Ένας νέος δημιουργός που ως πρώτη ύλη για τα έργα του χρησιμοποιεί αποκλειστικά υλικά που συλλέγει από τη φύση, είναι σίγουρα μια ξεχωριστή περίπτωση. Ξύλα που ξεβγάζει η θάλασσα, ρίζες, κορμοί δέντρων, σκουριασμένα σίδερα, σκοινιά, φελλοί, δίχτυα και όστρακα, συνδυάζονται αρμονικά σε πρωτότυπες ξυλοσυνθέσεις. Ο Δημήτρης Πιτερός ζούσε στην Αθήνα μέχρι τα εφηβικά του χρόνια και όταν οι συνθήκες τoν έφεραν στην Κρήτη, η πρωτόγνωρη επαφή του με την φύση ξύπνησε μέσα του την καλλιτεχνική δημιουργία. Από τότε περιδιαβαίνει θάλασσες και ποτάμια για να συλλέξει οτιδήποτε μπορεί να του φανεί χρήσιμο στις εικαστικές συνθέσεις του. Τον επισκεφθήκαμε στο εργαστήριό του για μια συνομιλία μαζί του...

Ένας Ρώσος φωτογράφος, ονόματι , επιλέγει να μας ταξιδέψει σε παλιότερες δεκαετίες, σκηνοθετώντας μια ατμόσφαιρα άλλης εποχής. Περιδιαβαίνοντας στο ψηφιακό του άλμπουμ, νιώθει κανείς ότι παρακοουθεί ενσταντανέ από αγαπημένες ασπρόμαυρες κινηματογραφικές ταινίες. Ο καλλιτέχνης έχει την μοναδική ικανότητα να σαγηνεύει με το δικό του προσωπικό στυλ, ζωντανεύοντας μια μυθική εποχή.

Στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ «Η σημασία του να μην κάνεις τίποτα» η ζωή από καλλιτεχνικής άποψης χαρακτηρίζεται ως «σκέτη αποτυχία», επειδή μας εξασφαλίζει ότι ενόσω ζούμε, μπορούμε να ξαναγευτούμε την ίδια ακριβώς συγκίνηση. Ο κόσμος όμως της Τέχνης είναι πολύ διαφορετικός: «Σ? ένα ράφι της βιβλιοθήκης πίσω σου βρίσκεται η Θεία Κωμωδία και ξέρω πως, αν την ανοίξω σε μια ορισμένη σελίδα, θα νιώσω ένα φοβερό μίσος για κάποιον που ποτέ δεν με έβλαψε ή θα συγκλονιστώ από κάποιο μεγάλο έρωτα για κάποιον που ποτέ δεν πρόκειται να δω. Δεν υπάρχει είδος πάθους που η Τέχνη να μην μπορεί να μας ικανοποιήσει, κι όσοι από εμάς έχουμε ανακαλύψει το μυστικό της, μπορούμε, από πριν, να διαλέγουμε τις συγκινήσεις που θέλουμε να γευτούμε. Μπορούμε να διαλέξουμε την ημέρα και την ώρα».

Οι νέες τεχνολογίες μέσω του διαδικτύου παρέχουν τη δυνατότητα της δυναμικής προσέγγισης της γνώσης και της διαδραστικής σύγχρονης ή ασύγχρονης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Στο διαδίκτυο εμπεριέχονται πλέον ποικίλες όψεις της πραγματικότητας σ? ένα εικονικό περιβάλλον, όπου οπτικοποιείται ο σύγχρονος πολιτισμός. Αντιλαμβανόμενος το διαδίκτυο όχι μόνο ως μέσο, αλλά πολύ περισσότερο ως χώρο, ο Μίλτος Μανέτας προχώρησε στον ορισμό των ιστοσελίδων ως των πιο ριζοσπαστικών και σημαντικών αντικειμένων τέχνης σήμερα ("Websites Are The Art Of Our Times", 1999). Με τη φιλοξενία των έργων τέχνης σε διαδικτυακή πλατφόρμα, ο καλλιτέχνης έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει το έργο του σε φιλότεχνους ενδιαφερόμενους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Η τιμημένη με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος - για το πολυσυζητημένο βιβλίο της «Ζιγκ - Ζαγκ στις νερατζιές» - Έρση Σωτηροπούλου έχει διαγράψει μια άκρως ενδιαφέρουσα πορεία «εις των ιδεών την πόλι». Η πολυμεταφρασμένη συγγραφέας με το αδιαμφισβήτητο αφηγηματικό ταλέντο και το λεπτό χιούμορ, καταφέρνει με εμπνευσμένες περιγραφές να σκιαγραφεί μοναδικά τους χαρακτήρες των βιβλίων της. Στη μεστή συνέντευξη που ακολουθεί ξεδιπλώνει αβίαστα τις σκέψεις της, αναδεικνύοντας τη στενή σχέση της προσωπικής διαδρομής της στη ζωή με την περιπέτεια της συγγραφής?

