Στην τελετή απονομής των βραβείων που έγινε την Δευτέρα 28 Απριλίου 2014 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, χειροκροτήσαμε τους νικητές που ξεχώρισαν και απολαύσαμε την ανάγνωση των 3 πρώτων διηγημάτων.
Επόμενο βήμα του διαγωνισμού είναι η έκδοση της συλλογής με τα 40 καλύτερα διηγήματα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο τον επόμενο μήνα.
Μέχρι τότε, ζητήσαμε από τους 6 πρώτους νικητές να μας γράψουν ένα κείμενο έως 100 λέξεις, απαντώντας στο δύσκολο ερώτημα "Τι είναι για εσάς έμπνευση;".
Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, λίγο καλύτερα τους νικητές του διαγωνισμού μέσα από τα κείμενά τους, αλλά και μερικά βιογραφικά στοιχεία τους.
Απολαύστε τους 3 νικητές που τιμήθηκαν με Έπαινο σε αυτό το άρθρο!
Ο Πάνος Ζώης (Ian Wicker) -4ος νικητής- γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 4 Νοεμβρίου του 1969. Σπούδασε κτηνίατρος στη Θεσσαλονίκη. Το 1997 επέστρεψε στην πόλη του, όπου ασκεί το επάγγελμα του κτηνιάτρου. Στην ζωή του τον συντροφεύει η Τιτίκα και το μεγάλο του πάθος: η συγγραφή. Έχει μια λατρεμένη κόρη, τη Σαββίνα, 7,5 ετών, που σκέφτεται πολύ και μιλά λίγο, ενώ η καθημερινότητά του διανθίζεται από τη θεατρικότητα της επτάχρονης, πολυαγαπημένης του Μυρτώς.
Η έμπνευση δεν έχει καμία σχέση με την επιφοίτηση. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν όντως υπάρχει η έμπνευση ή μια συγγραφική δουλειά είναι αποτέλεσμα μιας αυξημένης παρατηρητικότητας και, ταυτόχρονα, μιας εσωτερικής ( όπως είθισται να την ονομάζουμε) ανάγκης για έκφραση με τον συγκεκριμένο τρόπο. Τη συγγραφή. Η ανάγκη επίσης να βλέπουμε μια διαφορετική όψη της ζωής, πέρα από αυτή που μας παρουσιάζεται και η καταγραφή αυτής της ανάγκης δημιουργεί ένα κόσμο μαγικό, πέρα από την επιφάνεια που συλλαμβάνουν σε πρώτο επίπεδο οι αισθήσεις μας.
Εάν αποδεχτώ την ύπαρξη της έμπνευσης, τότε αυτή δεν μπαίνει ούτε από παράθυρο, ούτε από πόρτα. Με βρίσκει κατά τη διάρκεια της γραφής, εκεί που επιμένω και αρνούμαι να τα παρατήσω. Η έμπνευση προϋποθέτει πίστη και αγάπη σε ό, τι δημιουργικό κάνει ο καθένας. Αν αυτά υπάρχουν, τότε εκείνη του χαρίζεται. Σαν έρωτας.
Ο Βασίλης Κορολής (Ερημιάς) - 5ος νικητής- γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1985. Μετά το τέλος της σχολικής εκπαίδευσης αποχώρησε από την πόλη για το ασκηταριό του Μπούφη που βρίσκεται στην Κουνουκλόραχη του Χαραμού Αδαμιού στην Αργολίδα όπου και παρέμεινε για αρκετό καιρό μαθητεύοντας παράλληλα στην κτηνοτροφία πλάι σε συγγενικά πρόσωπα. Κατόπιν έφυγε για μουσικές σπουδές στην Άρτα. Με την επιστροφή παρέμεινε για αρκετό καιρό και πάλι στο ασκηταριό του Μπούφη ασκώντας την ασκητική. Τα τελευταία δύο χρόνια απασχολείται σε διάφορα επαγγέλματα στην πόλη.
