Πολύ ενθαρρυντική υπήρξε εν μέσω οικονομικής καταιγίδας η είδηση για το «σπίτι του Οδυσσέα Ελύτη» που πρόκειται να δημιουργηθεί σε διώροφο κτήριο επί των οδών Διοσκούρων 4 και Πολυγνώτου 7 στην Πλάκα. Κάθε νέα είδηση που αφορά την δημιουργία ενός νέου πόλου πολιτισμού σε ξεχασμένες δυστυχώς γειτονιές της Αθήνας, το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι ελπίδα και προσμονή για το τελικό αποτέλεσμα. Το «Σπίτι του Ελύτη», που καμία σχέση δεν έχει με το πραγματικό σπίτι όπου διέμενε ο ποιητής, θα στεγαστεί σε ένα κτήριο που στην αρχική του μορφή περιελάμβανε δυο ανεξάρτητες κατοικίες και μέχρι πρότινος στέγαζε το Κέντρο Συντήρησης Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο είχε ρημάξει εξαιτίας του σεισμού του 1999.

 Για άλλη μια φορά το "ράβε-ξήλωνε" στην Δημόσια Διοίκηση επιβεβαιώθηκε. Αυτήν την φορά αποφασίστηκε το μέχρι πρότινος Υπουργείο Παιδείας-Θρησκευμάτων-Αθλητισμού και Πολιτισμού να σπάσει σε δυο κομμάτια, με το κομμάτι του Πολιτισμού να κερδίζει την αυτονομία του. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση νέου Υπουργού Πολιτισμού σηματοδοτεί μια νέα αρχή (την πολλοστή είναι αλήθεια τα τελευταία χρόνια) αυτού του δύσμοιρου όσο και "ευτελούς" για πολλούς Υπουργείου που ακόμη και σήμερα δεν έχει βρει την θέση που του αρμόζει στην Δημόσια Διοίκηση αλλά και στην καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών. Είναι όμως αυτό αρκετό; Η απάντηση κατα τη γνώμη μου είναι αρνητική.

Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλά έχουν γραφτεί και πολλά έχουν προβλεφθεί σχετικά με το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ με απόφαση της Κυβέρνησης πριν από λίγα 24ωρα. Και αυτό το ζήτημα, όπως και τα περισσότερα άλλωστε σε αυτήν την χώρα, αντιμετωπίστηκε με αρκετή δόση συναισθηματισμού και νοσταλγίας για το παλιό που χάνεται. Οι δημοσιογράφοι της δημόσιας τηλεόρασης επιδόθηκαν σε έναν μαραθώνιο επιχειρημάτων προκειμένου να πείσουν εαυτούς και τηλεθεατές ότι το (προσωρινό) κλείσιμο της ΕΡΤ θα ζημιώσει παρά θα ωφελήσει την ελληνική κοινωνία.

Νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύ λόγος για το τίποτα όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα έλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη. Επιστήμονες και αναλυτές, καθηγητές και ειδικοί, πολιτικοί και επιχειρηματίες, ο καθένας τους ξεχωριστά προτείνει και έναν διαφορετικό τρόπο για να καταφέρουμε να βγούμε από την μέγγενη της κρίσης και να επιτρέψουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

 Πολλοί θεωρητικοί πιστεύουν ότι τα πάντα στην πολιτική έχουν να κάνουν με την διαχείριση συμβόλων. Εγώ θα προσέθετα ότι τα ίδια τα σύμβολα είναι αυτά που υποδηλώνουν την ποιότητα ζωής, την ιεράρχηση προτεραιοτήτων αλλά και τις ανάγκες μιας κοινωνίας σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Εκτός του ότι τα σύμβολα φέρουν το βάρος της μεταφοράς της ιστορικής μνήμης από την μια γενιά στην άλλη, αρκετές φορές τα ίδια τα σύμβολα ταυτίζονται και με την παρακμή ενός πολιτισμού ή την αντικατάσταση του από έναν νέο, αρτιότερο ή ευτελέστερο...

 Σε ηλικία 81 ετών έφυγε από την ζωή ένας μεγάλος του ελληνικού Πολιτισμού, ο Λάζαρος Εφραίμογλου. Πέραν της εξαιρετικής επιχειρηματικής του πορείας, ο ίδιος επέδειξε ένα αξιοζήλευτο πολιτιστικό έργο με αποκορύφωμα την δημιουργία του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού το 1993, μαζί με την οικογένεια του. Το ΙΜΕ μέχρι και σήμερα παραμένει ένας κοινωφελής οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που στόχο έχει τη διάσωση και παρουσίαση, μέσω των νέων τεχνολογιών, της Ιστορίας και του Πολιτισμού του Ελληνισμού, εκτός και εντός Ελλάδας.