Ο νεότατος, πλην πολυγραφότατος συγγραφέας μάς αποκαλύπτει χωρίς περιστροφές τη σχέση του με την περιπέτεια της γραφής και αιτιολογεί για ποιο λόγο εμπνέεται από την ερωτική δυστυχία. Με έντονα προσωπικό ύφος καταθέτει τις σκέψεις του και τις αντιρρήσεις του για τα ζητήματα που του θέτουμε, αποδεικνύοντας εμπράκτως το ξεχωριστό του ταλέντο. Οι ευφυείς απαντήσεις του ακροβατούν ανάμεσα στην ακραιφνή μεστότητα και στον πηγαίο αυτοσαρκασμό. Μια απολαυστική συνέντευξη ακολουθεί?

Τα πορτρέτα κατέχουν σημαίνουσα θέση στο χώρο της ζωγραφικής τέχνης. Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας προσωπογραφίες επιφανών ανδρών που συντέθηκαν, κατόπιν παραγγελίας, από διάσημους ζωγράφους κατά τις περιόδους του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Τα πορτρέτα όμως που βλέπετε, ορισμένα από τα οποία επίσης ανήκουν όπως θα διαπιστώσετε σε διακεκριμένες προσωπικότητες της πολιτικής και καλλιτεχνικής σκηνής, δεν είναι προϊόντα της καλλιτεχνικής δημιουργίας ζωγράφων.

Στο ποιητικό έργο του Καρυωτάκη η σχέση του ποιητή με την τέχνη της ποιήσεως είναι σχέση καθαρά συγκρουσιακή. Ο ποιητής συγκρούεται με την εσώτατη αυθεντική ανάγκη του να εκφραστεί μέσω της ποίησης, καθώς η τελευταία πρώτον δεν του παρέχει την κοινωνική καταξίωση και δεύτερον δεν προτίθεται να του χαρίσει ούτε την υστεροφημία. Ο Καρυωτάκης ευαισθητοποιήθηκε αναφορικά με τους ποιητές που «ανάξια στιχουργούνε», εκείνους που «το έρεβος εσκέπασε βαρύ» στην «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων» (1921). Τους αντιπαραβάλλει στο ίδιο ποίημα με τους διακεκριμένους ποιητές Πόε και Μπωντλαίρ, οι οποίοι κέρδισαν την αθανασία με το ποιητικό έργο τους.

Εκείνο που με την πρώτη ματιά εντυπωσιάζει στα έργα του γλύπτη Γιάννη Τσιγκένη είναι η ικανότητά του να μετατρέπει το άψυχο μέταλλο ? σύμβολο της σύγχρονης βιομηχανικής εποχής - σε καλλιτεχνική δημιουργία που αυθύπαρκτη πια, φέρει εναργώς τα μηνύματα και το προσωπικό στίγμα του δημιουργού της. Ο καλλιτέχνης Γιάννης Τσιγκένης συλλέγει το περιττό και άχρηστο υλικό, εξερευνά τις δυνατότητές του και αφού το επεξεργάζεται, το συστήνει στο κοινό ως μια νέα πρόταση που στόχο της έχει, μεταξύ των άλλων, να αφυπνίσει την περιβαλλοντική συνείδηση όλων μας. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά έχει καταθέσει: «Δεν υπάρχουν άχρηστα υλικά. Οι ιδέες των ανθρώπων είναι αυτές που τα κάνουν άχρηστα».