Θα με βοηθούσε προκειμένου να απαντήσω στο ερώτημα "τι σημαίνει έμπνευση για εσάς" να αναφερθώ σε ένα πρόσωπο που η ιστορία του με έχει επηρεάσει βαθυά. Τον Μήτσο το "Λουρή" όπως τον φώναζαν οι συγχωριανοί του. Διότι λόγω της μεγάλης του φτώχειας είχε αναγκαστεί να εφαρμόζει στην πράξη το άρπαξε να φας και κλέψε να' χεις. Και από τη συνήθεια αυτή μια φορά που δεν έυρισκε τι να μασχαλιάσει άρπαξε ένα λουρί. Και επισκέφτηκε για τον λόγο αυτό όλες τις φυλακές του Ναυπλίου. Όχι σαν αριστερός αλλά κυρίως σαν ζωοκλέφτης για να μπορέσει στην ουσία να ζήσει τα 10 παιδιά του. Να τα φέρει βόλτα που λένε. Και παρόλη την δυστυχία του μέχρι τα γεράματά του έκοβε ένα καλάμι το τρύπαγε μ' ένα σουβλί κι έφτιαχνε φλογέρα και τραγούδαγε τα βάσανά του. Αυτός ήταν παπούς μου. Η έμπνευση δηλάδή έχει να κάνει με την κατεργαριά και την καπατσοσύνη του ανθρώπου. Για τέτοιους ανθρώπους - όπως θελω εγώ να φαντάζομαι - δημιουργήθηκε και η μυθολογία. Η πρώτη ίσως μορφή λογοτεχνίας.
Η Ιωάννα Ντούμπρου -6η νικήτρια- γεννήθηκε και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Ελλάδα και τη Μεγάλη Βρετανία και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Διακρίθηκε στο διαγωνισμό Hotel Ζοο και συμμετείχε στο συλλογικό τόμο «Ζωολογία του Πάνω και του Κάτω Κόσμου» (Εκδόσεις Πατάκη, 2008). Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό «Εντευκτήριο», στο «Πλανόδιον», καθώς και στο Ίντερνετ. Εργάζεται ως αναγνώστρια.
Η έμπνευση είναι μια φαεινή ιδέα, που έρχεται ξαφνικά, που σε ενθουσιάζει, σε ενεργοποιεί και σε ωθεί να γράψεις κάτι ιδιαίτερο και σχετικά πρωτότυπο, αφού όλα, λίγο πολύ, έχουν πια ειπωθεί. Η έμπνευση μπορεί να προέρχεται από κάτι που είδες ή σκέφτηκες, μπορεί να είναι μια κίνηση, μια εικόνα, μια ιστορία που σου διηγήθηκαν ή την είδες να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου, η αίσθηση που σου έμεινε από ένα βιβλίο που διάβασες, οτιδήποτε. Παλιότερα, περίμενα να έχω έμπνευση για να γράψω, αλλά η αλήθεια είναι ότι έτσι δεν γράφεις πολύ, ούτε βελτιώνεσαι. Τώρα πια πιστεύω ότι η έμπνευση σε επισκέπτεται πιο συχνά, όσο περισσότερο δουλεύεις. Όταν ασκείσαι στο γράψιμο σαν να είναι μυς, γράφοντας και σβήνοντας, αποτυγχάνοντας και ξαναπροσπαθώντας, με όποια ψυχολογική κούραση αυτό συνεπάγεται, χρειάζεσαι «τροφή» για να προχωρήσεις. Έτσι γίνεσαι, δίχως να το καταλάβεις, περισσότερο παρατηρητικός και δεκτικός σ΄ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου. Διαβάζεις περισσότερο, ζεις περισσότερο, ονειροπολείς, βρίσκεσαι σε μια διαρκή κατάσταση ήρεμης εγρήγορσης. Και κάπως έτσι, περισσότερες ιδέες αρχίζουν να προκύπτουν.
