Κοπέλλα με πλισέ φούστα, 1990, Λάδι σε μουσαμά , 110 x 130 εκ., Εθνική ΠινακοθήκηΟ Γιώργος Ρόρρης γεννήθηκε στον Κοσμά Κυνουρίας το 1963. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (1982-1987) με δασκάλους τον Π. Τέτση και Γ. Βαλαβανίδη. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφίες (από το Ιδρυμα Β. και Ε. Γουλανδρή και από το Ιδρυμα Αδελφών Μπάκαλα) στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts του Παρισιού (1988-1991) με δάσκαλο τον L. Cremonini. Συνεργάστηκε με το Κέντρο Γραμμάτων και Τεχνών Άποψη (1996 – 2002) και συνεργάζεται με την Ομάδα Τέχνης Σημείο διδάσκοντας ζωγραφική (2002 έως σήμερα).

Από το 1988 παρουσιάζει ατομικές του εκθέσεις ("Μέδουσα" 1988, 1993, "Μέδουσα + 1" 1993), ενώ έχει λάβει μέρος και σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.  Το 2001 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο για «Νέο Ζωγράφο κάτω των 40 ετών». To 2006 του απενεμήθη τιμητική διάκριση για το έργο του από το Κοινωφελές Ιδρυμα «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης». Έργα του βρίσκονται σε σημαντικές δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

Η εικαστική δημιουργία του Ρόρρη θα μπορούσε να χωριστεί σε πέντε διακριτές ενότητες-περιόδους, όπως αυτές προκύπτουν και μέσα από τη χρονολογία των ατομικών εκθέσεων του ζωγράφου^1. Το έργο του ξεκινά από την πρώτη περίοδο στη Σχολή Καλών Τεχνών, 1985-1988, στην οποία ανήκουν μεταξύ άλλων τα «Σπουδή στην Καλών Τεχνών», «Αυτοπροσωπογραφία», «Ιωάννα», «Δυο γυναίκες», «Γυμνή γυναίκα μπροστά στον καθρέφτη».

Μετέπειτα, μεταξύ 1989-1992, μεταφέρεται στο Παρίσι, όπου απεικονίζει μέσα από οκτώ διαφορετικά δωμάτια-εκδοχές τον προσωπικό του χώρο, το atelier του. Για τη συγκεκριμένη περίοδο, ο Ρόρρης έχει πει πως «ήταν χρονιές περίεργες με πολλαπλά ερεθίσματα. Ερεθίσματα μιας άλλης πόλης, μιας άλλης χώρας, μιας άλλης γλώσσας, άλλων ανθρώπων, άλλου τρόπου ζωής». Εδώ ανήκουν τα ζωγραφισμένα σε τόνους του κίτρινου, του γαλάζιου και του λευκού, Κουζίνα, Σάλα, Κρεμάστρες, Πλάτη της Καρέκλας, Ρόζ Καναπές κ.ά.

Σπουδή για το "Κοτετσόσυρμα", 1992, Λάδι σε μουσαμά , 160 x 140 εκ., Εθνική ΠινακοθήκηΗ τρίτη περίοδος τον βρίσκει ξανά στην Αθήνα και, σε αντίθεση με το έργο του Παρισιού, τώρα καταπιάνεται με την απεικόνιση του αστικού τοπίου από το οποίο εξαιρεί την ανθρώπινη μορφή. Χαρακτηριστικά έργα της περιόδου αποτελούν τα, "Σπουδή για το Κοτετσόσυρμα", «Κοτετσόσυρμα (κήπος στο σπίτι του Αργύριου Κανάκη)», «Υπαίθριο πλυσταριό», «Πρωί μεταξύ 8 και 12», «Μικρός Πυλώνας», «Άσπρος τοίχος», «Λόφος Αιγάλεω», «Οδός Λιοσίων», «Εργοτάξιο» κ.ά.

Κατά την επόμενη περίοδο παρατηρείται μία εκ νέου μετατόπιση στον εσωτερικό χώρο, στο προσωπικό δωμάτιο στο οποίο φιλοξενούνται μορφές απλών καθημερινών ανθρώπων μέσα από πορτρέτα-μονογραφίες των προσώπων και των σωμάτων τους. Την τελευταία περίοδο ο καλλιτέχνης απεικονίζει μία σειρά από γυμνά γυναικεία σώματα. Σε αυτά η αναζήτηση της ατομικής ταυτότητας φαίνεται να συνδυάζεται με το σώμα ως επιθυμία και τον ερωτισμό του γυναικείου σώματος. Στο πλαίσιο αυτό, η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα παρατηρεί ότι «ο Ρόρρης είναι εκείνο το είδος ζωγράφου υπό εξαφάνιση. Ένας γεννημένος ζωγράφος της μορφής». Και πράγματι σε αυτή την ενότητα, ζωγραφίζει σχεδόν κατ΄αποκλειστικότητα την ανθρώπινη μορφή μέσα στον χώρο σε έργα όπως «Η Αντωνία Πρίφτη ποζάρει», «Ίρις Κρητικού με κίτρινα παπούτσια», «Κρίστη Βλοχαϊτοπούλου με κόκκινο σακάκι», «Αύγουστος-Σεπτέμβριος» κ.ά.

Αν δούμε συνολικά το έργο του, θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μία δημιουργία που κινείται στο πλαίσιο του ρεαλισμού. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρει σχετικά με αυτό σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ειρήνη Βενιεράκη ότι «ενώ μ' αρέσει η λέξη και μ' αρέσει ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος ακούγοντας τη λέξη ρεαλισμός, εντούτοις δεν μπορώ να δεχτώ τον όρο, γιατί προσδιορίζει απολύτως ένα κομμάτι της τέχνης του 19ου αιώνα. Παλαιότερα θα το δεχόμουνα, πλέον όμως θα ήθελα να γίνει σεβάστο ότι τα δικά μου έργα δεν τα χαρακτηρίζει κάποιου είδους κοινωνικός προβληματισμός. Δε σημαίνει ότι δε χαρακτηρίζει κι εμένα, αλλά δεν μπορώ να μεταφέρω τους προβληματισμούς τους κοινωνικούς ή τους πολιτικούς που αφορούν εμένα σ' αυτό που κάνω. Δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Δεν μπορώ. Θα λέγαμε λοιπόν, μάλλον εγώ θα έλεγα, ότι είναι έργα που τα χαρακτηρίζει μία προσπάθεια εκμάθησης ενός είδους ζωγραφικής γλώσσας, η οποία αποτελεί κατά κάποιον τρόπο εργαλείο για συνομιλία με το παρελθόν αυτής της τέχνης. Εγώ βρήκα αυτόν τον τρόπο εκμάθησης αυτής της γλώσσας. Να στέκομαι μπροστά στα πράγματα και να προσπαθώ να ζωγραφίζω αυτό που βλέπω κάθε φορά αναλόγως τις δυνατότητες που έχω εκείνη τη φορά».

 Άνδρας σε εσωτερικό [Προσωπογραφία Π.Κ.], 1998 Λάδι σε μουσαμά , 170 x 150 εκ., Εθνική Πινακοθήκη

¹ 1985-1988, 1989-1192 – έκθεση το 1993 στην Γκαλερί Μέδουσα και Γκαλερί Μέδουσα +1, 1993-1996 – έκθεση το 1996 στην Γκαλερί Flak στο Παρίσι, 1997-2001 και έκθεση το 2000 στην Γκαλερί Μέδουσα, 2002-2004 – έκθεση το 2004 στην Γκαλερί Μέδουσα.

Βιβλιογραφία

- Βενιεράκη, Ειρήνη (2009), Τέχνη και πολιτική: οι μεταμορφώσεις του ρεαλισμού μέσα από το έργο του Χρήστου Μποκόρου, της Βάνας Ξένου, του Γιώργου Ρόρρη και του Εδουάρδου Σακαγιάν, διδακτορική διατριβή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ).