Στην τελετή απονομής των βραβείων που έγινε την Δευτέρα 28 Απριλίου 2014 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, χειροκροτήσαμε τους νικητές που ξεχώρισαν και απολαύσαμε την ανάγνωση των 3 πρώτων διηγημάτων.
Επόμενο βήμα του διαγωνισμού είναι η έκδοση της συλλογής με τα 40 καλύτερα διηγήματα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο τον επόμενο μήνα.
Μέχρι τότε, ζητήσαμε από τους 6 πρώτους νικητές να μας γράψουν ένα κείμενο έως 100 λέξεις, απαντώντας στο δύσκολο ερώτημα "Τι είναι για εσάς έμπνευση;".
Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, λίγο καλύτερα τους νικητές του διαγωνισμού μέσα από τα κείμενά τους, αλλά και μερικά βιογραφικά στοιχεία τους.
Απολαύστε τους 3 πρώτους σε αυτό το άρθρο!
Ο Παγώνης Γιάννης (1ος νικητής) γεννήθηκε στην Αθήνα την Μεγάλη Παρασκευή του 1961. Ψωμίζεται ως Δημόσιος Υπάλληλος. Νυμφευμένος και πατέρας δύο ταλαντούχων μουσικών, συνεχίζει να διατηρεί στερεά τη πίστη στους πάσης φύσεως Καλλιτέχνες, αληθινούς Ευεργέτες της Ανθρωπότητας.
Μια λέξη, μια φράση, μια εικόνα, ένα χαμόγελο. Οτιδήποτε μπορεί ν΄ανάψει την πυρκαγιά. Ακόμα και η παντελής έλλειψη έμπνευσης είναι μια καθαρή πρόκληση για έμπνευση.
Ασχολούμαι πιότερο με την Ποίηση. Καλή η κακή, δεν έχει σημασία. Κάτι μέσα μου με σπρώχνει να εκφραστώ σε στίχο. Νόημα κανένα να αντιστέκομαι. Πάνω κάτω ότι ισχύει για την Ποίηση, βρίσκει εφαρμογή και στη Πεζογραφία.
Αρχίζω συνήθως από το μηδέν. Μια πρώτη λέξη αρκεί. Αμέσως αναλαμβάνουν υπηρεσία η Γλώσσα και το ποιητικό αίσθημα στο οποίο και ελάχιστη τρέφω εκτίμηση. Δεν το εμπιστεύομαι βρε αδελφέ. Είναι κάτι σαν τον έρωτα. Φρου- φρου και αρώματα δηλαδή.
Αντίθετα, εγώ επιζητώ αγάπη, κάτι στέριο, κάτι που θα με πάει παρακάτω.
Πριν καλά- καλά εκτονωθεί ο οίστρος, η πρώτη γραφή έχει περατωθεί, δίχως να χρειαστεί να καταβάλλω για αυτό κάποιο ιδιαίτερο τίμημα.
Το αποτέλεσμα;
Ένας πολτός, ένα συγκεχυμένο πράγμα που μάλλον θα πρέπει να τρομάζει στα γεμάτα κάθε δημιουργό με το σκοτάδι που κομίζει αφειδώς.
Άλλη περιπέτεια ακολουθεί. Αυτή της πραγματικής εργασίας. Πολύωρης, επίπονης, ψυχοφθόρας. Ο αχταρμάς πρέπει να λάβει μορφή. Αλλαγές επί αλλαγών το λοιπόν. Πάλη και σύνθεση ιδεών. Μια σύγκρουση με τις λέξεις, που τις περισσότερες φορές δεν δείχνει να οδηγεί κάπου. Τα πρώτα διανοήματα αδυνατίζουν. Άλλα πιο βαρβάτα, πιο ανδροπρεπή παίρνουν τη θέση τους. Ανατροπές επί ανατροπών και μάχες Ομηρικές λαμβάνουν χώρα πάνω στο χαρτί η στην οθόνη του υπολογιστήρα αν προτιμάτε, με αμφιλεγόμενα φευ αποτελέσματα.
Επιτέλους, κάποια στιγμή επέρχεται κορεσμός. Το ίδιο το ποίημα διατάσσει γενικό σιωπητήριο. «Μέχρις εδώ», κραυγάζει. «Με κούρασες. Άλλο δεν πάει παραπέρα».
Εκεί συνήθως απαρατώ τα όπλα. Το ποίημα έχει κατά το μάλλον η ήττον συντελεστεί.
Η Άννα-Μαρία Παπαδάκη (2η νικήτρια) γεννήθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου το 1980. Είναι πτυχιούχος Ιστορικού-Αρχαιολογικού Α.Π.Θ., πτυχιούχος Θεολογίας Α.Π.Θ. και κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου Ειδίκευσης στην Ιστορία της Τέχνης Α.Π.Θ. Τον Ιούνιο του 2010 αναγορεύτηκε διδάκτωρ Θεολογίας Α.Π.Θ. Συνεργάζεται με επιστημονικά θεολογικά περιοδικά σε Ελλάδα και Κύπρο και εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου.
Το 2011 πήρε εξ ημισείας το α' βραβείο στο Β' Διαγωνισμό Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» με το διήγημα «Το φάντασμα», το οποίο δημοσιεύτηκε στο συλλογικό τόμο Έγκλημα στο χωριό. 12 ιστορίες μυστηρίου που ξεχώρισαν, OpenBook, Αθήνα 2013. Ο Δ' Διαγωνισμός Διηγήματος ΛόγωΤέχνης ήταν ο δεύτερος λογοτεχνικός διαγωνισμός στον οποίο έλαβε μέρος.
Έμπνευση για μένα δεν είναι τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα. Έμπνευση δεν είναι τα μαγιάτικα λουλούδια. Δεν είναι οι αγριεμένες θάλασσες. Δεν είναι τα καταπράσινα λειβάδια. Δεν είναι τα αθώα πρόσωπα των παιδιών. Δεν είναι η καθημερινότητα. Δεν είναι η φτώχεια. Δεν είναι ο πόλεμος. Δεν είναι η ιστορία. Δεν είναι ο θάνατος. Δεν είναι ο έρωτας.
Έμπνευση είναι όλα αυτά, αλλά και κάτι άλλο που βρίσκεται πίσω τους και πέρα από αυτά. Είναι κάτι που γεννάται μυστικά μέσα μου, που χτίζεται ερήμην μου μέσα στο μυαλό μου, που καταγράφεται λέξη προς λέξη στον εγκέφαλό μου. Κάτι σαν επιφοίτηση ενός πνεύματος, αγίου ή μη. Αλλά και πάλι, ούτε αυτό είναι η έμπνευση.
Τελικά δεν ξέρω τι είναι η έμπνευση. Ούτε και τι δεν είναι ξέρω. Μάλλον θα πρέπει ν' αφήσουμε τις λέξεις και τους ορισμούς. Και να βιώσουμε το θαύμα.
Ο Γιώργος Καρανταλής (3ος νικητής) γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων, MBA και MA in communication policy studies από το City University. Έχει εργασθεί ως δημοσιογράφος, έχει απασχοληθεί στο χώρο της διαφήμισης, σε αυτόν της εκπαίδευσης, στη δουλειά του μπαμπά και έχει εκδώσει και μια συλλογή διηγημάτων (εκδόσεις Λιβάνης).
Παρόλο που είμαι προικισμένος με το χάρισμα της ευφράδειας και σε μια vis a vis λεκτική κοκορομαχία θα μπορούσα ραπάροντας να σβήσω και τον Έμινεμ, στη συγκεκριμένη ερώτηση- κλισέ πάντα μπλοκάρω και δεν μπορώ να απαντήσω. Νομίζω ότι ο λόγος είναι οι τύψεις που νιώθω καθώς έμπνευση για μένα είναι μια δικαιολογία που χρησιμοποιώ όταν βαριέμαι να κάνω δουλειά.
«Πως πάει τελειώνουμε;»
«Μπα, δεν έχω έμπνευση...»
Ξεπερνώντας για πρώτη φορά το φόβο μου μήπως κάποιον προσβάλλω ή μήπως προδώσω κάποιο καλά φυλαγμένο μου μυστικό ή μήπως η συμπεριφορά μου χαρακτηριστεί αιρετική, ομολογώ ρητά και απερίφραστα την πίστη μου ότι ως δια μαγείας είναι αδύνατο να γράψει κανείς. Δεν υπάρχει έμπνευση. Εγώ τουλάχιστον δεν έτυχε ποτέ να βιώσω κάποιο πυρετώδες όραμα που να αποτέλεσε το ερέθισμα για την ενεργοποίηση της αιφνίδιας καταιγιστικής γραφής. Ποτέ δεν αναδύθηκαν από μέσα μου χείμαρροι πρόζας. Όλα έβγαιναν με το τσιγκέλι. Αγώνας για να βάλω σε μια πρόταση τις λέξεις σωστά. Χιλιάδες προσθαφαίρεσης και διορθώσεις και μήνες δουλειάς για να αποτυπωθεί στο χαρτί μόνο μια σκέψη.
Είναι απολύτως λογικό.
Άμα δεν έχεις πιάσει πινέλο στα χέρια σου και σου έρθει ξαφνικά η έμπνευση θα μπορέσεις να ζωγραφίσεις;
Πως περιμένεις να γράψεις με «αυτή»;
Στην επόμενη ενημέρωση θα δημοσιευθούν οι επόμενοι 3 νικητές του Διαγωνισμού Διηγήματος "ΛόγωΤέχνης".
