Σαν αρχάρια, φοβόμουν ότι το αποτέλεσμα δεν θα με ικανοποιούσε και δεν είχα και πολύ χρόνο για χάσιμο... Ένιωθα όμως τύψεις, καθώς κάθε φορά που έμπαινα στο εργαστήριο, με παρακαλούσε (με τον παπιέ τρόπο της) να της δώσω μορφή και χρώμα...... να της δώσω ζωή..
Κρατήθηκα ανένδοτη μέχρι λίγο πριν την έναρξη της έκθεσης....όταν κάποια μέρα έλαβα ένα email από έναν Ινδό! Έναν αληθινό Ινδό! ?Συγχαρητήρια για τη δουλειά σας', μου έγραφε.
Κανένας δεν μου είχε στείλει mail ως τότε για τα έργα μου, ούτε καν από την Ελλάδα.. Πόσο μάλλον από την Ινδία!
Έψαχνε, λέει, στο διαδίκτυο τρόπους να απασχολήσει την 9χρονη κόρη του και έπεσε πάνω σε ένα αγγλικό site για το παπιέ μασέ, όπου είχα ανεβάσει κι εγώ μερικές φωτογραφίες έργων μου...
Δεν ήξερε γιατί αποφάσισε να μου στείλει μήνυμα...Δεν το συνήθιζε όπως μου είπε.. Απλώς έστειλε!!Τι σημάδι ήταν τώρα αυτό;!!!Στρώθηκα αμέσως στη δουλειά!!
Μόλις η αδικημένη μου μουσικός ήταν έτοιμη, έστειλα τη φωτογραφία της στον Ινδό κι εκείνος με μεγάλη χαρά τη βάφτισε με το όνομα της κόρης του...
Και το όνομα αυτής Doyel που από ό,τι μου εξήγησε, σημαίνει ?περιστέρι'...
Από τότε, είμαι σίγουρη πως κάθε περιστέρι, μεταφέρει κι από ένα μήνυμα κάποιου ξεχασμένου έργου τέχνης......