Las Meninas, 1976 Λάδι σε μουσαμά , 175 x 182 εκ., Εθνική ΠινακοθήκηΗ έντονα κοινωνικοποιημένη αυτή ομάδα επιδίωκε να σχολιάσει και να κριτικάρει τις νέες κοινωνικές δομές της ελληνικής κοινωνίας. Η εικαστική τους γλώσσα περιελάμβανε εικόνες από ντοκουμέντα, αποσπάσματα από τα ΜΜΕ και το χώρο της διαφήμισης επιχειρώντας μια ουσιαστική κριτική παρέμβαση. Το 1972, ο Κατζουράκης εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο. Μεταξύ 1974 και 1976 σπούδασε χαρακτική και μεταξοτυπία στο St. Martins School of Art και στο Croydon School of Art. Το 1976 παρακολούθησε μαθήματα στο London Film School, ενώ την ίδια χρονιά παρουσίασε δείγματα της δουλειάς του στη Serpentine Gallery στο Λονδίνο με τη βοήθεια του Eduardo Paolozzi (Pop Art). Κατά την αραμονή του στην Αγγλία τον απασχόλησε η ελληνικότητα και μελέτησε το έργο του Θεόφιλου, του Τσαρούχη και του Κόντογλου.
Το έργο του πραγματεύεται την ιστορία της τέχνης και τη συνδέει με μνήμες από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και κοινωνική πραγματικότητα. Η ζωγραφική του είναι ανθρωποκεντρική. Τον απασχολεί ο άνθρωπος, η σχέση των δύο φύλων, η ιδιωτική και κοινωνική ζωή. Το έργο του έχει μια σκηνογραφική διάταξη με έντονες επιρροές από τις μορφές του Τσαρούχη και το chiaroscuro του Caravaggio. Η δουλειά του εντάσσεται στον κριτικό ρεαλισμό με θέματα κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα.
Υπόκλιση, 1996-7Το 1979, ο Κατζουράκης αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στην Biennale του Παρισιού. Το 1981-82 πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση στη Δημοτική Γκαλερί του Νότιγχαμ στην Αγγλία και συμμετείχε στα Europalia '82 στην Αμβέρσα. Το 1984 παρουσίασε τη δουλειά του στην γκαλερί Alzaia της Ρώμης. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Εκείνη την περίοδο δούλεψε τις δύο ενότητες έργων Νυχτερινά και Ιστορίες με σιδηροδρομικούς σταθμούς. Τα Νυχτερινά είναι τοπία, με έντονη τη γυναικεία παρουσία, έργα γεμάτα ερωτισμό και ρομαντισμό.
Η σειρά των ιστοριών στους σιδηροδρομικούς σταθμούς παρουσιάζει σκηνές από τη θλιβερή και σκληρή κοινωνική πραγματικότητα. Η θεματική ενότητα των σιδηροδρομικών σταθμών άνοιξε το δρόμο στον Κατζουράκη για νέες ενότητες έργων με μια κοινή θεματική. Στις ενότητες Τέμπλο, Προσωπογραφία, Ιερά Οδός και, πιο πρόσφατα, Ο δρόμος προς τη Δύση, ο καλλιτέχνης πραγματεύεται το θέμα των «ξένων» και των προσφύγων στη χώρα μας.
Το 1955 ίδρυσε την «Ομάδα Τέχνης» με την οποία δούλεψε συστηματικά πάνω στις σχέσεις της ζωγραφικής με το θέατρο, τη μουσική, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο. Από το 1988 μέχρι σήμερα συνεργάστηκε με τον Γ. Λαζάνη και έκανε τα σκηνικά για τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης. Έχει σκηνογραφήσει το Προξενιό της Άννας του Π. Βούλγαρη και έχει σχεδιάσει τα κουστούμια στις Μέρες του '36 του Θ. Αγγελόπουλου.
Το 2003, η πρώτη του εικαστική ταινία, Ο δρόμος προς τη Δύση, κέρδισε το Α΄κρατικό Βραβείο καλύτερου ντοκυμαντέρ καθώς και το διεθνές βραβείο κριτικών FIPRESCI. Η ταινία ταξίδεψε στο μεγαλύτερο φεστιβάλ, ενώ η ταινία του Γλυκιά μνήμη (2005) συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ. Τον ίδιο χρόνο εξελέγη καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Το 2013, αναδρομική έκθεση των έργων του παρουσιάζεται στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς.
Βιβλιογραφία:
- Τα χρόνια της αμφισβήτησης. Η τέχνη του '70 στην Ελλάδα, επιμ. Μπία Παπαδοπούλου, Κατάλογος έκθεσης, ΕΜΣΤ 15.12.2005-7.5.2006.
Μάθημα ανατομίας, 1968
