Πριν από λίγες ημέρες επανήλθε στο επικαιρότητα ένα δημόσιο debate που και στο παρελθόν είχε προκαλέσει. Ο Ανδρέας Ψυχάρης, πολιτευτής στην Α' Αθηνών και με ισχυρή πρόσβαση στα media (για ευνόητους λόγους), πρότεινε την μεταφορά εκτός του κέντρου της Αθήνας, της Βουλής, του πρωθυπουργικού Γραφείου και του υπουργείου Οικονομικών. (Φωτογραφία αριστερά: Η μεταφορά των εργασιών της Βουλής απο το κτίριο της Πλατείας Συντάγματος σε άλλο, σύγχρονο και "μοδέρνο" στο Ελληνικό, είναι μια απο τις...προοδευτικές προτάσεις υποψήφιων βουλευτών προκειμένου να δωθούν λύσεις για την κατάντια του Ιστορικού Κέντρου της Πόλης...)

Τον τελευταίο καιρό η χώρα μας είχε την ατυχία, μέσα σε ένα ζοφερό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, να βρεθεί αντιμέτωπη και με την κλοπή μέρους της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Η κλοπή 65 θησαυρών απο το Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας έφερε στην επιφάνεια την γενικότερη παραίτηση της Πολιτείας απο κάθε προσπάθεια για την ουσιαστική, έμπρακτη και αποτελεσματική προστασία του πολιτιστικού μας πλούτου. Του πλούτου εκείνου που πάντα στα λόγια τον σεβόμαστε και τον προβάλλουμε, στις πράξεις όμως τον υποτιμούμε και τον ξεχνάμε.

Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να περιγράψει για άλλη μια φορά την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά όσοι έχουμε την τύχη και την ατυχία να κατοικούμε και να εργαζόμαστε στην πόλη της Αθήνας. Είναι κυρίως για να συμπράξει με τις φωνές όσων τάσσονται υπέρ των άμεσων λύσεων, εκείνων δηλαδή που είναι απαραίτητες για να σωθούν τα κεκτημένα μιας ιστορικής πρωτεύουσας, ενός κέντρου Πολιτισμού που καθημερινά παρακμάζει, σβήνει, αργοπεθαίνει.

Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) συνιστά χαρακτηριστικό παράδειγμα Μουσείου που προσπαθεί μάταια να ολοκληρωθεί και που η κρατική κωλυσιεργία και η εμπεδωμένη πλέον προχειρότητα της ελληνικής πρακτικής διαχρονικά και με συνέπεια το εμποδίζουν. Πρόκειται για το Μουσείο εκείνο που ομολογουμένως λείπει απο τον μουσειολογικό χάρτη της Αθήνας και που επί μια σχεδόν δεκαετία ακούμε αλλά δεν βλέπουμε.

Πρόκειται για μια αναμφισβήτητα ιστορική οδό. Για έναν δρόμο 10 χιλιομέτρων ο οποίος σχεδιάστηκε από τους πρωτεργάτες της πολεοδομικής σχεδίασης της Αθήνας, Σταμάτη Κλεάνθη και Εδουάρδο Σάουμπερτ, προκειμένου να ενώσει την πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού κράτους με το επίνειο της, τον Πειραιά. Στην αρχή οι αρχιτέκτονες την είχαν φανταστεί σαν μια περίλαμπρη λεωφόρο γεμάτη μέγαρα και πάρκα, που θα προσέφεραν στον οποιονδήποτε κατευθυνόταν προς την πόλη ή το λιμάνι, την αίσθηση του μεγαλείου, της ιστορικής συνέχειας και του αισθητικού κύρους. Όμως, όπως όλα σχεδόν τα πράγματα σε αυτήν την πόλη αλλάζουν και επανασχεδιάζονται, έτσι και στην περίπτωση της Οδού Πειραιώς, τα επιβλητικά μέγαρα έδωσαν την θέση τους στην βιομηχανική ανάπτυξη και την υπερβολική αρκετές φορές οικιστική δόμηση. (Φωτογραφία αριστερά: Η Οδός Πειραιώς περιμένει την αισθητική και λειτουργική της αναβάθμιση.)

Η Πολιτιστική Διπλωματία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η άσκηση διπλωματίας δια μέσω του πολιτισμικού φορτίου που διαθέτει μια χώρα. Θα περίμενε κανείς οτι μια χώρα με πολιτιστικό υπόβαθρο χιλιετιών, με διαφορετικές και πολυσήμαντες φάσεις πολιτιστικής εξέλιξης, με έντονο το ιστορικό στοιχείο τόσο στους κατοίκους της όσο και στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι άλλοι λαοί, θα είχε ως πρωταρχικό της μέλημα την επικοινωνιακή της προώθηση (και καταπέκτασιν την επίτευξη των πολιτικών της) μέσα απο την πολιτιστική διπλωματία. Μια χώρα με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά θα μπορούσε να είναι χωρίς δεύτερη σκέψη η Ελλάδα. (Φωτογραφία: Ακαδημία Πλάτωνος σε μια απο τις ξεχασμένες γειτονιές της Αθήνας)