Στο μεταξύ, οι συχνές επισκέψεις του στο Λούβρο ωρίμασαν την απόφασή του να εγγραφεί στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου στο Ατελιέ Γκλερ, γνώρισε τους Μονέ, Σισλέ και Μπαζίλ. Μαζί τους και με τους Πισσαρρό, Γκιγιωμέν, Σεζάν της Ελβετικής Ακαδημίας συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό για τον Μανέ, που η ζωγραφική του τότε ήταν αντικείμενο χλεύης και αποδοκιμασίας και για τους ζωγράφους της Μπαρμπιζόν, με τους οποίους ζωγράφισε au plein air στο δάσος του Φονταινεμπλώ. Τα έργα του αυτής της περιόδου, «Μαούνες στον Σηκουάνα», 1869, στο Παρίσι – Λούβρο, αποκαλύπτουν εξ άλλου την προσεχτική μελέτη του Κουρμπέ και του Κορό.

Το πρόγευμα των βαρκάρηδων, 1880-1881Έπειτα από πολλές αρνήσεις να δεχτούν έργα του στο Σαλόν, κατόρθωσε το 1868 να γίνει δεκτός ο πίνακάς του «Η Λίζα με την ομπρέλα». Από τότε και έως το 1882, όταν έλαβε μέρος με 25 έργα στην έκθεση ιμπρεσιονιστών, η παραγωγή του παρουσιάζει δύο διαφορετικούς τρόπους εκφράσεως που μερικές φορές εμφανίζονται στον ίδιο πίνακα. Στα τοπία και στις σκηνές au plein air, «Πρόγευμα με τους βαρκάρηδες», 1881, οι παλμικές κινήσεις του φωτός, το χρωματικό σπιθοβόλημα, οι γρήγορες και ελαφρές πινελιές πλημμυρίζουν και δίνουν έξαρση στα θέματά του.

Η κούνια, 1876Ο Ρενουάρ ήταν μαθητής του ακαδημαϊκού ζωγράφου Γκλερ. Απορρίπτοντας τις αντιλήψεις και την ατμόσφαιρα του εργαστηρίου του δασκάλου του, τον εγκατέλειψε για να εγκατασταθεί στο Σαγή, στην άκρη του δάσους του Φονταινεμπλώ και να ζωγραφίσει σε άμεση επαφή με τη φύση. Έλεγε στους φίλους του και το απέδειξε με την κάθε πινελιά του, που ήταν μια χαρούμενη έξαρση της φύσεως, της ζωής και του χρώματος, πως ήθελε να ζωγραφίσει τη γη, τον παράδεισο των θεών. «Η κούνια», 1876, θεωρείται ένα θεμελιώδες έργο της ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής. Απεικονίζει μια νέα που λικνίζεται ανέμελα εμπρός στους φίλους της. Ο καλλιτέχνης μελετά τις συνέπειες των παιχνιδιών του φωτός και της σκιάς, που το φύλλωμα των δέντρων αφήνει να αποτυπωθούν στη γυναικεία μορφή.

Το κορίτσι με το ποτιστήρι, 1876Ο εξαίρετος πίνακας «Το κορίτσι με το ποτιστήρι», 1876, παρουσιάζει ένα κοριτσάκι, που έχει σταθεί ανάμεσα στις πράσινες πελούζες ενός κήπου, στολισμένες με ρόδα και βιολέτες. Με το κεντητό του φόρεμα και τα ζωηρά μάτια τονισμένα από το ξανθορόδινο των μαλλιών και του προσώπου, αισθανόμαστε το είδος εκείνο της γοητείας που δοκίμαζε ο καλλιτέχνης μπροστά στα παιδιά.

La Moulin de la Galette, 1876Ο πίνακας «La Moulin de la Galette», 1876, δείχνει την ιδιοφυία του Ρενουάρ, τα ζωγραφικά του χαρίσματα, την αδιαφορία του και την αποστροφή του για κάθε είδος διανοητικισμού. Στην πλατιά αυτή σύνθεση, που διαρθρώνεται με μια ακριβή αίσθηση του χώρου και προπάντων στα πρώτα επίπεδα, όπου μερικά στοιχεία φαίνονται, κατά κάποιον τρόπο υπερβολικά, εκείνο που ενδιαφέρει κυρίως τον Ρενουάρ είναι το πολύμορφο και ατελείωτο σπιθοβόλημα των χρωμάτων. Τα κεφάλια μερικών μορφών στο πρώτο πλάνο είναι ζωγραφισμένα με κάποια λεπτομέρεια, αλλά ακόμα και αυτά είναι φτιαγμένα με ελεύθερο τρόπο. Τα μάτια και το μέτωπο της καθισμένης γυναίκας βρίσκονται στη σκιά, ενώ ο ήλιος παίζει στο στόμα και στο πηγούνι της. Το φόρεμά της είναι φτιαγμένο με αραιές πινελιές. Πιο πέρα, οι μορφές αναλύονται όλο και περισσότερο σε ηλιακό φως και αέρα. Είναι η κίνηση του φωτός που φιλτράρεται άνισα καθώς ξεχύνεται στην άπλα του κοσμοπλημμυρισμένου κήπου. Πολλά επεισόδια ζωντανεύουν τον πίνακα. Η ζωή, η κοινωνία, η καθημερινή ατμόσφαιρα του Παρισιού του 19ου αιώνα, δε θα μπορούσαν να βρουν μια πιο λυρική και πιο ανθρώπινη ερμηνεία.

Βιβλιογραφία:

- E.H. Gombrich, 1998, «Το χρονικό της Τέχνης», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
- Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Τόμος 13ος, 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι
- Εγκυκλοπαίδεια έγχρωμη «ΔΟΜΗ», Όλες οι γνώσεις για όλους, Πινακοθήκη, 1975, Εκδόσεις «ΔΟΜΗ» Αθήναι
- Τα Μεγάλα Μουσεία του Κόσμου, (Εθνική Πινακοθήκη-Ουάσιγκτων), (Λούβρο-Παρίσι), (Μουσείο Καλών Τεχνών-Βοστώνη), 1970, Εκδόσεις Φυτράκη-Αθήναι
- Ιστοσελίδα της Wikipedia