Αναφέρομαι στον Δημήτρη Πικιώνη (1887-1968), τον οποίο «γνώρισα» διαβάζοντας τα Αυτοβιογραφικά του σημειώματα (κείμενο δημοσιευμένο πρώτη φορά στο περιοδικό «Ζυγός») και κατανόησα πληρέστερα όταν επισκέφθηκα την πρόσφατη αναδρομική έκθεση του έργου του στο Μουσείο Μπενάκη.
Η ζωγραφική του δημιουργία, σε αρκετά σημεία επηρεασμένη από τον C?zanne, αποτελείται από έργα εμπνευσμένα από τη φύση, από αναμνήσεις του από το Παρίσι, ενώ μπορεί να οργανωθεί περαιτέρω στις εξής ενότητες: «Αρχαία», «Βυζαντινά», «Της φαντασίας», «Λαϊκά». Ο Μπουζιάνης έγραψε χαρακτηριστικά γι? αυτόν: Πάντα, και η ομιλία του και η ζωγραφική του, είχαν κάτι που έμοιαζε με πειραματισμό. Ποτέ μια συνομιλία δεν έφτανε σε απόλυτο συμπέρασμα. Πάντα σταματούσε σ? ένα σημειό που απαιτούσε μια συνέχεια. Έμενε κάτι το αόριστο. Και ακριβώς αυτό το αόριστο, η ανάγκη της συνέχειας, κρατούσε το φιλικό μας δεσμό ζωντανό που όλο και βαθύτερος γινότανε».
Έργο σημαντικό, βραβευμένο μετά το θάνατό του στο εξωτερικό και αντικείμενο μελέτης σε κορυφαίες Αρχιτεκτονικές σχολές διεθνώς. Ο Πικιώνης με αυτό δίδαξε την ευαισθησία και το σεβασμό στο περιβάλλον. Η φύση στένεψε τον απλό άνθρωπο να βρει το θεμελιακό, το απαραίτητο, στη φυσική και πνευματική του ζωή. Γι' αυτό και η τέχνη, η έκφρασή τους, είναι αληθινή. Το αναγκαίο, το απαραίτητο, το νιώθεις σε κάθε πέτρα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Η κάμαρα της πόρτας και του παραθυριού, η κάμαρα κάτω από τη σκάλα, το χαγιάτι, η αυλή, το πηγάδι, έχουν την ποίηση που μόνο από την αλήθεια πηγάζει, συνήθιζε να λέει. Επιχειρεί μέσα από το έργο του να «χρησιμοποιήσει» στοιχεία της τοπικής αρχιτεκτονικής και να την εντάξει στην προσπάθεια δημιουργίας ενός νεοελληνικού μοντερνισμού.
Η αναγνώριση γι? αυτόν ήλθε από το εξωτερικό, όπου ανακηρύχθηκε πρόδρομος μιας νέας στοχαστικής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα, καθώς οι επίγονοί του, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τον προσπέρασαν ως ξεπερασμένο. Μία από αυτές, ο Μόραλης, ο οποίος απέδωσε με σαφήνεια την ουσία του έργου και της επιρροής αυτού του μοναδικού καλλιτέχνη στην ελληνική τέχνη: Ο Πικιώνης είναι ένας απ?τους λίγους Έλληνες που προσπάθησε να μας ξανασυνδέσει μ? εκείνες τις αξίες της ελληνικής παράδοσης που είναι κοινές σε όλους τους μεγάλους πολιτισμούς και στα γνήσια έργα της σύγχρονης τέχνης. Αρχιτέκτονας, είναι ένας στοχαστής που η αγάπη του για την ελληνική λαϊκή τέχνη ?γιατί σ?αυτήν ακριβώς βρίσκει τη ζωντανή συνέχιση μιας μεγάλης παράδοσης- δεν τον εμποδίζει να συλλαμβάνει με την ευαισθησία του και την ποιητική του διάθεση και να μας αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα που έχουν τα ανθρώπινα δημιουργήματα που έγιναν με πίστη και αγάπη. Η επίδραση του Δ. Πικιώνη στη σύγχρονη ελληνική τέχνη είναι σημαντική. Εκτός από τους μαθητές του που εμύησε στην τέχνη σαν καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής, εμείς οι άλλοι, ζωγράφοι και γλύπτες, τού οφείλουμε πολλά.
Βιβλιογραφία:
- Δημήτρης Πικιώνης 1887-1968, Κατάλογος έκθεσης, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2011.
