Το 1955 συμμετείχε στην 3η ισπανοαμερικανική Μπιεννάλε τέχνης στη Βαρκελώνη και στην έκθεση Τρείς Έλληνες ζωγράφοι στην Ισπανία που έλαβε χώρα στην γκαλερί Toison της Μαδρίτης. Την άνοιξη του 1957 πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Ισπανία, στην Αίθουσα της Γενικής Διευθύνσεως Καλών Τεχνών, η οποία απέσπασε θετικές κριτικές.

Το έργο του είναι επηρεασμένο, όπως είχε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, τόσο από τους μεγάλους δασκάλους της ισπανικής παράδοσης (Θεοτοκόπουλο, Βελάσκεθ, Γκόγια), όσο και από τα ριζοσπαστικά κινήματα και τους πρωτοπόρους καλλιτέχνες της σύγχρονης ισπανικής τέχνης («Ομάδα El Paso», «Ομάδα Dau al Set» κ.ά.). Τα έργα της πρώτης περιόδου κινούνται κυρίως στο πλαίσιο της παραστατικής ζωγραφικής με έντονο το συμβολικό στοιχείο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60 παρατηρείται μια ριζική αλλαγή στο έργο του Περδικίδη καθώς στράφηκε προς τον εξπρεσιονισμό. Για τη δημιουργία των έργων της περιόδου αυτής χρησιμοποίησε διάφορα υλικά, π.χ. γάζες, χαρτόνια, κουρελιασμένα ή καμένα κομμάτια υφάσματος κτλ. Η χρωματική του παλέτα περιορίζεται κυρίως στο μαύρο και το κόκκινο χρώμα δίνοντας ένα δραματικό και συναισθηματικό χαρακτήρα ενώ σε πολλά έργα είναι έντονο το χειρονομιακό στοιχείο. Την ίδια περίοδο δημιούργησε και μία ενότητα έργων με θέματα εμπνευσμένα από την ελληνική μυθολογία. Το 1961 του απονεμήθηκε το αργυρό μετάλλιο στον Διεθνή Διαγωνισμό Αφηρημένης Τέχνης που διοργάνωσε η γκαλερί Kasper στη Λωζάννη.

Από το 1967 δημιούργησε έργα στο πλαίσιο του κριτικού ρεαλισμού επηρεασμένος από την πολιτική πραγματικότητα στην Ισπανία, κυρίως κατά τα τελευταία χρόνια του διδακτορικού καθεστώτος του Φράνκο, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Με συναισθηματικά αποστασιοποιημένο βλέμμα, κριτικάρει ως χρονικογράφος τη βία, την εξορία, τη φυλάκιση, την πείνα, τη δυστυχία, τον θάνατο. Επιπλέον, κατευθύνει τον θεατή στις αντικειμενικές εικόνες με τη χρήση γεωμετρικών σχημάτων που προσθέτουν μια αντι-ρεαλιστική νότα στους πίνακες. Χρησιμοποίησε την τέχνη της διαμαρτυρίας (τέχνη ρεπορτάζ) καταθέτοντας το δικό του σχόλιο πάνω στην κοινωνική και πολιτική αδικία. Το 1975 συνεργάστηκε με τον Γιάννη Ρίτσο για την εικαστική απόδοση της Ρωμιοσύνης. Το 1977 πραγματοποίησε την ατομική έκθεση Σύμβολα και μηνύματα στην αίθουσα τέχνης Δεσμός.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 και έως τον θάνατό του παρατηρήθηκε μια στροφή προς τις γεωμετρικές αρχές του κονστρουκτιβισμού. Χρησιμοποίησε διάφορα μέσα και τεχνικές από τις προηγούμενες φάσεις της δουλειάς του (κολάζ, καψίματα, επιζωγραφίσεις, χαράγματα κτλ) και συχνά τα έργα της τελευταίας αυτής περιόδου θυμίζουν παλίμψηστα.

Το 1985, μετά το θάνατο της συζύγου του, επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 2002 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκθέσει έργα του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τόσο στην Ισπανία και στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, ενώ έλαβε μέρος στην Μπιεννάλε Σάο Πάολο το 1960 και στην Μπιεννάλε της Βενετίας το 1964 και 1966. Πέθανε το 1989 στην Αθήνα.

Βιβλιογραφία:

- Τα χρόνια της αμφισβήτησης. Η τέχνη του '70 στην Ελλάδα, επιμ. Μπία Παπαδοπούλου, Κατάλογος έκθεσης, ΕΜΣΤ 15.12.2005-7.5.20006.

- Επίσημο site της Εθνικής Πινακοθήκης: http://www.nationalgallery.gr