Μια τέτοια μορφή τέχνης με στόχο την αφύπνιση εξασκεί και ο Lee Jeffries με εργαλείο τη φωτογραφική του μηχανή. Ο Lee Jeffries απεικονίζει με το φακό του πορτραίτα κοντινά των διάφορων εθελοντών που συνάντα αιχμαλωτίζοντας την έκφραση του συναισθήματος αυτών που συχνά είναι αόρατοι από τους πολλούς. Ακούει τις ιστορίες τους και μιλάει μαζί τους κι αντί να κοιτάζει την κερδοφορία από ένα τόσο ευάλωτο κομμάτι του πληθυσμού (αφού δωρίζει συνέχεια την αμοιβή του από τους διάφορους διαγωνισμους που κερδίζει σε οργανισμούς για τη στήριξη των άστέγων) μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα ζήτημα που επιλεκτικά πολλές φορές αγνοούμε. Ο ίδιος λέει «Δε μπορώ να αλλάξω τις ζωές αυτών των ανθρώπων, δε μπορώ να κουνήσω ένα μαγικό ραβδάκι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορώ να βγάλω μια φωτογραφία τους, να δείξω στον κόσμο ότι υπάρχουν και να τους φέρω στο προσκήνιο».
«Η Τέχνη δεν είναι δημιουργία χωρίς σκοπό, αλλά δύναμη που εξυπηρετεί την ανάπτυξη και την ευαισθητοποίηση της ανθρώπινης ψυχής». Wassily Kandinsky
Λέει ο Conran για το φωτογράφο: «Aν θα συγχωρήσετε την ικανοποίηση, τον ενθουσιασμό μου αυτή η δουλειά δεν είναι φωτορεπορτάζ. Δεν είναι πορτραίτο. Είναι αν θέλετε θρησκευτική ή πνευματική εικονογραφία. Είναι κάτι πιο δυνατό. Ο Jeffries έδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους κάτι περισσότερο από την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Τους έδωσε ένα φως στα μάτια που δείχνει μεγαλείο, μια υπέρβαση μια ακτίνα φωτός στους κήπους της Εδεμ θα μπουρούσαμε να πούμε. Η καθαρότητα στο βλέμμα τους προκαλεί δέος όταν την αντικρύζεις λες και ο ίδιος ο Θεός είναι κρυμμένος κάπου εκεί. Έκανε αυτούς τους ανθρώπους κάτι πολύ περισσότερο από φτωχούς, γερασμένους άστεγους που νωχελικά απλώνουν το χέρι να δεχτούν ό,τι ένας τυχαίος και συμπονετικός πολίτης θελήσει να τους προσφέρει. Τους έλουσε με φως και όχι με σκοτάδι. Ακόμα και από τα μάτια του τυφλού χύνεται φως. Νομίζω ότι ο Jeffries θέλησε με την τέχνη του να τιμήσει αυτούς τους ανθρώπους, όχι να προκαλέσει τον οίκτο. Και τους τιμά δίνοντας στη μορφή τους μια υψηλότερη έννοια. Σηματοδοτόντας τους πνευματικά με το δικό του τρόπο τους εμποτίζει με την εικονική ψυχή της ανθρωπότητας. Νομίζω ότι σε κάποιο τουλάχιστον βαθμό αυτό είναι που προσπαθούσε να κάνει.»
Η Ιστορία έχει δείξει πολλές φορές την αναγκαιότητα των διαφόρων κοινωνικών συνόλων να εκφραστούν και να "αγκαλιαστούν", σε άσχημες χρονικές περιόδους. " Το θέμα είναι .. εμείς τι κάνουμε;
