Μετά από μία παρουσίαση έργων του στα 18 του χρόνια, την περίοδο 1920-1927 ταξίδεψε στην Ιταλία, τη Γερμανία και το Παρίσι, όπου παρέμεινε ως το 1925 και συνεργάστηκε με την εφημερίδα "Petit Parisien" δημοσιεύοντας σκίτσα. Μία αρρώστια τον ανάγκασε να διακόψει τη διαμονή του εκεί και να επισκεφθεί τη Μάλτα, όπου βρισκόταν εγκατεστημένη η οικογένειά του.
Στα 1927 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα, συνεχίζοντας, παράλληλα με τη ζωγραφική, να επιδίδεται στην εικονογράφηση εφημερίδων και περιοδικών. Παράλληλα, ενδιαφερόμενος και σε θεωρητικό επίπεδο για τα προβλήματα της τέχνης, δημοσίευσε το 1940 το δοκίμιο "Τέχνη και Εποχή" και τα άρθρα "Έρευνα και διδασκαλία", "Προβλήματα δημόσιας αισθητικής" και "Καλλιτεχνική αγορά" στο περιοδικό "Νεοελληνικά Γράμματα".
Σπίτια, π. 1930, Λάδι σε μουσαμά , 50 x 65 εκ., Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλ. ΣούτζουΤο 1922 ξεκίνησε την εκθεσιακή του δραστηριότητα με την οργάνωση ατομικής έκθεσης στο "Αυτοκρατορικόν". Ακολούθησαν άλλες ατομικές και συμμετοχές σε Πανελλήνιες (1938, Βραβείο ζωγραφικής) και ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων και της αντιακαδημαϊκής "Ομάδας Τέχνης", της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος, ενώ το 1934 υπήρξε ένας από τους εκπροσώπους της Ελλάδας στη Biennale της Βενετίας. Έφυγε από τη ζωή στις 19 Ιανουαρίου 1945. Μετά το θάνατό του οργανώθηκαν αναδρομικές παρουσιάσεις του έργου του στον "Παρνασσό" το 1957, στη γκαλερί Άστορ το 1973 και στη γκαλερί Dada το 1987.
Άνθρωπος ανήσυχος και ευαίσθητος, ακολούθησε και στο έργο του ένα αντιακαδημαϊκό πνεύμα, φιλοτεχνώντας με εξπρεσιονιστικό ύφος και ψυχογραφική διάθεση προσωπογραφίες, τοπία αλλά και θρησκευτικά θέματα. Στο ίδιο κλίμα κινείται και η γλυπτική του, που περιλαμβάνει κυρίως κεφάλια σε πηλό και γύψο.
Τη δυναμική πνευματική και καλλιτεχνική περίπτωση που εντοπίζουμε στο πρόσωπο του Βιτσώρη εξαίρουν τα παρακάτω αποσπάσματα από κείμενο του Ομότιμου Καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης κ. Στέλιου Λυδάκη σε κατάλογο έκθεσης των έργων του:
«Πρόκειται για μία απίστευτα ντελικάτη φυσιογνωμία με εξημμένη υπαρξιακή αγωνία, ανοιχτόκαρδη προς όλες εκείνες τις κατευθύνσεις, από τις οποίες περίμενε ανακούφιση και την εύρεση κάποιου νοήματος για την δικαιολόγηση της ίδιας του της ζωής.
Ο Βιτσώρης σκέπτεται και γι' αυτό υποφέρει, με το να υποφέρει δε συνειδητοποιεί την ύπαρξή του. Έτσι φτάνει στο να μην ανέχεται οποιαδήποτε δέσμευση ή περιορισμό. Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι φοιτά στην Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών μόνο για μία βδομάδα, ανίκανος ουσιαστικά να υποστεί την χειραγώγηση μιας τρομερά μονοκόματης και σχηματοποιημένης παίδευσης».
«Ο Βιτσώρης είναι μια ανθρώπινη προπάντων περίπτωση χωρίς τον στενό περιορισμό της τοπικής απόχρωσης. Το έργο του, που είναι ακατανόητο χωρίς την πνευματική ατμόσφαιρα, χωρίς την εποχή μέσα στην οποία διαμορφώνεται, μπορεί να κατανοηθεί άνετα χωρίς τον φυσικό χώρο».
Βιβλιογραφία:
- Λυδάκης Στ., Μίμης Βιτσώρης 1902-1945.
Προσωπογραφία της αδερφής του ζωγράφου Μαίρης Βιτσώρη, 1933, Λάδι σε μουσαμά, 63x49 εκ., Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας
Ο ζωγράφος Μίμης Βιτσώρης γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1902 στη Θεσσαλονίκη. Μετά το θάνατο του πατέρα του, το 1911, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα και το 1919 γράφτηκε στο Σχολείον των Τεχνών, το οποίο όμως εγκατέλειψε πολύ γρήγορα γιατί διαφωνούσε με το ακαδημαϊκό σύστημα διδασκαλίας.
Μαρία Μποϊλέ
Είμαι υποψήφια διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης στο ΑΠΘ και υπότροφος του ΙΚΥ. Αποφοίτησα από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, ενώ στο πλαίσιο του Προγράμματος Erasmus τμήμα των σπουδών μου ολοκληρώθηκε στο Università Cattolica del Sacro Cuore του Μιλάνου. Είμαι κάτοχος του Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στο γνωστικό αντικείμενο Ιστορίας της Τέχνης του ΑΠΘ και του ΜΔΕ Διοίκησης Πολιτισμικών Μονάδων του ΕΑΠ.