- Πώς οδηγηθήκατε στην απόφαση να εικονογραφείτε βιβλία για παιδιά;

Στην δουλειά μου (και πριν την σχολή αλλά και κατά τη διάρκεια της) το στοιχείο της εικονογράφησης ήταν πάντοτε εκεί, άλλες φορές πιο έντονο και άλλοτε πιο διακριτικό. Αποφάσισα ωστόσο να ασχοληθώ πλήρως με την εικονογράφηση το 2005 όταν έπεσε στα χέρια μου η γαλλική έκδοση του παραμυθιού «Σιρανό», εικονογραφημένο από την
Rebecca Dautremer. Παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία και πολύ συχνά ανατρέχω σε αυτό. Στο μεταξύ, είχα ήδη ξεκινήσει να παρακολουθώ το Τμήμα Γραφικών Τεχνών, Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου της ΑΣΚΤ με καθηγήτρια την κα. Λεώνη Βιδάλη. Εκεί έφτιαξα τα πρώτα μου βιβλία και κατάλαβα ότι η εικονογράφηση είναι το αντικείμενο που μου ταιριάζει.

- Με ποιό τρόπο επιλέγετε το σημείο που θα απομονώσετε με τη ζωγραφική σας στην εικονογράφηση ενός παραμυθιού;

Συνήθως οι σκηνές που «πρέπει» να εικονογραφηθούν είναι αρκετά συγκεκριμένες και ευδιάκριτες. Έχουν πιο πολύ δράση και πιο έντονη περιγραφή του θέματος. Ωστόσο, και πλην των περιπτώσεων που πρέπει να ζωγραφιστεί κάποιο πολύ συγκεκριμένο στιγμιότυπο, είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε το σημείο που μας εμπνέει περισσότερο.
Σε αυτήν την λογική λοιπόν, επιλέγω σημεία που με έχουν συγκινήσει πιο πολύ αλλά και που εξυπηρετούν την ανάδειξη στοιχείων που καθορίζουν το προσωπικό μου στυλ, όπως κάποια ιδιαιτερότητα στην σύνθεση ή την οπτική γωνία καθώς και τη επιλογή των χρωμάτων.

- Υπάρχει συνεννόηση, καθοδήγηση με τον/την συγγραφέα του εκάστοτε βιβλίου ή δημιουργείτε ανεξάρτητα;

Αναλόγως. Τις περισσότερες φορές προηγείται κάποια συζήτηση και κάποια προσχέδια ώστε να καταλήξουμε από κοινού με τον συγγραφέα στο ύφος του βιβλίου. Έχει τύχει όμως και να μην συμβεί κάτι τέτοιο και να προχωρήσω κατευθείαν στην εικονογράφηση του κειμένου.

- Μιλήστε μας λίγο για την επιλογή του τίτλου της πρώτης ατομικής σας έκθεσης.

Το «Εγχειρίδιο Μολυ-βίων»(ή όπως το λέω από μέσα μου: «Εικονογραφώντας τις Ζωές Των Άλλων») αποτελεί έναν οδηγό σε μια σειρά πορτρέτων επινοημένων, φανταστικών χαρακτήρων και κατά συνέπεια των ζωών τους. Η δουλειά μου, τόσο η ζωγραφική όσο και η εικονογράφηση είναι καθαρά ανθρωποκεντρική και καθώς ένα από τα αγαπημένα μου υλικά είναι οι ξυλομπογιές, προέκυψε και το λογοπαίγνιο του τίτλου.

- Τι ακριβώς σημαίνει "χαρούμενη λογική", χαρακτηρισμός που αποδίδει για το έργο σας η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Μαρία Αγγελίδου;

Μια τόσο ιδιαίτερη ερμηνεία με την οποία με τίμησε η Μαρία Αγγελίδου, μόνο η ίδια θα μπορούσε να περιγράψει όπως πρέπει. Υποθέτω ,ότι ένας εξωτερικός παρατηρητής που έρχεται αντιμέτωπος με όλο το σύνολο των μέχρι τώρα εικονογραφήσεων, διακρίνει πολύ καθαρά έναν τελείως παράλογο μικρόκοσμο, που όμως όλα είναι στη θέση τους και τελικά βγάζουν νόημα. Αυτή λοιπόν η λογική μια φτιαχτής πραγματικότητας, από την στιγμή που δεν λογοδοτεί στα πρέπει της δικής μας καθημερινότητας, υποθέτω ότι μοιραία θα είναι και χαρούμενη.

- Πόσο σας έχει επηρεάσει η ανάγνωση παραμυθιών στην παιδική σας ηλικία;

Νομίζω τελικά ότι κάπου εκεί έγινε η αρχή. Υπήρξα από αυτά τα παιδιά που ενώ γνωρίζουν την ιστορία απέξω απαιτούν να την ακούσουν ξανά και ξανά. Και κάθε φορά ήταν και μοναδική. Θυμάμαι μέχρι σήμερα πολύ συγκεκριμένα παραμύθια, την εικονογράφηση που είχαν αλλά και το πώς μου τα διάβαζαν οι γονείς μου. Είναι πολύ γλυκές αναμνήσεις και χαίρομαι που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου τόσο έντονα. Νομίζω πως ασυνείδητα βρίσκουν τον δρόμο τους και στο χαρτί.

- Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει το έργο σας; Από που αντλείτε γενικά την έμπνευση σας;

Προανέφερα την Rebecca Dautremer, παρακολουθώ διαρκώς την δουλειά της και είναι με διαφορά η αγαπημένη μου εικονογράφος. Μου αρέσουν επίσης πολύ οι James Jean, Sam Weber, Sergio Toppi, Mike Mignola, McBess, Tony Sandoval, Joanna Concejo, Rednose Studio και Shaun Tan ενώ όσον αφορά ζωγράφους ανατρέχω πολύ συχνά στην δουλειά των Francis Bacon και Frida Kahlo.
Ιδέες αντλώ κυρίως από βιβλία (παραμύθια, κλασσική και μοντέρνα λογοτεχνία),
τον κινηματογράφο(αστείρευτη πηγή έμπνευσης το σινεμά του Tim Burton και του Wes Anderson) καθώς και από στίχους τραγουδιών.

- Οι New York Times έκαναν πρόσφατα ένα αφιέρωμα στο street art.. ποια είναι η γνώμη σας γι' αυτού του είδους την τέχνη; Θα επιχειρούσατε ποτέ να ασχοληθείτε με κάτι τέτοιο;

Η street art ανέκαθεν με συγκινούσε και μου τραβούσε την προσοχή, θεωρώ ότι είναι η «ευχάριστη έκπληξη» των πόλεων και γενικά ενός αστικού περιβάλλοντος. Λόγω της αγάπης μου για την hip hop κουλτούρα, πάντα παρατηρούσα με πολύ ενδιαφέρον το graffiti και πολλές φορές ενέταξα δομικά στοιχεία του ανατρεπτικού του χαρακτήρα στην δουλειά μου. Βρίσκω την street art όμως όπως έχει διαμορφωθεί πλέον(με πιο εικαστικά στοιχεία) πολύ πιο ενδιαφέρουσα από το παραδοσιακό graffiti και έχω πάντα το νου μου για ενδιαφέρουσες δουλειές που δίνουν ζωή στο γκρίζο των πόλεων.

Όταν ήμουν τεταρτοετής στην Σχολή Καλών Τεχνών, δούλευα τον «Συλλέκτη», που ήταν ουσιαστικά η ιστορία ενός δολοφόνου. Στα πλαίσια αυτού του έργου, και στην λογική ότι οι δολοφόνοι ζουν δίπλα μας και ανάμεσά μας, είχα φτιάξει ένα μικρό αυτοκόλλητο του Συλλέκτη που κολλούσα σε όλη την Αθήνα με το σύνθημα «Ο Συλλέκτης ήταν και εδώ». Ομολογώ ότι το διασκέδασα αφάνταστα, αλλά δεν ξέρω αν θα το ξαναεπιχειρούσα δεδομένου ότι είναι άλλα τα «υλικά» που με γοητεύουν.

- Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον

Δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά. Και αν βρω χρόνο για ακόμη περισσότερη δουλειά θα είμαι ευτυχής.