ΑυτοπροσωπογραφίαΤο 1959 μπήκε στο προκαταρκτικό τμήμα της ΑΣΚΤ με δάσκαλο τον Γ. Μαυροΐδη και το 1961 στο εργαστήριο του Γ. Μόραλη, ενώ ταυτόχρονα παρακολούθησε και μαθήματα σκηνογραφίας και διακοσμητικής στο εργαστήρι του Β. Βασιλειάδη. Παράλληλα με τις σπουδές του άρχισε να εργάζεται ως γελοιογράφος στα περιοδικά Ταχυδρόμος, Πανσπουδαστική, Η Γενιά μας, Ελληνική Αριστερά και στις εφημερίδες Δημοκρατική Αλλαγή, Ελεύθερος Λόγος κ.ά. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο γελοιογραφίας του περιοδικού Ελευθεροτυπία, ενώ το 1967 συμμετείχε στην 8η Πανελλήνιο Έκθεση στο Ζάππειο.
Τον Φεβρουάριο του 1968 ταξίδεψε στο Παρίσι και στη συνέχεια στην Αμερική, ενώ τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε διαδοχικά στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο εξωτερικό ήρθε σε επαφή με εφημερίδες και περιοδικά τόσο ξένα όσο και της ομογένειας (Ελληνικός Ταχυδρόμος, Ελληνοκαναδικό Βήμα, Ελεύθερη Πατρίδα, Ενότητα, Greek Report, Sunday Times, Le Monde, Der Spiegel, Punch κ.ά.). Το 1969 εξέδωσε στο Μόντρεαλ το γελιογραφικό άλμπουμ «Ο Τρελό και οι Άλλοι» με 100 σκίτσα που στρέφονται κατά της δικτατορίας. Τον Οκτώβριο του 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με την εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Αυγή, Γνώμη, Εξόρμηση και με το περιοδικό Ταχυδρόμος.
«Oμόνοια - Αναμονή I», λάδι σε μουσαμά, 150x120 εκ., 1997. Το 1984 εγκατέλειψε τη γελοιογραφία και αφοσιώθηκε στη ζωγραφική. Η ζωγραφική του Σκουλάκη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανθρωποκεντρική. Από τα πρώτα του έργα, στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, επικεντρώνεται στα ανθρώπινα πορτρέτα, ενώ εστιάζει την προσοχή του στη φόρμα, στον όγκο και το χρώμα. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει αναφέρει ότι οι πίνακες της περιόδου φανερώνουν τις επιδράσεις της μαθητείας του τόσο κοντά στον Γ. Μόραλη όσο και στον Σπ. Παπαλουκά.
Τα ανθρώπινα πορτρέτα συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν στο έργο του, ωστόσο από τα μέσα της ίδιας δεκαετίας, επηρεασμένος τόσο από τα προσωπικά του βιώματα και το χώρο της εργασίας του όσο και από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση και τα εικαστικά ρεύματα της εποχής, ο καλλιτέχνης διευρύνει τη θεματολογία του ζωγραφίζοντας απεργίες, διαδηλώσεις και πορτρέτα πολιτικών προσώπων και καθημερινών ανθρώπων του μόχθο, όπως ο ίδιος τους αποκαλεί. Οι αντιθέσεις των χρωμάτων και όγκων γίνονται πιο έντονες προσδίδοντας στα έργα –που τώρα κινούνται στον χώρο του κριτικού ρεαλισμού- μια διάσταση ντοκουμέντου.
Το Πορτρέτο του Άντυ Γουόρχολ, λάδι σε μουσαμά, 103x72 εκ.Μετά από ένα διάστημα αποχής από την καλλιτεχνική δραστηριότητα, ο Σκουλάκης επέστρεψε με μία ατομική έκθεση στο Καλλιτεχνικό και Πνευματικό Κέντρο Ώρα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄80 ζωγραφίζει πορτρέτα ανθρώπων –τόσο του δημόσιου χώρου όσο και του οικείου του περιβάλλοντος- μεγάλου μεγέθους, με έντονα ρεαλιστική διάθεση. Το 1989 πραγματοποίησε μία ατομική έκθεση αναδρομικού χαρακτήρα «Πρόσωπα στο φως» στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αγ. Παρασκευής, όπου παρουσιάστηκε μια επιλογή έργων από τη μέχρι τότε πορεία του. Την επόμενη χρονιά παρουσίασε ατομική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, την οποία αφιέρωσε στον Γιάννη Τσαρούχη, παρουσιάζοντας και πάλι μια σειρά πορτρέτων.
Το 1993 άρχισε μια σειρά ζωγραφικών έργων με θέμα τον υπόγειο σιδηρόδρομο, την οποία παρουσίασε το 1995 στην ατομική έκθεση «Υπόγεια διαδρομή» στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών και το 1997 στην έκθεση "Underground Journey" στην γκαλερί Wigmore Fine Art στο Λονδίνο. Το 2000 στην έκθεση «Ο τζόγος και ο μύθος των μορφών» που διοργανώθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων εξέθεσε μια σειρά έργων εμπνευσμένων από τα αριστουργήματα των μεγάλων μουσείων –από τους μεγάλους δασκάλους της Αναγέννησης μέχρι τον Πικάσο- καταθέτοντας το δικό του κριτικό σχόλιο για το κίνημα του μοντερνισμού.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως την περίοδο 1959-1984, παράλληλα με τη ζωγραφική και τη γελοιογραφία, ο Σκουλάκης ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και την εικονογράφηση, ενώ υπήρξε και καλλιτεχνικός συνεργάτης του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης και των εκδόσεων Θεμέλιο.
