Το τατουάζ ή δερματοστιξία, όπως αποδίδεται στα ελληνικά, είναι μια διαδικασία μόνιμης τροποποίησης του σώματος, ίσως η περισσότερο διαδεδομένη σε όλο τον κόσμο, το νόημα της οποίας διαφοροποιείται ανάλογα με τον κάθε λαό, τον κάθε άνθρωπο, ακόμη και με την ιστορική στιγμή που δημιουργείται. Οι ερμηνείες των συμβόλων που χρησιμοποιούνται δεν είναι εύκολο να κατανοηθούν, καθώς το μέσο που χρησιμοποιεί, το σώμα, είναι ήδη επιφορτισμένο με νόημα, δυσκολεύοντας ή διαστρεβλώνοντας, πολλές φορές, το αρχικό νόημα της εικόνας. Αντίθετα, η δυναμικότητα του μηνύματος προκύπτει από αυτόν το συνδυασμό. Το ήδη επιφορτισμένο με νόημα σώμα, σε σχέση με το νόημα των συμβόλων που παρουσιάζονται, είναι πολλές φορές αρκετό για να μην περάσει απαρατήρητο.

Από τη στιγμή της δημιουργίας του ελεύθερου ελληνικού κράτους, η γλυπτική συνδέθηκε με την ιστορία και τον πολιτισμό του έθνους σε μια προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, σύγχρονης ζωής και παράδοσης, ούτως ώστε να δοθεί η έννοια της συνέχειας σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής και της πνευματικής ζωής.

Ο Giuseppe Maria Alberto Giorgio de Chirico (1888-1978) ήταν ζωγράφος, συγγραφέας και γλύπτης, γνωστός ως ένας από τους καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν το ιδίωμα της Μεταφυσικής Ζωγραφικής (Pittura metafisica), αλλά και ιδιαιτέρως σημαντικός για την επιρροή που άσκησε σε καλλιτεχνικά ρεύματα του 20ού αιώνα, όπως ο υπερρεαλισμός και η Νέα Αντικειμενικότητα (Neue Sachlichkeit).

Οι συλλογικότητες στην ιστορία της τέχνης αδιαμφισβήτητα συνιστούν συχνό φαινόμενο και η οργάνωσή τους αποτελεί εν πολλοίς μία συμβολική, αλλά και ουσιαστική πράξη με ξεκάθαρη στοχοθεσία. Στο πλαίσιο αυτό, η «Φιλική Ομάς» υπήρξε μία συγκροτημένη κίνηση πέντε καταξιωμένων καλλιτεχνών, ώριμων σε ηλικία, εν είδει καλλιτεχνικής συντροφιάς, που ως άμεσο και μοναδικό στόχο είχε τη διοργάνωση εκθέσεων για την προβολή του έργου των μελών της.

Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στη Μαγνησία του Σιπύλου της Μ. Ασίας το 1914. Οι γονείς του ονομάζονταν Βασιλική και Σοφοκλής και είχε τρία αδέρφια• τον Κίμωνα, τον Ιωακείμ και την Ειρήνη.

Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, ο Τάκις είναι ένας σπάνιος εφευρέτης και ένας από τους ανανεωτές της γλυπτικής. Αρνούμενος την τέχνη της ρεαλιστικής αναπαράστασης και των παραδοσιακών τεχνικών, μέσα από συνεχή έρευνα, μελέτη και πειραματισμούς στηρίζει την καλλιτεχνική του έκφραση στη λειτουργική χρησιμοποίηση των φυσικών νόμων και συνδυάζει την επιστήμη και την τεχνολογία με την τέχνη, σε μια προσπάθεια να μυήσει το θεατή στην ουσία του σύμπαντος.

Είναι γεγονός πως η χαρακτική είναι μια τέχνη ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη. Ξεκινώντας από τη χάραξη ή το σχεδιασμό της επιφάνειας-μήτρας ανάλογα με την τεχνική (οξυγραφία, μεταλλογραφία, ξυλογραφία, λιθογραφία), το χαρακτικό ακολουθεί ένα γοητευτικό ταξίδι μέχρι την εκτύπωσή του στο κατάλληλο για κάθε περίπτωση χαρτί. Η ελληνική χαρακτική κάνει την εμφάνισή της στις θρησκευτικές εικόνες (μονόφυλλα προσκυνητάρια, 18ος αιώνας), ενώ τα νησιά του Ιονίου είναι η περιοχή της Ελλάδας όπου συναντούμε τα πρώτα δείγματα κοσμικής χαρακτικής.

Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1933. Σπούδασε στην Ecole Cantonale de Dessin et d' Art Applique στη Λωζάννη (1952-54). Το 1958 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τους Γ. Μόραλη και Σπ. Παπαλουκά. Με υποτροφία του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Central School of Arts and Design του Λονδίνου (1958-61). Το 1962 επέστρεψε για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα.