2 Οκτώβρη 2008

Πλησιάζουν τα γενέθλιά μου, θα κλείσω τα 34? Απίστευτο;

Χαλάσματα παντού σαν σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο, πέτρες, ξύλα, χώματα και μια ταλαίπωρη κίτρινη μπουλτόζα να συνεχίζει ακάθεκτη το θλιβερό και αποτρόπαιο έργο της, μουγκρίζοντας αχόρταγα κάτω από τον καυτό ήλιο εκείνου του μεσημεριού. Αυτή ήταν η τρομακτική εικόνα που αντίκρυσα κατά την επιστροφή μου στην αγαπημένη γειτονιά μετά από ένα σύντομο ταξίδι.

Πριν τρεις μήνες να κάποιος με ρωτούσε τι είναι το felting θα τον κοιτούσα με απορία. Εντέλως τυχαία μπήκε στη ζωή μου και οφείλω να ομολογήσω πως το λάτρεψα.

Μάρτιος του 2008. Εκείνη την εποχή, ήμουνα στο τελευταίο εξάμηνο της σχολής και παράλληλα συνεργαζόμουν με ένα διακοσμητή που είχε δικό του γραφείο. Το γραφείο, όπως είναι και λογικό, το είχαμε διακοσμήσει εμείς.

Η ιστορία ενός έργου, ενός κολάζ που προέκυψε μια μέρα μετά τη δουλειά μου...

Μόλις έχει τελειώσει το ραντεβού μας με τον υπεύθυνο του Fringe Festival και όλα είχαν πάει πρίμα. Η Ανδριανή προτείνει να συζητήσουμε στο χαλαρό και με έναν καφέ ανα χείρας την νέα πρόκληση που μας προέκυψε, η οποία δεν ήταν άλλη απο την ενεργή συμμετοχή του artspot.gr στο Athens Fringe Festival. Έπρεπε να σκεφτούμε κάτι πραγματικά πρωτότυπο το οποίο θα κάλυπτε απόλυτα την λογική του artspot.gr. Τί στα αλήθεια θα μπορούσε να είναι; Εγκατάσταση; Performance; Δεν είχαμε ιδέα...

H ιστορία ενός πορτραίτου αντί πέντε οριστικά χαμένων λεπτών...

Χειμώνας στη Βουδαπέστη, 2002. Τριτοετής φοιτητής αρχιτεκτονικής, με πολλά ερωτήματα και μία λανθάνουσα αίσθηση υπεροχής που περίμενε και αυτή ...τη δική της «εξεταστική». Είχα νοικιάσει ένα ψηλοτάβανο διαμέρισμα στη μεριά της Βούδας και συγκατοικούσα με δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα. Το σπίτι είχε αρκετά δωμάτια, μεγάλα παράθυρα και έναν ψηλό σπιτονοικοκύρη που μύριζε μπύρα, τον Zsille Zoltan.

Η έμπνευση και η σύλληψη μίας ιδέας μπορεί να προέρχεται κάποιες φορές από εξωγενείς παράγοντες και άλλοτε από προσωπικές σκέψεις και εσωτερικές ανησυχίες που οδηγούν το χέρι του καλλιτέχνη και παίρνουν σάρκα και οστά με την μορφή του ζωγραφικού πίνακα δίνοντας το τελικό στίγμα στην δημιουργία. Ο συγκεκριμένος πίνακας φέρει τον τίτλο «ΔΙΝΗ» και αποτελεί τον επίλογο, το "κύκνειο άσμα" της θεματικής ενότητας «ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΙ» που πραγματεύεται την στάση του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στα αδιέξοδα διλήμματα, τους προβληματισμούς του για τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις επιλογές ζωής και τέλος για τις προκλήσεις στις οποίες καλείται να πάρει θέση...

Η ιστορία αυτού του έργου συμπίπτει με την ιστορία της ενότητας στην οποία ανήκει. Τίτλος του έργου ''AIRSPACE 00''. Με αυτο το έργο περιγράφω ότι εχω βιώσει μέχρι τώρα, στο σύντομο πέρασμα από το ...''our space''.

Tα τελευταία χρόνια με "βασανίζει" η εικονική πλευρά της πραγματικότητας που όλοι, λίγο ή πολύ, βιώνουμε. Συναναστρεφόμενη με διαφόρων ειδών ανθρώπους δεν ήταν λίγες οι φορές που παρατήρησα εικονικές σχέσεις, συναλλαγές και συμπεριφορές να συμπληρώνουν, ή ακόμα χειρότερα, να υποκαθιστούν τις πραγματικές.

Εκείνη την περίοδο προετοιμαζόμουν για μία έκθεση, με τίτλο ''η μουσική''. Ήταν η πρώτη μου έκθεση!!! Μόλις λίγους μήνες είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι με το papier mache και ελάχιστοι γνώριζαν τι ετοιμάζω..

.

Figure_2007, Κ.Ρουμπέκα Ακρυλικά σε μουσαμά

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα τελάρο... το οποίο τελαρώθηκε και προετοιμάστηκε για να πάρει μορφή.Θα είχε τελειώσει πιο γρήγορα, αλλά μονίμως γινόταν κάτι και έμενε στη μέση....
Αφού λοιπόν έχω ξεκινήσει όλες τις διαδικασίες και είμαι έτοιμη για να ζωγραφίσω πια, με παίρνει μια φίλη να πάμε για καφέ. Στο τρένο που ήμουν για να πάω στο ραντεβού, μπήκε μια μάνα με την κορούλα της. Το κοριτσάκι θα ήταν 10 χρονών το πολύ. Η μάνα το τραβούσε από το χέρι και εκείνο έκλαιγε τόσο σπαρακτικά, που το λυπόσουνα.

«Εωθινή αύρα»
Ακρυλικό σε καμβά (100x70cm)
Ειρήνη Σπυριδάκη, 2006

Η ώρα 8π.μ. Αυθαίρετα πριν λίγα λεπτά το ξυπνητήρι αποφάσισε να διακόψει τον ύπνο μου, τη στιγμή μάλιστα που είχα στα χέρια μου το πολυπόθητο εισιτήριο για το ονειρικό ταξίδι. «Πετάτε;», είχε μόλις προφθάσει να με ρωτήσει η κοπέλα με την πολύχρωμη στολή. «Γι' αυτό ζω», είχα μόλις προφθάσει να της απαντήσω εγώ.