Για να στοιχειοθετηθεί επαρκέστερα ο παραπάνω προβληματισμός, παραθέτω ενδεικτικά ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο του Τσαούση Δ. Γ. «Η κοινωνία του ανθρώπου» (Gutenberg, 1999), στο οποίο ο συγγραφέας πραγματεύεται τη σχέση της τέχνης (και δη του λόγου) με αυτή της επιστήμης (και εν προκειμένω της κοινωνιολογίας):  
«Ο επιστήμονας και ο καλλιτέχνης διεισδύουν στην πραγματικότητα, διαπερνούν το εξωτερικό της κέλυφος, για να δουν τα πράγματα τέτοια που "είναι", όχι μόνο τέτοια που φαίνονται σε πρώτη όψη. Όμως το κάνουν αυτό με διαφορετικό ο καθένας τρόπο και διαφορετικά μέσα?Ο επιστημονικός λόγος είναι άμεσος και μονοδιάστατος. Προσεγγίζει την πραγματικότητα αναλυτικά. Όταν προσπαθεί να ανασυνθέσει την πραγματικότητα στην πολλαπλότητά της, αυτό το κάνει με ?συστοιχίες? λόγων, με παράλληλες, επάλληλες ή συγκλίνουσες, αλλά πάντοτε με πολλαπλές ευθύγραμμες αναφορές. Ο λόγος της τέχνης είναι όμως έμμεσος και πολυσήμαντος. Είναι λόγος συνθετικός. Όχι με την έννοια ότι συνθέτει τα πολλά σε ένα, αλλά με την έννοια ότι αποκαλύπτει τα πράγματα στην καθολικότητά τους, στη μη ? αναλυμένη μορφή τους.

Εκτός από την αλληλεπίδραση της επιστήμης ή της τέχνης με την πραγματικότητα, η οποία αναφέρεται εξαρχής στο παραπάνω παράθεμα, ο συγγραφέας επικεντρώνεται στη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί ο επιστήμονας ή ο καλλιτέχνης για να διεισδύσει στην ίδια την πραγματικότητα. Ειδικότερα επισημαίνεται ο αναλυτικός τρόπος με τον οποίο η επιστήμη προσεγγίζει την πραγματικότητα, εν αντιθέσει προς την τέχνη, η οποία αντικρίζει την πραγματικότητα συνθετικά. Ο έμμεσος τρόπος θέασης της πραγματικότητας από τον εκάστοτε καλλιτέχνη αποκαλύπτει την καθολική διάσταση των πραγμάτων και όχι τις πολυσύνθετες και πολυεπίπεδες σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ αυτών. Τα μέσα που μεταχειρίζεται ο καλλιτέχνης για να επιτύχει αυτού του τύπου την προσέγγιση είναι η συνδρομή του βιώματος και των αισθημάτων και όχι η ορθή λογική που βλέπει μόνο ευθύγραμμους συσχετισμούς και αναλυτικές αναφορές.

Το ενδιαφέρον στοιχείο που εντοπίσαμε στο παραπάνω κείμενο είναι ότι η τέχνη συμβάλλει στο επιστημονικό έργο, ιδίως στο έργο της κοινωνιολογίας, καθώς υποδεικνύει στον επιστήμονα όψεις της πραγματικότητας, πιθανότατα μη ορατές σε εκείνον. Το γεγονός αυτό αναπτύσσει τη φαντασία του επιστήμονα, καθιστώντας το πνεύμα του διαρκώς ανήσυχο. Η θεματολογία του εικαστικού έργου, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ο καλλιτέχνης προσεγγίζει το θέμα του παρέχουν εναύσματα στο θεωρητικό επιστήμονα που ερευνά τις κοινωνικές συνθήκες και τα δίκτυα, ώστε να οξύνει τη ματιά του και να προβληματιστεί ή να επιχειρήσει να διερμηνεύσει ζητήματα με τα οποία δεν είχε καταπιαστεί στο παρελθόν.

Ο προβληματισμός που προκύπτει από τις απόψεις του κ. Τσαούση είναι κατά πόσον οι θεωρητικοί επιστήμονες αποδέχονται τη συνδρομή της τέχνης στον επιστημονικό χώρο. Είναι άραγε διατεθειμένοι οι επιστήμονες να επιχειρήσουν να συλλάβουν τον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες προσεγγίζουν την πραγματικότητα και εν συνεχεία να αντικρίσουν αυτήν με τα μάτια των καλλιτεχνών; Και ακόμη περισσότερο: Πόσοι από όλους εμάς εμπιστευόμαστε την οπτική των καλλιτεχνών και πόσοι των επιστημόνων έναντι της πραγματικότητας; Μήπως αρεσκόμαστε στην υιοθέτηση μιας αδιάφορης στάσης έναντι των έργων τέχνης, επικαλούμενοι ότι η τέχνη δεν είναι καταληπτή, σε αντίθεση με την επιστήμη, που στηρίζεται στον ορθό λόγο, τον οποίο- παραδόξως- κατανοούμε, ως νοήμονα όντα, όλοι μας;